Το κίνημα των αδιόριστων εκπαιδευτικών, που πριν την ψήφιση του ανιεκπαιδευτικού νόμου, έδειξε μεγάλες δυνατότητες μαζικοποίησης και δυναμισμού, έχει σημαντικό ρόλο να παίξει στην πάλη του λαού ενάντια σ' αυτήν την πολιτική. Αυτό γίνεται κατανοητό και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και από άλλες πολιτικές δυνάμεις και γι' αυτό ενισχύονται οι προσπάθειες διάσπασης των αδιόριστων και απομόνωσής τους από το ευρύτερο λαϊκό κίνημα.Τα νεότερα από το μέτωπο της κυβερνητικής τακτικής είναι η δημιουργία ξεχωριστών συλλόγων αναπληρωτών - ωρομισθίων, που διεκδικούν το συντεχνιακό αίτημα της μονιμοποίησής τους, μόνο μέσω δικαστικού αγώνα, αποδεχόμενοι ουσιαστικά τη φιλοσοφία του νόμου και την κατάργηση της επετηρίδας. Αξιοποιούν την τρομερή ανασφάλεια που νιώθουν χιλιάδες αναπληρωτές για το εργασιακό τους μέλλον και προβάλλουν την αυταπάτη του συμβιβασμού, για να "επιβιώσουμε", και τελικά το επιτυχές πέρασμα και της "αξιολόγησης" και της κατάργησης της μονιμότητας και του ξεκληρίσματος του δημόσιου και δωρεάν σχολείου.
Από την άλλη, η ίδια η Πανελλήνια Ενωση Αδιόριστων Εκπαιδευτικών (ΠΕΑΕ), με την κυριαρχία των "παρεμβάσεων" έχει σημαντική ευθύνη για την αρνητική εξέλιξη και τη δυνατότητα που δόθηκε για την καρποφορία τέτοιων διασπαστικών κινήσεων. Το πνεύμα στενότητας που κυριαρχούσε τα τελευταία χρόνια είχε οδηγήσει την Ενωση να φυτοζωεί, μακριά από τους δεκάδες χιλιάδες συναδέλφους, συσπειρώνοντας μόνο τον ελάχιστα αναγκαίο αριθμό για να υπάρχει. Και ήταν οι χιλιάδες των συναδέλφων, που ξύπνησαν την Ενωση από το λήθαργό της, αναζητώντας, μπροστά στην επέλαση των "βαρβάρων", το μόνο δρόμο που μας απομένει, το δρόμο της αντίστασης και της ενωμένης πάλης. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν είναι αρκετό για να εξασφαλιστεί η συνέχιση και η ενότητα αυτής της πάλης, ιδιαίτερα σήμερα που προωθείται μια μοιρολατρική αντιμετώπιση του νόμου και ο συντεχνιασμός του μικρότερου κακού.
Και αυτό γιατί και η τακτική των "παρεμβάσεων" οδηγεί στη διάσπαση των αδιόριστων και τον περιορισμό "σε λίγους και εκλεκτούς", που έχουν μια ορισμένη ιδεολογική - μικροαστικής απόχρωσης - αντίληψη. Ετσι, που το αρχικά καλό πλαίσιο αιτημάτων να χάνεται μέσα στο κλίμα πανικού που καλλιεργούν "ότι είμαστε με την πλάτη στον τοίχο", η δυναμική του αγώνα να περιορίζεται στην αυταπάτη των γρήγορων αποτελεσμάτων και έτσι να ανοίγεται το πέρασμα της συντεχνιακής λογικής, που καθαρά εκφράζουν οι διάφοροι "σύλλογοι αναπληρωτών". Και σήμερα, στην πιο κρίσιμη στιγμή της πάλης, πιο καθαρά αποκαλύπτεται, παρά τα μεγάλα λόγια, η διασπαστική τακτική τους. Που, αντί να ρίξουν το βάρος στην παραπέρα μαζικοποίηση και στήριξη του αγώνα, εκμεταλλεύτηκαν την πρώτη άμαζη Συνέλευση της ΠΕΑΕ για να μετατρέψουν το κάλεσμα για "παλλαϊκό" σε "πανεκπαιδευτικό" μέτωπο, υποχωρώντας από προηγούμενη θέση, εκδηλώνοντας την αντίθεσή τους στην κοινή δράση με το εργατικό κίνημα, αναγκαίο και φυσικό ηγέτη της πάλης για τη διεκδίκηση καλύτερης παιδείας, αφού πρώτα και κύρια είναι πάλη ταξική.
Και αντί να φωτίσουν το νεοφιλελεύθερο πυρήνα αυτής της πολιτικής, την υποκατάσταση του καθολικού δικαιώματος στη μόρφωση από την ατομική, δηλαδή ταξική, πρόσβαση στη γνώση και την απασχόληση, προτίμησαν να προβάλουν χωρίς πολλή συζήτηση το αποπροσανατολιστικό αίτημα για "ελεύθερη πρόσβαση".Το αίτημα της κατάργησης των εξετάσεων γενικά και όχι των συγκεκριμένων εκπαιδευτικών φραγμών που προωθούνται, έρχεται σε ευθεία αντίθεση και με τη διατήρηση της επετηρίδας και με τη σύνδεση του πτυχίου με το δικαίωμα στην εργασία, δίνοντας ταυτόχρονα άλλοθι στην κυβερνητική πολιτική που λέει ότι είναι "ελεύθεροι" όλοι να σπουδάζουν ό,τι θέλουν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι και όλοι θα εργαστούν. Ποιοι έχουν δικαίωμα να διεκδικούν εργασία θα το κρίνουν οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές με τα κριτήρια που αυτοί θα θεσπίζουν. Στον καπιταλισμό η "ελεύθερη" πρόσβαση μπορεί να γίνει με δίδακτρα και με αποσύνδεση του πτυχίου - εργασίας, αφού ούτε το 15% που ζητά δεκαετίες το κίνημα φτάνει, ούτε βέβαια σχεδιασμός της οικονομίας και της παραγωγής υπάρχει, αφού κυριαρχεί η οικονομία της αγοράς και του ανταγωνισμού, και φυσικά δεν μπορεί να ξεχνά κανείς ότι η εκπαίδευση δεν είναι έξω από τη λειτουργία των νόμων του καπιταλισμού σήμερα.
Η ΔΕΕ εκτιμά ότι ο μόνος δρόμος για να μπει φραγμός στην αντιδραστική κυβερνητική επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας και του εργαζόμενου λαού, είναι ο δρόμος της μαζικής λαϊκής αντεπίθεσης για τη συνολική ανατροπή αυτής της πολιτικής, για τη διεκδίκηση ενός νέου σχολείου που θα μορφώνει ολόπλευρα το κάθε νέο και θα του δίνει τη δυνατότητα να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε εργασία, ένα ενιαίο 12χρονο γενικό πολυτεχνικό σχολείο και Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση με αντίκρισμα στην παραγωγή. Για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, ενάντια σε κάθε φραγμό, οικονομικό, γεωγραφικό, θρησκευτικό, κοινωνικό.
Στα πλαίσια διεκδίκησης μιας τέτοιας προοπτικής, που θα εξασφαλίζει το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία, απαιτούμε ανυποχώρητα την επαναφορά της επετηρίδας, ως του μόνου αξιοκρατικού συστήματος διορισμού των εκπαιδευτικών, ενάντια στην προσπάθεια για τη χειραγώγηση και υποταγή τους.
Η ΔΕΕ καλεί όλους μαζί τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς να συσπειρωθούν στις δραστηριότητες που προγραμματίζονται σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο από τους φορείς του λαϊκού κινήματος. Οι επιτροπές αγώνα των αδιόριστων που λειτουργούν και άλλες που πρέπει να στηθούν, να μην περιορίζονται απλά στο μοίρασμα υλικού και στη λογική της παρέμβασης, όπου γίνεται κάτι, αλλά να συμβάλουν, συσπειρώνοντας όλους τους αδιόριστους σε κάθε περιοχή, στους συλλόγους των εκπαιδευτικών, στην Ενωση και τα τοπικά συντονιστικά των φορέων που στήνονται ή ήδη έχουν στηθεί.
Μόνο ένα ενιαίο μέτωπο παιδείας μπορεί να καταργήσει όλους τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους και να φέρει ριζικές αλλαγές. Να εξασφαλίσει την αγωνιστική προοπτική του κινήματος των αδιόριστων, τη μαζικότητά του, την αποτελεσματικότητα των αγώνων. Η παρουσία και η συσπείρωση των αδιόριστων εκπαιδευτικών στις γραμμές της ΔΕΕ είναι εγγύηση γι' αυτήν την προοπτική.
Ανδρέας ΦΡΑΓΚΕΑΣ
ΔΕΕ αδιόριστων
Feeds
ΕΞΑΜΒΛΩΜΑ ασύλληπτης επινόησης 
