"Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, όλων των Ελλήνων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, των χιλιάδων Ελλήνων αγωνιστών, σας διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε μαζί σας, στο πλάι σας. Ο αγώνας σας, να υπερασπιστείτε την Κουβανική Επανάσταση, τη σοσιαλιστική σας πατρίδα, χωρίς να διαπραγματευτείτε τις αρχές σας, είναι και δικός μας.

Η επικράτηση της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης οδήγησε στο αδυνάτισμα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, όμως δεν αλλάζει το κύριο και το βασικό, ότι δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση γενικής κρίσης εδώ και 80 χρόνια. Είναι καπιταλισμός που σαπίζει με βασικό γνώρισμα την όξυνση όλων των αντιθέσεών του στο στάδιο του ιμπεριαλισμού.

Ως το 1989-91 ένα από τα βασικά στοιχεία με τα οποία εκδηλωνόταν η γενική κρίση του καπιταλισμού ήταν η διάσπαση του κόσμου σε δύο αντίθετα κοινωνικά συστήματα. Η διαμόρφωση του σοσιαλιστικού συστήματος που γεννήθηκε τον 20ό αιώνα με τη νικηφόρα Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (που φέτος κλείνει 80 χρόνια),μαζί με την αποσύνθεση του αποικιακού συστήματος, προκάλεσαν τον περιορισμό της ακτίνας κυριαρχίας και δράσης του ιμπεριαλισμού. Το στοιχείο αυτό έχει υποχωρήσει σημαντικά σήμερα. Τις συνέπειες αυτής της υποχώρησης τις ζει ολόκληρη η ανθρωπότητα, με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα ο κουβανικός λαός.

Αλίμονο όμως, αν καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός βαδίζει απρόσκοπτα, σε ελεύθερο από εμπόδια δρόμο. Οι διεθνείς συναντήσεις των ηγεσιών των ιμπεριαλιστικών χωρών, η συνεδρίαση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ που έγινε πρόσφατα στο Χονγκ - Κονγκ, έδειξε ότι και οι ίδιοι νιώθουν τρομαγμένοι μπροστά στα εμπόδια και στις αντιθέσεις που προσκρούουν. Δείχνουν τρομαγμένοι μπροστά στα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, την τεράστια έκταση της φτώχειας και της ανεργίας που προκαλούν. Οι ίδιοι οι καπιταλιστικοί οργανισμοί και οι αστικές στατιστικές υποχρεώνονται να αναγνωρίσουν τραγικά στοιχεία όπως:

Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%.Σήμερα, το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% τους ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Ο αριθμός των ανθρώπων, που φυτοζωούν κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια την ημέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ.,ενώ το 25% των τροπικών δασών θα έχει καταστραφεί σε σχέση με το 4% που έχει χαθεί σήμερα.

Βεβαίως, ο τρόμος τους δε στηρίζεται σε ανθρωπιστικά αισθήματα. Τρέμουν καθώς διαβλέπουν ότι η πολιτική τους θα απελευθερώσει κοινωνικές αντιδράσεις και ξεσπάσματα, που θα εξελιχθούν σε τεράστια απειλή για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στην πορεία. Με τα δικά τους λόγια οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις αναπαράγονται σε ανώτερο επίπεδο. Τα δικά τους συμπεράσματα δείχνουν, ότι αν και διαθέτουν ακόμα ανανεωμένα μέσα παρέμβασης στον κύκλο των κρίσεων, ταυτόχρονα στενεύουν τα περιθώρια να αμβλύνουν τις αντιθέσεις του συστήματος, να περιορίζουν τις αντινομίες του.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διατηρήσει ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα που παραχωρούσε σε άλλες φάσεις της ανάπτυξής του.

Ο συσχετισμός δύναμης δε θα μείνει στατικός. Δημιουργούνται προϋποθέσεις αφύπνισης των λαών. Δεν είμαστε βολουνταριστές, η σοσιαλιστική επανάσταση δε γίνεται κατά παραγγελία των ΚΚ. Κανένας προσωρινός αρνητικός συσχετισμός όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει ένα κομμουνιστικό κόμμα από το βασικό καθήκον του, να δουλεύει για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Μόνο έτσι θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα και στα καθημερινά καθήκοντά του, μόνο έτσι θα καταφέρει να ξεφύγει από τον κίνδυνο να ενσωματωθεί στην πολιτική διαχείρισης του συστήματος.

Αξίζουν της προσοχής μας ορισμένα συμπεράσματα που βγαίνουν από την περίοδο των αντεπαναστατικών αλλαγών, που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΣΣΔ:

1. Στα μέσα της 10ετίας του '80 στο πολιτικό σύστημα της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης δημιουργήθηκαν οι πολιτικές προϋποθέσεις,που άνοιξαν το δρόμο στη διαδικασία παλινόρθωσης των καπιταλιστικών σχέσεων στις χώρες αυτές. Ο πολιτικός παράγοντας έπαιξε προωθητικό ρόλο στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ο πολιτικός παράγοντας από ένα σημείο και μετά άνοιξε το δρόμο στην αντεπανάσταση.

2. Η πολιτική της "περεστρόικα" εκμεταλλεύτηκε υπαρκτά προβλήματα. Ντύθηκε με τα συνθήματα της "δημοκρατίας", "της διαφάνειας", τα οποία με το συγκεκριμένο περιεχόμενο που πήραν ήταν πανομοιότυπα με τα αντίστοιχα της αστικής δημοκρατίας. Τελικά, το σύνθημα για "περισσότερη δημοκρατία" χρησιμοποιήθηκε συνειδητά για να πατήσει γκάζι η αντεπανάσταση.

3. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το πρώτο στη Γη σοσιαλιστικό κράτος, η κριτική που εξαπολύθηκε από τις αντισοσιαλιστικές δυνάμεις, αλλά και από ρεφορμιστές, αναθεωρητές, ξεκινούσε συνειδητά - και σε κάποιες περιπτώσεις ασυνείδητα - από λανθασμένη βάση: Εξομοίωνε τα κριτήρια ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, προβάλλοντας την αταξική, ουτοπική ιδέα - και τάχα ηθική θεωρία - της "καθαρής δημοκρατίας". Από τις πιο χαρακτηριστικές αντιλήψεις αυτού του τύπου ήταν η ταύτιση της δημοκρατίας με τον πολυκομματισμό.

Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε (κι έχουμε κάθε λόγο να το κάνουμε ατενίζοντας το σύγχρονο κόσμο) την απλή αλήθεια ότι η αστική δημοκρατία επιβάλλει την εξουσία, τη δικτατορία των λίγων πάνω στους πολλούς - η σοσιαλιστική δημοκρατία την εξουσία, τη δικτατορία των πολλών πάνω στους λίγους.

Είναι γεγονός ότι η αστική δημοκρατία αποδείχτηκε το καλύτερο δυνατό πολιτικό περίβλημα για τη στερέωση του καπιταλισμού. Καμιά αλλαγή, ούτε προσώπων, ούτε θεσμών, ούτε κομμάτων, μέσα στα πλαίσιά της, δε μετέβαλε και δεν μπορεί να τη μεταβάλει σε έκφραση παλλαϊκών συμφερόντων. Ηταν, μένει και θα παραμείνει έκφραση των αποκλειστικών συμφερόντων του κεφαλαίου.

Το βαρύ πυροβολικό της καπιταλιστικής προπαγάνδας συγκεντρώνεται σήμερα κατά του μονοκομματικού πολιτικού συστήματος - όπως λένε - της Κούβας, αλλά και της Κίνας. Στην πραγματικότητα ο πυροβολισμός έχει στόχο του τον πρωτοπόρο και καθοδηγητικό ρόλο του ΚΚ στο σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα. Αν π.χ. στην Κούβα υπήρχαν περισσότερα κόμματα, πάλι ο ιμπεριαλισμός θα ζητούσε από το ΚΚ Κούβας να παραιτηθεί από τον πρωτοποριακό, καθοδηγητικό του ρόλο και, αν είναι δυνατό, να σβήσει από το χάρτη.

Αν κάτι ο εχθρός αξιολόγησε άριστα εξαρχής, αυτό ήταν ο ρόλος του ΚΚ στο σοσιαλιστικό πολιτικό σύστημα. Από τον καιρό των γεγονότων ανατροπές, η επιδίωξη ήταν η ίδια: Να τσακιστεί ή να αποχρωματιστεί το ΚΚ ως καθοδηγητικός πυρήνας του κράτους, ως ενοποιητικό στοιχείο της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπήρχαν λάθη, στρεβλώσεις ή και παραβιάσεις αρχών στο πολιτικό σύστημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα, που έπρεπε να διορθωθούν και μάλιστα έγκαιρα. Υπήρξαν ιδεολογικές διολισθήσεις, οπορτουνιστικές εκτροπές που έπρεπε να αποκατασταθούν. Η "περεστρόικα" πάντως, καμία σχέση δεν είχε με διαδικασία διόρθωσης.

Αυτό που όλοι πρέπει να κρατήσουμε ως βασική αρχή και χωρίς εκπτώσεις, είναι ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση έχει ανάγκη από την αυτοτελή δημιουργικότητα της πλειοψηφίας του πληθυσμού και πριν απ' όλα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Η επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Κούβα πιστεύουμε ότι περικλείει πολλά σημαντικά θετικά διδάγματα στον τομέα αυτό, άξια να μελετηθούν από όλα τα κομμουνιστικά κόμματα.

Είναι πασίγνωστο ότι ο σοσιαλισμός δεν αποκλείει γενικά την ύπαρξη και λειτουργία άλλων κομμάτων. Δεν είναι ζήτημα όμως διάθεσης ή επιλογής. Ο αριθμός των κομμάτων στον σοσιαλισμό εξαρτάται από αντικειμενικούς παράγοντες, από εθνικές και ιστορικές ιδιομορφίες.

Αυτό που έχει σημασία, είναι να γίνει ευρύτερα κατανοητό τι εκφράζει ο "πολυκομματισμός" στην καπιταλιστική κοινωνία. Και εδώ βεβαίως βαραίνουν οι αντικειμενικοί παράγοντες, που καθορίζουν την εμφάνιση των κομμάτων της αστικής τάξης και του κόμματος της εργατικής τάξης. Ο πολυκομματισμός στον καπιταλισμό δίνει πολιτική έκφραση και στα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα που είναι πολυάριθμα, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Από μια άποψη ο πολυκομματισμός αποτελεί σημαντικό οχυρό του καπιταλιστικού συστήματος, αφού διασφαλίζει να αναπαράγονται και να ανανεώνονται οι αυταπάτες και οι ταλαντεύσεις των ενδιάμεσων κοινωνικών στρωμάτων.

Μήπως τα πολλά κόμματα στον καπιταλισμό εκφράζουν διαφορετικές στρατηγικές επιλογές για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης;

Το αντίθετο συμβαίνει. Η πλειοψηφία των κομμάτων αυτών εκφράζει διαφορετικές μορφές διαχείρισης του συστήματος, άρα και στερέωσής του. Δίνουν δυνατότητα στην κυρίαρχη τάξη να οργανώνει τις πολιτικές της συμμαχίες, να προσεταιρίζεται ταλαντευόμενες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και κόμματα που διακηρύσσουν αριστερά και αντικαπιταλιστικά προγράμματα. Τέτοιες εξελίξεις ζούμε καθημερινά πχ στη Μεγάλη Βρετανία με την εργατική κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ, στις ΗΠΑ με την εναλλαγή Ρίγκαν και Κλίντον. Πολλά συμπεράσματα για τον πολυκομματισμό και τον πολιτικό πλουραλισμό δίνει η πείρα της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, που έχει κορμό τη σοσιαλδημοκρατία και δυνάμεις που προέκυψαν από την κρίση και τη διάσπαση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Τελικά, οι πιο αποτελεσματικές κυβερνήσεις για την προώθηση νεοφιλελεύθερων μέτρων αποδείχτηκαν αυτές που δεν ήταν επισήμως συντηρητικές.

Βεβαίως, οι συνέπειες του πολυκομματισμού στον καπιταλισμό δεν είναι μονοσήμαντες, έχουν αρκετές αποχρώσεις, κυρίως κάτω από την άνοδο της ταξικής πάλης. Εμείς διαβλέπουμε ότι η άνοδος της ταξικής πάλης, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης του πολιτικού συστήματος, θα φέρει στην επιφάνεια την εμφάνιση και άλλων πολιτικών δυνάμεων που θα έχουν τη διάθεση, τουλάχιστον να μην εγκλωβιστούν στη διαχείριση του συστήματος. Αναφερόμαστε σε πολιτικές δυνάμεις που μαζί με τα ΚΚ θα είναι σε θέση να συγκροτήσουν έναν άλλο πόλο πολιτικής συμμαχίας, που θα καταφέρει χτυπήματα και θα αδυνατίσει τα στηρίγματα του συστήματος στις καπιταλιστικές χώρες. Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πουθενά δεν εμφανίστηκαν τέτοιες δυνατότητες με θετική επίδραση, χωρίς την ύπαρξη και δράση ενός ισχυρού, μαζικού, επαναστατικού ΚΚ, χωρίς την ύπαρξη μιας ισχυρής, συνειδητοποιημένης εργατικής πρωτοπορίας.

Ο Ενγκελς έλεγε ότι η ελευθερία της βούλησης σημαίνει ικανότητα να μπορούμε να αποφασίζουμε έχοντας γνώση των πραγμάτων. Τότε είναι αυταπάτη να μιλάμε για ελευθερία βούλησης των πλατιών μαζών, ακόμη και σε εκείνες τις καπιταλιστικές χώρες που τυπικά υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής. Η αστική τάξη περηφανεύεται για το αστικό κοινοβούλιο, το οποίο το εμφανίζει ως Ναό της Δημοκρατίας, την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως περίπου θεσμό λαϊκής δημοκρατίας. Την τελευταία ιδιαίτερα 10ετία έχουμε ταχύτατες εξελίξεις, με αποτέλεσμα το αστικό κοινοβούλιο, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να έχουν και τυπικά και επίσημα μεταβληθεί σε όργανα και παραόργανα του αστικού κράτους. Μια σειρά θεσμοί που είχαν αναδειχτεί στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, κάτω από την πάλη του εργατικού κινήματος, έχουν μετατραπεί σε τυφλά όργανα του κεφαλαίου, σε όργανα ταξικής συνεργασίας, σε όργανα εξαγοράς, χρηματισμού, χειραγώγησης. Ο κατήφορος έχει πάρει τη μεγάλη πλειοψηφία των θεσμών του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λαοί της Ευρώπης δε νιώθουν κανένα σεβασμό για τους αστικούς θεσμούς. Η άποψη αυτή δεν εφησυχάζει το Κόμμα μας, αντίθετα, απονευρωμένη από πολιτικό περιεχόμενο, δεν αντιπροσωπεύει κανένα κίνδυνο για το σύστημα. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσει στη διάδοση ακόμα πιο αντιδραστικών, φασιστικών απόψεων. Εμείς στην Ελλάδα δουλεύουμε δραστήρια για να δείξουμε, γιατί και πώς εξαντλήθηκαν τα όποια όρια είχε η αστική δημοκρατία, γιατί και πώς ο λαός μέσα από την πάλη του θα αναδείξει λαογέννητους ανεξάρτητους θεσμούς που θα τους αξιοποιήσει για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Για ποια ελευθερία γίνεται λόγος, όταν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές, ακόμη και στις πιο φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες, αντιμετωπίζουν διώξεις που ξεκινάνε από την απειλή της απόλυσης και κλιμακώνονται με την παρακολούθηση και το φακέλωμα των πολιτικών τους δραστηριοτήτων; Τέτοια φαινόμενα ζούμε καθημερινά στη χώρα μας. Υπενθυμίζουμε ότι οι δραστήριοι κομμουνιστές δεν μπορούν να βρουν δουλιά στο δημόσιο, στην ελεύθερη δήθεν Γερμανία και στην Τσεχία. Οτι αρκετά κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη και αλλού είναι παράνομα ή μισοπαράνομα.Για ποια ελευθερία επιλογής γίνεται λόγος, όταν οι λαοί βρίσκονται κάτω από τη διαρκή απειλή και πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης;

Το Κόμμα μας έχει ήδη πολύ σοβαρά καταπιαστεί με το πρόβλημα τωνπροβλημάτων που εμφανίζεται στην περιοχή μας και βεβαίως γενικεύεται σε όλο τον κόσμο. Συγκροτούνται στρατιωτικές ΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης που επίσημα αναγγέλλουν ότι θα επεμβαίνουν, όπου νομίζουν, όχι μόνο σε περίπτωση πολέμου, αλλά και για παρέμβαση στο εσωτερικό των χωρών, όταν ξεσπάνε λαϊκά κινήματα. Το ΝΑΤΟ έχει αναγορεύσει τον εαυτό του σε δήθεν εγγυητή ακόμα και των εκλογικών διαδικασιών σε μια χώρα. Αποδείχτηκε ήδη στην ανοιχτή ανάμειξή του στις εκλογές της Βοσνίας. Ακόμα, έχει μπει σε δρόμο εφαρμογής η μερική αντικατάσταση, ως πρώτη φάση, των εθνικών στρατών. Στη θέση τους δίνονται εντολές να δημιουργηθούν μισθοφορικοί στρατοί, που με πληρωμή υποτίθεται θα υπερασπίζονται τα σύνορα της κάθε χώρας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκτελεστικά αποσπάσματα της αντεπανάστασης. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα συγκροτείται ιδιωτική αστυνομία, που θα είναι ακόμα πιο ανεξέλεγκτη σε σύγκριση με την αστυνομία του αστικού κράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις γραμμές της ιδιωτικής αστυνομίας μπαίνουν στοιχεία που σχετίζονται με το κοινωνικό έγκλημα, άνθρωποι που έχουν δικαστεί για αξιόποινες πράξεις.

Ενα από τα βασικά ζητήματα που συζητήσαμε τα τελευταία χρόνια στο Κόμμα μας, που κλείνει 80 χρόνια ζωής το επόμενο έτος, είναι: Πώς ένα κομμουνιστικό κόμμα, που δρα μάλιστα μέσα στο λάκκο των λεόντων, θα καταφέρνει να αναπτύσσει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη και το λαό, θα γίνει ο πρωτεργάτης της συγκρότησης ενός μεγάλου Λαϊκού Μετώπου που θα εκφράζει τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Πώς θα γίνουμε πιο ικανοί στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Σκεφθείτε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι μια χώρα που παίζει ενεργό ρόλο στα επιθετικά ιμπεριαλιστικά σχέδια της περιοχής, είναι και θύτης και θύμα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και των αντιθέσεων στην περιοχή. Ξέρουμε ότι δε φθάνει να έχει ένα κόμμα σωστή πολιτική γραμμή και πρόγραμμα. Ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη παρεμβαίνουν πολλοί παράγοντες, που άλλοτε μπορεί να υπονομεύουν και άλλοτε να αυξάνουν την αποτελεσματικότητα δράσης του Κόμματος.

Ενα από τα ζητήματα που συγκέντρωσε την προσοχή μας είναι η ανάγκη ένα ΚΚ να κατακτά υψηλό θεωρητικό επίπεδο, να μελετά συνεχώς την εξελισσόμενη πραγματικότητα, και ταυτόχρονα να έχει μόνιμο ιδεολογικό, μαχητικό μέτωπο κατά της αστικής ιδεολογίας και του οπορτουνισμού. Ο οπορτουνισμός αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ο Δούρειος Ιππος για το κομμουνιστικό κίνημα, καθώς στο σταυροδρόμι μετεξελίχθηκε σε αντεπαναστατική δύναμη.

Η πολιτική του ιμπεριαλισμού διαμορφώνει την αντικειμενική, υλική βάση πάνω στην οποία είναι δυνατό να διαδοθούν πλατιά οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Οι αντιθέσεις που εμφανίζονται στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν μάλιστα αυτή συντελείται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, αποτελεί επίσης πρόσφορο έδαφος για τη διάδοση αναθεωρητικών αντιλήψεων. Η επικράτηση του οπορτουνισμού δεν είναι μοιραία. Στο βαθμό που υπάρχει συνειδητοποίηση των αντικειμενικών προϋποθέσεων ανάπτυξής του, μπορούν να παρθούν μέτρα που θα τον αποτρέψουν.

Λένε ότι οι νικημένοι στρατοί διδάσκονται καλά. Θα διδαχτούμε από τις ήττες μας. Θα γίνουμε πιο σταθεροί στην ιδεολογία μας, τη μαρξιστική -λενινιστική θεωρία, στις δοκιμασμένες αρχές μας, πιο σκληροί στον ταξικό αγώνα, πιο ικανοί κι ευέλικτοι πολιτικά, πιο βαθιά μέσα στην εργατική τάξη και στους άλλους καταπιεζόμενους, πιο διεθνιστές. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων. Θα είναι αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος".

Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%.Σήμερα το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% τους ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Ο αριθμός των ανθρώπων, που φυτοζωούν κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια την ημέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ.,ενώ το 25% των τροπικών δασών θα έχει καταστραφεί σε σχέση με το 4% που έχει χαθεί σήμερα

Ο συσχετισμός δύναμης δε θα μείνει στατικός. Δημιουργούνται προϋποθέσεις αφύπνισης των λαών. Δεν είμαστε βολουνταριστές, η σοσιαλιστική επανάσταση δε γίνεται κατά παραγγελία των ΚΚ. Κανένας προσωρινός αρνητικός συσχετισμός, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει ένα κομμουνιστικό κόμμα από το βασικό καθήκον του, να δουλεύει για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Μόνον έτσι θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα και στα καθημερινά καθήκοντά του. Μόνον έτσι θα καταφέρει να ξεφύγει από τον κίνδυνο να ενσωματωθεί στην πολιτική διαχείρισης του συστήματος