Μεγάλο πανηγύρι στήθηκε από χτες στην Πανεπιστημιούπολη. Ενα πανηγύρι με χρώμα κόκκινο, αίσθηση ελπίδας, πεποίθηση νίκης, ήχους με μουσικές από τραγούδια που πονάνε και ενώνουν.Με πρόσωπα που δε βολεύονται, με μάτια που κοιτάνε ψηλά, με χέρια που απλώνονται για να αγγίξουν άλλα χέρια. Η ψύχρα της φθινοπωρινής βραδιάς ζέσταινε περισσότερο τις χιλιάδες νεανικές καρδιές που κατέκλυσαν τους χώρους του Φεστιβάλ - ασυνήθιστο για πρώτη μέρα. Το κάλεσμα της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας ακούστηκε. Ακούστηκε παντού, έφτασε μακριά και οι νέοι ήταν εκεί. Εκεί και πολύ κοντά.

Περίμεναν από νωρίς. Τι ακριβώς; Μια άλλη ίσως εικόνα της ζωής. Μια άλλη απάντηση στα χιλιάδες ερωτήματα. Μια νέα ελπίδα στις χιλιάδες ανησυχίες. Ναι. Ο πόλος έλξης, χτες ήταν οι "Πυξ - Λαξ".Μα ποιος είπε ότι η μουσική δεν ενώνει; Ποιος είπε ότι η μουσική δεν αλλάζει; Ποιος είπε ότι με τους ήχους δεν κάνουμε όνειρα, δε συναντιόμαστε, δεν πορευόμαστε, δεν παλεύουμε; Αλλωστε "τι 'ναι αυτό που μας ενώνει"; Και τους χιλιάδες νέους που ήταν εκεί τους ενώνουν σίγουρα οι ίδιες αγωνίες, οι ίδιοι φόβοι, τα ίδια όνειρα. Κάπως έτσι σιγοτραγουδούσαν όλοι στις μπαλάντες, πάλλονταν με τους ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας και οργίζονταν όταν οι χορδές έτριζαν σε ροκ ρυθμούς. Χτες το βράδυ, στους ήχους των "Πυξ - Λαξ" χιλιάδες νέοι συναντήθηκαν και βρήκαν τον ίδιο ρυθμό, κάτω από κόκκινες σημαίες. Ηξεραν, άλλωστε, ότι "το πιο σπουδαίο είναι η ψυχή τους".

Αμέσως μετά το τέλος ο Μάνος Ξυδούς δήλωσε στο "Ρ": "Ηρθαμε και σήμερα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ όπως είχαμε έρθει και παλιότερα. Ομως η διαφορά εκείνης της εποχής με σήμερα είναι ότι έχουν σταματήσει τα πολλά λόγια από τους ανθρώπους και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Σήμερα βλέπεις αυτά τα παιδιά να είναι πολύ ενεργητικά. Βλέπεις αυτούς τους νέους να είναι δραστήριοι και δυναμικοί. Ο νέος άνθρωπος σήμερα δεν περιορίζεται στις λέξεις και τα λόγια, προχωράει στις πράξεις".

Για τη Γιώτα Βέη είναι πια παράδοση να συμμετέχει στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ φέρνοντας μαζί της τι άλλο; Ηχους της παράδοσης. Ηχους ελληνικούς, ήχους της ψυχής. Μουσικές που με δυσκολία επιβιώνουν σε καιρούς που σαρώνονται από πλαστικούς ήχους, ιλουστρασιόν ήχους, άδειους στίχους.

Η γιορτή που στήθηκε χτες στο Λαϊκό Στέκι του Φεστιβάλ της ΚΝΕ είχε κάτι το γνήσιο, αληθινό, σίγουρο, ελπιδοφόρο. Κάτι που βεβαίωνε ότι η παράδοση είναι ακόμα εδώ και αγγίζει. Και η Γιώτα Βέη φροντίζει κάθε φορά να το υπενθυμίζει. Και ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Οσοι βρέθηκαν στο Λαϊκό Στέκι, από τους πιο μικρούς έως τους πιο μεγάλους χόρεψαν και τραγούδησαν.

"Βρισκόμαστε στο 23ο Φεστιβάλ, ένα θεσμό στον οποίο συμμετέχω από τα "νιάτα" του, και για μένα πλέον η συμμετοχή μου αποτελεί παράδοση" είπε στο"Ρ" η Γιώτα Βέη. "Κάθε χρόνο το βρίσκω πιο ανανεωμένο, κάθε χρόνο με ανανεώνει και με μεταφέρει στα νεανικά μου χρόνια. Είναι ένα συναίσθημα που το αποκτάς από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στις εισόδους, σε καταλαμβάνει μια αίγλη πολιτισμού, που μόνο το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μπορεί και δίνει συνεχώς 24 χρόνια τώρα. Πρόκειται πραγματικά για έναν πυρσό πολιτισμού, ενημέρωσης, διεκδίκησης, που μπορεί και ανοίγει δρόμους στο μέλλον. Με όλες τις αντιξοότητες που έχει συναντήσει στην πολύχρονη πορεία του μπορεί και στέκει δυνατό, δίνοντας πάντα κάτι νεότερο, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές εκείνες που στρέφονται ενάντια στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας. Είναι μια γιορτή που δίνει ανάταση στην ψυχή και στο πνεύμα. Γι' αυτούς τους λόγους είμαι ευχαριστημένη που συμμετέχω και φέτος στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ".

Αργά το βράδυ στο Λαϊκό Στέκι άρχισε το αφιέρωμα στην Σωτηρία Μπέλλου με την "Ανώνυμη Κομπανία" και στην εξέδρα Νεανικής Δημιουργίας η συναυλία με την Κατερίνα Παπακωνσταντίνου και τον Δημήτρη Τσεκούρα.