Το κρούσμα δεν είναι το πρώτο, δεν είναι μεμονωμένο και δεν περιορίζεται μόνο στην αναβίωση του διαβόητου "Συνδικαλιστικού" της Ασφάλειας. Οταν οι συντάκτες του "Ριζοσπάστη" αποκάλυπταν τη με παρακρατικό τρόπο δράση αστυνομικών στο σταθμό του Ηλεκτρικού της πλατείας Βάθης, στο όνομα του κυνηγιού Αλβανών λαθρομεταναστών, την ίδια περίοδο, στον Πειραιά, συνδικαλιστές συλλαμβάνονταν από περιπολικό έξω από το σπίτι τους με γκαγκστερική ενέργεια και με το περίστροφο στην πλάτη οδηγούνταν σαν κοινοί εγκληματίες στο αστυνομικό τμήμα. Πριν μερικές μέρες στην Πάτρα, "όλως τυχαίως", σε συγκέντρωση του ΚΚΕ, μπουκάρουν πάνοπλοι αστυνομικοί των ΜΑΤ, με προτεταμένες τις κάννες προς τους συγκεντρωμένους, κυνηγώντας, δήθεν, Αλβανό λαθρομετανάστη. Το προχτεσινό περιστατικό στην ΕΣΑΚ είναι το δεύτερο παρόμοιου τύπου, με τη διαφορά ότι στο προηγούμενο ο αστυνομικός ήταν ένστολος. Και στις δυο περιπτώσεις, η υπηρεσία που "προσέφεραν" ήταν διατεταγμένη, αλλά στο πρόσφατο επεισόδιο η μέθοδος είναι καθαρά ασφαλίτικη και χαφιέδικη.

Τα υποκριτικά ανακρούσματα των αρμοδίων υπηρεσιακών και κυβερνητικών παραγόντων, μηδέ του κυβερνητικού εκπροσώπου εξαιρουμένου, περί διάλυσης των σκοτεινών μηχανισμών του παρελθόντος και διαταγών για έρευνες και ευθύνες, σε σχέση με το συγκεκριμένο περιστατικό, στα πλαίσια των μηχανισμών του κράτους των οποίων προϊστανται, είναι σαν τη λαϊκή παροιμία ότι "στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί". Γιατί, αν πράγματι οι μηχανισμοί διαλύθηκαν, όπως διατείνεται ο Δ. Ρέππας, προς τι ο "υπερβάλλων ζήλος" των ασφαλίτικων υπηρεσιών και από ποιους; Υπάρχουν μηχανισμοί, που δρουν με αυτοτέλεια, στα πλαίσια των κατευθύνσεων, σύμφωνα με την αποστολή τους και χωρίς διαταγές; Μήπως, στρουθοκαμηλίζοντας συνειδητά, η πολιτική ηγεσία τούς αφήνει ανενόχλητους για να νομίζει και η εξουσία ότι έχει το κεφάλι της ήσυχο; Και, μα την αλήθεια, ποιον "σκίζονται" να προστατέψουν και από ποιον;

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και δε θα σταματήσουμε να το υπενθυμίζουμε, που ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μίλησε για το αυγό του φιδιού και προσδιόρισε, μάλιστα, σαν επωάζοντα το αυγό το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα, που αντιπαλεύει την πολιτική των πολυεθνικών, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Αλλά και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους "εκσυγχρονιζόμενοι" γιγαντώνονται. Ο ηλεκτρονικός χαφιές της Σένγκεν, οι ιδιωτικές αστυνομίες, η υποχρεωτική δημιουργία και διόγκωση αστυνομίας στους ΟΤΑ, για να δράσουν αποτελεσματικά σαν μηχανισμοί της δικτατορίας του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, απαιτούν και τον ανάλογο ανθρώπινο χαφιέδικο μηχανισμό. Αλλωστε, στην Ελλάδα η Ασφάλεια έχει πλούσιο παρελθόν και πολύχρονη, πολύμορφη πείρα στη δουλιά και τις μεθόδους παρακολούθησης και υπονόμευσης, κοινώς προβοκάτσιας, του λαϊκού κινήματος. Οσοι πίστεψαν πως οι άνθρωποι θα σκούριαζαν απ' την "αναδουλιά", λόγω της ΠΑΣΟΚικής δημοκρατίας, αυταπατήθηκαν οικτρά.

Γιατί, πράγματι, μια κυβέρνηση, που πασχίζει να υπηρετήσει το κεφάλαιο, την άγρια εκμετάλλευση, την υποταγή των εργαζομένων σ' αυτήν και αυτή την πολιτική τη βαφτίζει δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, σε μια ταξική κοινωνία που οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται γοργά, συσσωρεύοντας πλούτο σε μια χούφτα της ολιγαρχίας και εξαθλίωση στους καταπιεσμένους, έχει τη μήτρα που γεννά και αναπαράγει τον αυταρχισμό και την αντίδραση. Τα φαινόμενα θα πολλαπλασιάζονται, γιατί η ταξική πάλη θα οξύνεται, αλλά ταυτόχρονα αυτή είναι η μόνη ικανή να τα αντιμετωπίσει. Και θα το κάνει, γιατί το εργατικό κίνημα δεν αυτοκτονεί.