"Η παράδοση", λέει, "είναι η ίδια μια επανάσταση". Εχοντας ταχθεί στη διάδοση του ομορφότερου, ίσως, κομματιού της, του δημοτικού τραγουδιού, εδώ και δεκαοχτώ χρόνια, γίνεται το μουσικό "γεφύρι" ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα. Ο λόγος για την Γιώτα Βέη,μια ευαίσθητη, αυθεντική φωνή, που θα έχουμε την ευκαιρία να την ακούσουμε στη συναυλία, που θα δώσει αύριο το βράδυ στην αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ, στον Περισσό.

Στη συναυλία παραδοσιακής μουσικής θα συμμετάσχει η καταξιωμένη ερμηνεύτρια με το συγκρότημά της, ενώ σ' αυτή θα πάρουν μέρος δύο ακόμη συγκροτήματα, ένα ποντιακό κι ένα κρητικό. Με τη συνοδεία των Μάνου Αχαλινοτόπουλου (κλαρίνο), Λάζαρου Ευθυμίου (βιολί), Κώστα Πίτσου (κιθάρα), Κώστα Παπαπροκοπίου (λαούτο) και Γιώργου Γευγελή (κρουστά), η Γιώτα Βέη θα παρουσιάσει μια ανθολόγηση από τα καλύτερα τραγούδια της Ελλάδας. "Θα πάρουμε, εξηγεί, σπονδυλωτά την Ελλάδα, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και από την Κύπρο μέχρι τον Πόντο, αρχίζοντας από το παλαιότερο είδος που γεννήθηκε στην Ελλάδα, την παραλογή, για να φτάσουμε μέχρι τα τραγούδια πριν τον πόλεμο. Θα καλύψουμε το δημοτικό τραγούδι σε μια πορεία πάνω από δέκα αιώνες.Σκοπός της συναυλίας είναι να προσφέρει ψυχαγωγία και ευχαρίστηση σ' ένα κοινό, που ξέρει να ακούει. Παράλληλα, αισθάνομαι ιδιαίτερα την ανάγκη να συμμετάσχω σε αυτή την εκδήλωση, που γίνεται για τη διάσωση του αρχείου του ΚΚΕ. Είναι ένα κομμάτι ιστορικής μνήμης, που δεν πρέπει να λείψει, γιατί τα ντοκουμέντα του μαρτυρούν πολλά για τους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων και σίγουρα θα έχουν να πουν πολλά στο μελλοντικό άνθρωπο".

"Να σκάψουμε τον κήπο μας"

Εχοντας στο ενεργητικό της μια συνεπή και συνεχή πορεία στο χώρο του δημοτικού τραγουδιού, η Γιώτα Βέη καταθέτει την άποψή της για το ρόλο της παράδοσης στις μέρες μας: "Είναι μια ασφαλιστική δικλείδα για το τρεχαλητό της εποχής μας. Ενα αντιστάθμισμα στη σημερινή αγχώδη κατάσταση, που έρχεται να μετριάσει τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα μέσω ενός κόσμου και μας φέρνει αξίες σμιλεμένες από τους αιώνες, διαχρονικές και αμετάβλητες.Αξίες, που χρειάζεται να εισβάλουν σε μια τέτοια σκληρή εποχή".

Αξίες, όπως το δημοτικό τραγούδι, που το "έχουμε ανάγκη για να αντλήσουμε τροφή και δύναμη. Είναι ένα ζωντανό είδος, που πάλλεται διαρκώς και αναπλάθεται από γενιά σε γενιά". Θεωρώντας ότι τελικά το είδος "είναι σε θέση να επιζήσει στο μέλλον", η Γ. Βέη θα πει: "Είναι κάτι, που πάει μαζί με την ίδια τη φύση, με τη ζωή. Οταν νιώθουμε την ανάγκη να κοιτάξουμε οικολογικά τη ζωή, τη φύση, όταν διαπιστώνουμε την κούραση που μας προκαλεί ο αγώνας δρόμου της εποχής μας, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα "επιτεύγματα" και συνειδητοποιούμε τις υποχρεώσεις, για να ισορροπήσουμε νιώθουμε την ανάγκη να "σκάψουμε τον κήπο μας". Να γυρίσουμε σε κάποιες φυσικές και διαχρονικές αξίες. Να κινηθούμε με πιο αργό τρόπο και να σκεφτούμε περισσότερο".

Εχοντας η ίδια ανακαλύψει πολλά από τον αστείρευτο και μαγικό κόσμο της δημοτικής μουσικής και των δημοτικών τραγουδιών, θα πει: "Οταν ανακαλύπτεις την ομορφιά, θέλεις να τη μεταδόσεις και στους άλλους.Ετσι λίγο λίγο κτίζεις αυτό τον κόσμο, συμπληρώνεις το κοινό αυτής της μουσικής ομορφιάς, συμβάλλεις στο να επικοινωνήσουν, να τη νιώσουν και άλλοι άνθρωποι. Βέβαια, δεν είναι κάτι εύκολο. Πρέπει να πας κόντρα στις συμβάσεις, στην εμπορικότητα, στο βόλεμα, που προσφέρει το σύστημα. Εδώ και χρόνια παλεύω μόνη μου, με τη στήριξη ελάχιστων ανθρώπων. Είναι μια δύσκολη διαδικασία και για να αντέξει κανείς χρειάζεται δύναμη και πίστη.Ομως, ανακαλύπτοντας η ίδια αυτή την ομορφιά, διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι πολλοί οπαδοί".

"Για να αποδόσεις, λέει η Γ. Βέη, ένα δημοτικό τραγούδι στις μέρες μας χρειάζεται πολύ μεγάλη διεργασία. Να το ακούσεις, να το υιοθετήσεις, να αποδόσεις κατά προσέγγιση το ύφος του. Κάθε γενιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, γίνεται το γεφύρι ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Κι εδώ, στην ερμηνεία ενός τραγουδιού της παράδοσης γίνεται ένα γεφύρωμα. Εγώ η ίδια νιώθω το μέσο να περάσουν αυτά τα πράγματα για να πάνε κάπου αλλού."Το δημοτικό τραγούδι είναι ένα είδος, που χρειάζεται μεγάλη υποστήριξη από όλους.Πρέπει να παρουσιάζεται με μια σύγχρονη αισθητική, ενώ χρειάζεται προστασία από εμβόλιμες επεμβάσεις, που το νοθεύουν και πλήττουν την αισθητική του αρτιότητα. Χρειάζεται, επίσης, τα παιδιά να έχουν τις ευκαιρίες ν' ακούνε το δημοτικό τραγούδι, ώστε να μην το απορρίπτουν σαν ξένο είδος αργότερα".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ