Η χτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο, που έγινε μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης, δεν πρόσθεσε, όπως αναμενόταν, τίποτα. Το ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει χάσει προ πολλού το "χάρισμα" της έκπληξης και του αιφνιδιασμού είναι γνωστό και αποδεδειγμένο, πλέον. Και βέβαια δεν είναι η φυσική κατάσταση που αλλάζει την εικόνα. Είναι πριν απ' όλα η πραγματικότητα, που λέει ότι τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη, κυβέρνηση έχει ελάχιστα, αν όχι μηδενικά, περιθώρια για να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική. Συνυπέγραψαν όλες τις βασικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ανέλαβαν τη δέσμευση για την υλοποίησή τους. Παράλληλα, σύμφωνα με τους όρους της ευρωπαϊκής "ολοκλήρωσης", το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής ασκείται υπό την "κηδεμονία" της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου Υπουργών. Ετσι στην κυβέρνηση δεν απομένει παρά ο ρόλος του τοποτηρητή για την εφαρμογή της πολιτικής που υπαγορεύεται από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Στα καθήκοντά της συμπεριλαμβάνεται και το να πείσει τους "ιθαγενείς" ότι η πολιτική αυτή είναι προς το συμφέρον του έθνους, προς το δικό τους συμφέρον.

Η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν ένα μείγμα από εκκλήσεις για συναίνεση και"εθνική συνεννόηση" και από προσπάθειες για τη χάραξη ψευδεπίγραφων διαχωριστικών γραμμών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα σχέδια για την απρόσκοπτη εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και να διευκολυνθούν οι διαδικασίες οργάνωσης του θρυλούμενου "νέου πολιτικού σκηνικού". Ο κ. Παπανδρέου, αφού δεν μπορεί να απαντήσει στα δίκαια αιτήματα των πρόσφατων κινητοποιήσεων, ακολουθεί την παλιά συνταγή. Αποδίδει τις κινητοποιήσεις στην αντιπολίτευση και για καθαρά μικροκομματικούς λόγους. Τα "κοινωνικά μέτωπα", τα οποία απέδωσε σε σχεδιασμούς της αντιπολίτευσης, είναι όντως μια πραγματικότητα που οφείλεται στην αντίσταση των περισσότερων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που πλήττονται από την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, όσο πλήττονταν και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η οικονομική πολιτική δεν αφήνει πολλά περιθώρια σε εργαζόμενους, αγρότες, μικρομεσαίους από το να κατέβουν στους δρόμους και στη διάθεση αυτή θέλει να βάλει φρένο η κυβέρνηση με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός για υποκινούμενες "ανταρσίες".

Ωστόσο, η κυβέρνηση φαίνεται να αγνοεί ότι εφόσον δεν αλλάζει η πολιτική που γεννά και οξύνει τα προβλήματα που πυροδοτούν τις κινητοποιήσεις, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει, και πολύ περισσότερο να ματαιώσει, την εκδήλωση παρόμοιων και ακόμη οξύτερων κοινωνικών αντιδράσεων. Γιατί απλούστατα οι συνέπειες αυτής της πολιτικής δεν αθροίζονται, αλλά πολλαπλασιάζονται καθώς περνάει ο καιρός και όσοι τις υφίστανται αισθάνονται ήδη τον τοίχο στην πλάτη τους.