ΒΙΒΛΙΟ

Εργον αληθείας

Αφιερωμένο στα 80χρονα του ΚΚΕ, στους ηρωικούς αγώνες και τις θυσίες χιλιάδων και χιλιάδων μελών του, στην πρωτοπόρα συμβολή του για τη συγκρότηση και ανάπτυξη εργατικού κινήματος στη χώρα μας, την τεράστια προσφορά του σ' αυτό, αλλά και στον ιστορικό ρόλο του στη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών και την ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας (για όλα αυτά εξάλλου δεν είναι που πολεμήθηκε και σήμερα ακόμα πολεμιέται το ΚΚΕ;), είναι το νέο βιβλίο του Τμήματος Φιλοσοφίας και Δικαίου του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών.Τίτλος του "Πλευρές του νομικοπολιτικού εποικοδομήματος στην Ελλάδα" (έκδοση "Σύγχρονης Εποχής".

Η Ελλάδα του σήμερα δεν είναι η Ελλάδα του 1977. Ουδείς αμφισβητεί ότι στην εικοσαετία αυτή έγιναν πολλές και σημαντικές αλλαγές. Μόνο που κάποιοι, λέγοντας το μαύρο "άσπρο", κρύβουν συνειδητά, ή μετονομάζουν, ή εξωραϊζουν με πλαστά ιδεολογήματα την "πηγή", το αίτιο των αλλαγών και κοινωνικών φαινομένων της τελευταίας: τη βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ιδεολογήματα που δεν αντέχουν στη μόνη "οδό" αληθείας, τη μαρξιστική ανάλυση. Αυτή την "οδό" ακολουθεί το βιβλίο του ΚΜΕ. Μια συλλογική εργασία των Μάκη Παρέντη, Δημήτρη Καλτσώνη, Αντώνη Αντανασιώτη, Κώστα Τουμασάτου, Γιάννη Ιππ. Αλεξίου, Απόστολου Χαρίση (αναφέρουμε τα ονόματά τους με τη σειρά εμφάνισής τους στα έξι μέρη - κεφάλαια του βιβλίου).

Το πρώτο μέρος του αναλύει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, όπως αυτός αποδείχνεται και με τα εκλογικά συστήματά του και με τις εκλογικές διαδικασίες. Το δεύτερο αφορά στο αστικό Κοινοβούλιο με το ισχύον σύστημα. Το τρίτο στο χαρακτήρα των κομμάτων και στο ρόλο τους στο παρόν πολιτικό σύστημα. Το τέταρτο στο ρόλο και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης κατά το ισχύον Σύνταγμα και της Εθνικής Σχολής Δικαστών. Το πέμπτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στις - υπό τις εντολές της ΕΕ - συνταγματικές εξουσίες και λειτουργίες. Το έκτο, τέλος, αναλύει τη θέση των εργατικών συνδικάτων στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Τη σημερινή κατάσταση του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς και την τακτική και στρατηγική της άρχουσας τάξης για να το καθυποτάξει. Αλλά και την ανάγκη "σποράς" της νέας, αναζωογονητικής ενότητας της εργατικής τάξης. Και πρώτα στο συνδικαλιστικό κίνημα, το "σχολείο της ταξικής πάλης" όπως το χαρακτήριζε ο Λένιν.

Α. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ