"Πρέπει να υπάρχει επιτέλους ειλικρίνεια στη χρήση των λέξεων", σημείωσε με έμφαση, κάποια στιγμή στη χτεσινή του ομιλία, ο πρωθυπουργός. Και δεν πρέπει να ήταν τυχαίο πως εκείνη τη στιγμή αναφερόταν στα εισοδήματα των εργαζόμενων, τις υποτιθέμενες πραγματικές αυξήσεις, που απόλαυσαν τα τελευταία χρόνια και τα όσα καταμαρτυρούνται στην κυβερνητική πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας.

***

"Οι μέσες πραγματικές αμοιβές αυξήθηκαν το 1994-1997 κατά 2,7%, όσο δηλαδή ήταν και η μέση αύξηση του ΑΕΠ", ισχυρίστηκε ο Κ. Σημίτης. Αν δεν κατανόησαν οι εργαζόμενοι τι ακριβώς εννοεί, τους πληροφορούμε ότι πήραν τα χρόνια αυτά αυξήσεις που ισούνται με τον πληθωρισμό συν το 2,7%. Αν δεν το έχουν καταλάβει, μια και συνεχώς αυξάνονται οι ανικανοποίητες ανάγκες τους, δε φταίει ο πρωθυπουργός, ούτε η πολιτική της κυβέρνησης.

Ας ψάξουν περισσότερο τις τσέπες τους... Δεν μπορεί, κάπου εκεί θα είναι αυτές οι αυξήσεις...

***

Βέβαια, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στο μέσο όρο των αμοιβών. Προφανώς τσουβαλιάζοντας τους μισθούς και τα μεροκάματα των εργαζόμενων, με τους μισθούς των κάθε λογής διευθυντικών στελεχών. Ακόμη κι έτσι, όμως, αυτό το 2,7%, ως πραγματική αύξηση, μόνο στα όρια της ειλικρίνειας δε βρίσκεται.

***

Για να μην αδικήσουμε, όμως, την ομιλία του Κ. Σημίτη, πρέπει να παραδεχτούμε πως είχε ορισμένες στιγμές ειλικρίνειας. Μια απ' αυτές ήταν η αναφορά του στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Είπε συγκεκριμένα: "Τα κέρδη σήμερα είναι ικανοποιητικότερα από ποτέ στα τελευταία χρόνια".

***

Προφανώς, όμως, επειδή είναι οπαδός της αντίληψης που λέει ότι από το καλό (του μεγάλου κεφαλαίου) υπάρχει πάντα το καλύτερο, έσπευσε να υποσχεθεί κι άλλες διευκολύνσεις, προνόμια και κίνητρα, προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

***

Και σε ένα άλλο ζήτημα, πάντως, ήταν ειλικρινής και αρκετά σαφής ο πρωθυπουργός. Σ' αυτό του περιβόητου "κοινωνικού διαλόγου" και του γενικότερου ρόλου, που του επιφυλάσσουν. Είπε συγκεκριμένα: "Ενα επιτυχής Κοινωνικός Διάλογος δε θα έχει νικητές και ηττημένους. Ολοι θα βγουν κερδισμένοι. Ομως, μια αδυναμία συναίνεσης θα δημιουργήσει ηττημένους. Και αυτό γιατί θα επιτραπεί η ανάπτυξη καταστάσεων, που θα ανάγουν ανεξέλεγκτους μηχανισμούς σε ρυθμιστές κοινωνικών σχέσεων".

***

Ουσιαστικά παραδέχτηκε αυτό που έχει καταγγείλει από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ. Ο "κοινωνικός διάλογος" δεν είναι μόνο ένας μοχλός υλοποίησης της βραχυπρόθεσμης σκληρής λιτότητας, της αντιδραστικής αλλαγής των εργασιακών σχέσεων κλπ., αλλά κι ένας γενικότερος μοχλός αλλοτρίωσης και υποταγής της εργατικής τάξης.