***
Οι παραπάνω κύριοι, λοιπόν, δεν... αντιλήφθηκαν τι έγινε τις προηγούμενες μέρες στα Ιλίσια. Δεν... άκουσαν ότι πάνω από 100.000 άνθρωποι (όχι 100 ατσαλάκωτοι γιάπηδες, εδώ μιλάμε για χιλιάδες πραγματικούς ανθρώπους) πέρασαν τις πύλες του 23ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Οτι ανάλογο συναπάντημα νιότης, πολιτικής και πολιτισμού, δεν έχει ξαναγίνει μεταπολιτευτικά. Δεν... αξιολόγησαν ως είδηση ότι μια πλημμύρα φρεσκάδας, με ασυμπλήρωτα τα 20 χρόνια της, αναστάτωσε το κέντρο της Αθήνας για τέσσερις ολόκληρες μέρες. Ακόμα ακόμα, δεν... ενημερώθηκαν πως σε αυτό το Φεστιβάλ κατέθεσαν την πολιτιστική τους πρόταση τέτοιας ποιότητας και τέτοιος αριθμός καλλιτεχνών, που κανένα πολυεθνικό αρπαχτικό της δισκογραφίας δεν μπορεί να συνενώσει.
Ως εκ τούτου, οι "ενημερωτές" του έθνους σίγησαν... Γι' αυτούς δεν υπήρξε Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Ομως, πράγματι, δεν κατάλαβαν; Η μήπως κατάλαβαν πάρα πολύ καλά; Γι' αυτό και υπέπεσαν σε ένα ακόμα σφάλμα. Νόμισαν ότι μπορούν να κρύψουν, να εξαφανίσουν εκατό χιλιάδες ανθρώπους. Ομως, τόσες χιλιάδες άνθρωποι φαίνονται, διάβολε. Και ακόμα χειρότερα. Φαίνονται ολοκάθαρα και όσοι επιχειρούν να τους εξαφανίσουν...
***
Πρόκειται για την περιπέτεια της αξιοπρέπειας. Την αμφιβολία της αναζήτησης. Την αγωνία της έρευνας που φέρνει τη γνώση. Την ελπίδα για το καινούριο. Πρόκειται για μια περιπέτεια που αξίζει. Που ξεκινά με τη σιγουριά της υπόσχεσης και της απόφασης δεκάδων χιλιάδων "ύποπτων" στα κιτάπια της Σένγκεν, ότι "δεν πάει άλλο" και πως αυτό το πολυπόθητο "άλλο" δε θα 'ρθει από μόνο του. Θα 'ρθει με τον αγώνα, το χαμόγελο και τη ζωντάνια των αμέτρητων χεριών που ανέμιζαν προχτές το σφυροδρέπανο.
***
Είναι, λοιπόν, μοιραίο να αμύνονται οι άνθρωποι. Χωρίς, όμως, αποτέλεσμα. Γιατί, όπως φέτος υπέστησαν την αδυναμία τους να "καταργήσουν" 100.000 ανθρώπους, έτσι του χρόνου θα δουν πόσο δύσκολο είναι να "καταργήσουν" ακόμα περισσότερους.
Οσο για μας, για όλους εκείνους που συναντηθήκαμε στα Ιλίσια, όταν θα τα ξαναπούμε στα "μπλόκα" του αγώνα, τώρα που οικοδομούμε τα μέτωπα της αντεπίθεσης, θα έχουμε ένα ακόμα λόγο να διασκεδάζουμε. Να διασκεδάζουμε με τις αθλιότητες των κυρίων, που προσπαθούν να πείσουν - τους εαυτούς τους - ότι δεν υπάρχουμε.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ