Ενα ενδιαφέρον εικαστικό, αλλά και θεατρικό ραντεβού, δίνει από τις 27 του Μάρτη και για ένα μήνα στην γκαλερί "Χρυσόθεμις" ο ζωγράφος Πέτρος Ζουμπουλάκης.Θα φιλοξενηθούν μακέτες από σκηνικές και ενδυματολογικές προτάσεις και εφαρμογές, μακέτες που προέκυψαν από την εικαστική σκέψη ενός ζωγράφου, ο οποίος από την παιδική του ηλικία φανέρωσε μιαν ιδιαίτερη κλίση για τον κόσμο του θεάτρου και την ατμόσφαιρα του σκηνικού χώρου.

Ο ίδιος λέει: "Αγαπούσα το θέατρο και πάντα το αγαπώ. Η ικανότητά μου στο σχέδιο και το ενδιαφέρον μου για την ανθρώπινη φιγούρα και την ποικιλία των στάσεών της, σε συνδυασμό με το ρούχο, με έκαναν να γεμίζω τα σχολικά μου βιβλία με "σκηνές". Σκηνές ιστορικές, δηλαδή θεατρικές, με περίεργα ντεκόρ και κοστούμια, ό,τι θυμόμουνα από αυτά που είχα δει σε βιβλία ή στο σινεμά. Μετέφραζα δηλαδή, τα σχολικά κείμενα σε εικόνες".

|εα1|1491 - Πριν δέκα χρόνια, ξαναπαρουσιάσατε σκηνικά και κοστούμια. Είστε παλιός "δάσκαλος" στο χώρο του θεάτρου. Οι αντιλήψεις σας έχουν διαφοροποιηθεί σήμερα;|εα0|1490

- "Δεν έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά. Απλά, έχω σταματήσει τα τελευταία χρόνια να εργάζομαι στο θέατρο. Ασχολούμαι, σχεδόν αποκλειστικά, με τη ζωγραφική. Οπως επίσης, έχω διακόψει και μιαν άλλη παράλληλη δραστηριότητα, του εκπαιδευτικού. Γιατί είδα ότι αυτή η τριπλή ιδιότητα, του σκηνογράφου, του ζωγράφου και του καθηγητή, κάπου με εμπόδιζε να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά σε μια από αυτές. Εγώ είμαι ζωγράφος".

"Πριν δέκα χρόνια είχα ξαναπαρουσιάσει μακέτες σκηνογραφικές και ενδυματολογικές. Η μακέτα, έτσι όπως διαμορφώθηκε, καταστάλαξε και αποκρυσταλλώθηκε με τα χρόνια, είναι μια ιδέα έμπνευσης που έχει ο σκηνογράφος. Τη "ρίχνει" σε ένα χαρτί και ποτέ δεν είναι η οριστική. Οπως και στο θέατρο με την πρόβα. Πάντοτε κάτι θα αλλάξει, ακόμα και μέχρι τη γενική δοκιμή. Αυτή η αίσθηση με έκανε να σκεφτώ ότι δεν πρέπει να μπούνε τα έργα στην τωρινή έκθεση, σε μια οριστική και αμετάκλητη πλαισίωση, με μια κορνίζα, ένα τζάμι, ή ένα χρυσό πλαίσιο.Αλλωστε, όλο το περιβάλλον μέσα στην γκαλερί θα διαμορφωθεί, σαν θεατρικό, για να φανεί ότι η μακέτα είναι σαν πρόβα. Αυτή είναι και η βασική διαφοροποίησή μου από το παρελθόν".

|εα1|1491- Οι μακέτες, που παρουσιάζετε, είναι δείγματα από τη μακρόχρονη πορεία σας;|εα0|1490

- "Είναι από το 1962 μέχρι το 1988, που έκανα την τελευταία μου θεατρική δουλιά. Αλλά, πολλές φορές, όταν έχω χρόνο, ανεξάρτητα από το αν θα ανέβει ποτέ σε παράσταση, παίρνω ένα κλασικό, κατά προτίμηση, κείμενο, το διαβάζω και εμπνέομαι, κάνοντας κοστούμια και σκηνικά. Κάπως έτσι έγινε και με τη "Μήδεια". Η Μήδεια για μένα είναι ένα συγκλονιστικό πρόσωπο και με έχει εμπνεύσει πολλαπλά. Την έχω δουλέψει σε πάρα πολλά επίπεδα: Της έχω αλλάξει το κοστούμι της, τα μαλλιά, την ηλικία".

|εα1|1491 - Πόσο μπορεί να αυθαιρετήσει ένας σκηνογράφος, σε μια συγκεκριμένη θεατρική παράσταση;|εα0|1490

- "Μεγαλύτερη αυθαιρεσία από το να παίξει ένας άντρας το ρόλο της Μήδειας, δεν υπάρχει. Θα μου πείτε, βέβαια, ότι στην αρχαιότητα, αλλά και μέχρι την Αναγέννηση, οι άντρες έπαιζαν τους γυναικείους ρόλους. Ομως είναι αξιοπερίεργο στην εποχή μας, να παίζει άντρας μια γυναίκα και τόσο πειστικά, όπως από το γιαπωνέζικο θέατρο που φιλοξενήθηκε στο Ηρώδειο. Και ήταν βέβαια συγκλονιστικός".

|εα1|1491 - Ποια ιδιαιτερότητα παρουσιάζει ο χώρος του θεάτρου για ένα ζωγράφο;|εα0|1490

- "Ο μη επαγγελματίας σκηνογράφος "κομίζει" στην τέχνη της σκηνογραφίας, μια πρώτη φρέσκια ματιά, εμπνευσμένη από το έργο που διάβασε, από τη συνεργασία του με το σκηνοθέτη και από τις εμπειρίες του στη ζωγραφική. Επειδή ο χώρος ενός ζωγράφου είναι το τελάρο του, η δισδιάστατη, δηλαδή, αντίληψή του περί εικαστικής δουλιάς, το να προσαρμόσει αυτή τη δημιουργία του σε μια νέα εκδοχή, σε μία τρισδιάστατη τέχνη, όπως είναι το θέατρο, αυτό νομίζω προσφέρει την ιδιαιτερότητα: Μια καινούρια, πιο φρέσκια ματιά.Ο ζωγράφος, όταν δουλεύει στο θέατρο, δεν πρέπει να κάνει "ταμπλό βιβάν", δηλαδή, να ζωντανεύει τους πίνακές του. Πρέπει να εκχωρήσει τη ζωγραφική του δουλιά, στο είδος που φτιάχνει εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορεί να κάνει ζωγραφική, γιατί η τέχνη του θεάτρου είναι τελείως διαφορετική. Μπορεί να έχει μεγάλες σχέσεις, είναι όμως τελείως διαφορετική από τη ζωγραφική".

"Ο χώρος του θεάτρου είναι ένας χώρος, ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν κορνίζα. Δηλαδή, εκ των προτέρων ορίζουμε ένα συνήθως, ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο, όπως ο πίνακας. Σ ' αυτό το χώρο, πρέπει να συνθέσουμε τα χρώματά μας, τα σχήματά μας, τους όγκους μας.Τις δυνάμεις, δηλαδή, που υπάρχουν μέσα σ' αυτό το εικαστικό γίγνεσθαι, που λέγεται σκηνογραφία και που υπηρετεί τη μείζονα έννοια θέατρο. Επομένως, πιστεύω ότι ο σκηνογράφος δεν πρέπει να κάνει μια σκηνογραφία, ερήμην του κειμένου και της θεατρικής πράξης. Πρέπει να προσαρμόζει και να υποτάσσει το ταλέντο του, στις απαιτήσεις του έργου. Καμιά θεατρική παράσταση δεν είχε γίνει επιτυχία, επειδή είχε ωραία σκηνικά ή κοστούμια. Μπορεί να είναι αξιοπερίεργο, αλλά δε θα έχει διάρκεια. Το εικαστικό μέρος είναι συμπληρωματικό, υποβοηθητικό, αλλά δεν είναι πρωταγωνιστικό. Πρωταγωνιστικό είναι το κείμενο, η ερμηνεία, η απόδοση των ηθοποιών, η σκηνοθεσία".

Ηλιάνα ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ