Το βάφτισαν ως το "μεγαλύτερο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς". Είπαν ότι σε μέγεθος και παλμό θα θυμίζει με το γελοιοδέστατο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη "για την ελληνικότητα της Μακεδονίας". Καλλιέργησαν επί μήνες ένα κλίμα κομμένο και ραμμένο στα ιδεολογικο-πολιτικο-οικονομικά, εκλογικά και άλλα συμφέροντά τους. Για τις ανάγκες του "τσίρκου" που έστησαν, διοργάνωσαν "νοσταλγικά πάρτι" (και ράλι αντίκας). Κίνησαν γη και ουρανό, πούλησαν εισιτήρια και σε γειτονικές χώρες, έφεραν και "φιλειρηνικές δυνάμεις" που "κηδεμονεύουν" τους Βαλκάνιους γείτονές μας...

* * *

Στον αστερισμό των "U2" κινούμαστε καιρό, καθώς έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα μάς κάνουν πλύση εγκεφάλου, προσδίδοντας στη σημερινή συναυλία χαρακτήρα ούτε λίγο ούτε πολύ "κοσμοϊστορικό". Οχι ότι το δημοφιλές ιρλανδικό συγκρότημα δεν έχει και στη χώρα μας πολλούς θαυμαστές. Οχι ότι η παρουσία του στη διεθνή μουσική σκηνή δεν έχει προσφέρει συγκινήσεις. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το σκηνικό της "U2" μανίας, που επιμόνως φρόντισαν να διαμορφώσουν οι ξενομανείς "εγκέφαλοι" της "Πολιτιστικής" και οι διάφοροι μάνατζερ της συναυλίας. Χρεώνοντας, μάλιστα, τον ελληνικό λαό για μία και μοναδική συναυλία με 650 εκατ. Αυτό είναι το κόστος της παραγωγής, που απλόχερα χρηματοδοτήθηκε από τον ΟΠΠΕ (150 εκατ.), το ΥΠΠΟ (100 εκατ.), τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (40 εκατ.) (μέχρι στιγμής, βεβαίως, καθώς υπάρχει "άνοιγμα" πολλών ακόμη εκατομμυρίων).

* * *

Τι κι αν η "Πολιτιστική" δεν μπήκε καν στον κόπο να ασχοληθεί με τον παραγόμενο στη χώρα μας πολιτισμό; Τι κι αν αγνοήθηκαν σημαντικοί καλλιτέχνες, εξαιτίας μιας λογικής εντυπωσιασμού και ημετερισμού; Τι κι αν η στήριξη αξιόλογων προσπαθειών προσέκρουσε, για μια ακόμη φορά, σε συμφέροντα και σκοπιμότητες; Τι κι αν η Θεσσαλονίκη ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει πολιτιστική υποδομή και να έχει ουσιαστική παρέμβαση; Οι "πατέρες" της "ΠΠ" νόμισαν ότι θα "εξαγνιστούν" στην "κολυμπήθρα" των "U2". Προσφέροντας... φρενίτιδα (με το αζημίωτο), θεώρησαν ότι έκαναν το χρέος τους προς τα εκατομμύρια των νέων της χώρας μας. Προσκαλώντας ένα συγκρότημα (δημοφιλές μεν, μα ενταγμένο πλέον στο σταρ σίστεμ της πολυεθνικής βιομηχανίας του θεάματος), θαρρούν ότι εξόφλησαν το χρέος. Αυταπατώνται...

Ρ. Σ.