Οι διαφημίσεις προκαλούν φτηνές, σχεδόν, μηχανικές συναισθηματικές αντιδράσεις και προτρέπουν το κοινό στην "επιλογή των πιο άμεσων ηδονών που αποκτώνται με την ελάχιστη προσπάθεια". Με αυτά τα λόγια ο κριτικός της λογοτεχνίας F. R. Leawis είχε κριτικάρει τη διαφήμιση στη δεκαετία του '30, ενώ η "Σχολή της Φρανκφούρτης", μια ομάδα συγγραφέων και ακαδημαϊκών, συμπέρανε κάποια χρόνια αργότερα, πως η εμπορευματική κουλτούρα προσφέρει ένα καλύτερο υλικό βιοτικό επίπεδο, αλλά στην πράξη ενθαρρύνει την κοινωνική και πολιτική απάθεια.

Παρατηρώντας τις σημερινές διαφημίσεις αποδεικνύεται η διαχρονικότητα των παραπάνω συμπερασμάτων. Η αγάπη, η φιλία, η γειτνίαση, η ευχαρίστηση, η ευτυχία και η σεξουαλική έλξη αποτελούν το κύριο μενού των διαφημίσεων και συγχέονται ή μεταβιβάζονται στην απόκτηση των αντικειμένων. Το αποτέλεσμα είναι τα γνήσια συναισθήματα να υποτιμούνται και πολλές λέξεις να γίνονται ψεύτικες.

Για την επίδραση της διαφήμισης στην ανθρώπινη προσωπικότητα η Μαρία Κομνηνού μας λέει: "Αυτές οι εικόνες φτάνουν να καθορίζουν την εικόνα της πραγματικότητας, τα φαινόμενα γίνονται πραγματικότητα και οι θεατές χάνουν τη δυνατότητα να δράσουν κριτικά άρα και συλλογικά. Γιατί η συγκεκριμένη εικόνα είναι εφήμερη, χωρίς λόγο και δε συγκροτεί συνείδηση, κάτι που είναι μεγάλη απειλή για τη δημοκρατία, αλλά και την ανθρώπινη οντότητα".

Ομως, το κοινό δεν είναι μια ομογενοποιημένη μάζα και οι επιδράσεις των διαφημιστικών μηνυμάτων διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο καθένας περνάει τα μηνύματα που δέχεται μέσα από φίλτρα και προστατευτικά φίλτρα που όπως επισημαίνει η Μ. Κομνηνού είναι: "η ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτιστικών σχέσεων. Ο άνθρωπος που ανήκει σε έναν πολιτικό χώρο, μια κοινωνική ομάδα δεν είναι τόσο ευάλωτος. Ενα παιδί που μαθαίνει να παίζει ένα μουσικό όργανο, δε θα γίνει ένα τζάνκι της τηλεόρασης. Το ζητούμενο είναι να γίνουμε παραγωγοί και όχι καταναλωτές πολιτισμού και λέγοντας παραγωγός δεν εννοώ κάτι φοβερό. Παραγωγός πολιτισμού είναι και το παιδί που μαθαίνει ένα μουσικό όργανο". Για την ίδια το κακό ξεκινάει από το κράτος. Οπως χαρακτηριστικά τονίζει: "Τα παιδιά στο σχολείο δε μαθαίνουν να αγαπούν το θέατρο, τον κινηματογράφο, δεν έχουν κίνητρα. Την περίοδο της μεταπολίτευσης υπήρχε έντονο ενδιαφέρον από το κοινό για την καλή ελληνική μουσική, τον κινηματογράφο, τα βιβλία, αλλά δυστυχώς το κράτος δεν αξιοποίησε τίποτα..."