------------------------------------

Η αποκέντρωση σε χώρες με μικρότερο κόστος

και μείωση του εργατικού κόστους στις μητροπόλεις

--------------------------------

Σαν χαμηλό κόστος εννοούν κύρια το άμεσο και έμμεσο κόστος εργασίας. Είδαμε η "Μιρόλιο" πώς αντιμετώπισε το ζήτημα με την "ΕΛΛΑΣ Α.Ε.". Εχοντας εξασφαλίσει την απόλυτη ελευθερία κίνησης, μεταναστεύει, κλείνει επιχειρήσεις, δημιουργεί νέες σε όλη τη Γη, με τη βοήθεια των αστικών κρατών με κριτήριο το χαμηλότερο κόστος εργασίας.

Αυτό είναι φυσιολογικό στον καπιταλισμό, γιατί η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου από μόνη της δεν εξασφαλίζει κέρδη και μάλιστα με τάση αύξησής τους. Πρέπει να μεσολαβήσει η εργατική δύναμη, η οποία όσο φτηνότερα Ώ χειρότερα πληρώνεται, τόσο μεγαλύτερη υπεραξία Ώ κέρδη αποκομίζουν οι πολυεθνικές. Γι' αυτό λοιπόν οι πολυεθνικές, αλλά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι προωθούν την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας.

"Να αλλάξει το εργατικό δίκαιο" λέει ο Κ. Σημίτης και η "Λευκή Βίβλος" για να μην υπάρχουν εμπόδια στη διαδικασία απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, ώστε να προσαρμοστούμε στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία, να προσελκύσουμε επενδύσεις του πολυεθνικού κεφαλαίου σαν χώρα ανίσχυρη πολιτικά, μπροστά στην επέλαση των πολυεθνικών. Φυσικά αλλαγή του εργατικού δίκαιου σημαίνει να καταργηθούν οι όποιες νομικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις της εργατικής τάξης, μετά από αιματηρούς αγώνες δεκαετιών. Αυτή η στρατηγική των πολυεθνικών για φτηνότερη εργατική δύναμη (χαμηλά μεροκάματα) ακολουθήθηκε κατά γράμμα και στο συγκεκριμένο πολυεθνικό μονοπώλιο της "Μιρόλιο".

Τον Ιούνιο του '97 πριν κλείσει η "ΕΛΛΑΣ Α.Ε.", έκλεισε δύο εργοστάσια στη Βόρεια Ιταλία και άνοιξε ταυτόχρονα δύο στην Νότια Ιταλία, γιατί τα μεροκάμματα στη Νότια Ιταλία ήταν 25+εε φτηνότερα από τη Βόρεια Ιταλία. Φυσικά επιδοτήθηκε και με 40+εε δανεικά και αγύριστα από το "κεντροαριστερό" ιταλικό κράτος για να μην πάει πιο "νότια" δηλαδή, στην Τυνησία, που το μεροκάματο είναι φτηνότερο και από την Ελλάδα.

Βλέπετε στην "ανεπτυγμένη" και περισσότερο διεθνοποιημένη Ιταλία, το μεροκάματο διαφέρει και από νομό σε νομό για τον ίδιο κλάδο. Ο εκπρόσωπος της "Μιρόλιο" έδινε συνοπτικά (εφημερίδα "Liberazione") ως ξής τη φιλοσοφία τους, τονίζοντας: "Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτό που ξέρουν να παράγουν οι Ιταλοί εργάτες ξέρουν να το κάνουν και οι Τούρκοι εργάτες που κοστίζουν λιγότερο. Σε όλο τον κόσμο αυτό που μετράει είναι το "Made in Italy", ανεξάρτητα από τον τόπο που παράγεται το προϊόν". Διεκδικούσε επίσης τα προγράμαμτα κατάρτισης των ανέργων να δίνονται εξολοκλήρου στους εργοδότες κλπ.

Τέτοια φαινόμενα επιδοτήσεων και άλλα έχουμε και εδώ για τη μετανάστευση επιχειρήσεων. Η στρατηγική της παγκοσμιοποίησης εφαρμόζεται ενιαία από τους σοσιαλδημοκράτες όλης της Ευρώπης.

Πέρα απ' όλα αυτά τι φαίνεται: Οτι η παγκόσμια δράση των πολυεθνικών χτυπάει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και στις "μητροπόλεις". Στην Ιταλία "χάθηκαν ήδη αρκετά κεκτημένα" των εργαζομένων. Η συγκεκριμένη πολυεθνική χρησιμοποιεί στην Ιταλία και στο εξωτερικό και άλλες μεθόδους καταλήστευσης των εργαζομένων:

α. Το φασόν, μέσω τρίτων. Για να κατανοηθεί το μέγεθος αύξησης της υπεραξίας που καρπώνεται και με το φασόν, παραθέτουμε τα κοστολόγια εργασίας που δίνει η ίδια η πολυεθνική για το '97 ανά λεπτό παραγωγής. Στα ιδιόκτητα εργοστάσιά της στην Ιταλία το κόστος εργασίας ανά λεπτό παραγωγής ήταν 626,20 λιρέτες, ενώ το εργατικό κόστος του φασόν μέσω τρίτων στην Ιταλία ήταν 397,32 λιρέτες και σε άλλες χώρες 326,01 ανά λεπτό παραγωγής. Με λίγα λόγια, υπερδιπλασιάζεται η υπεραξία που καρπώνεται με το φασόν ανά τον κόσμο.

β. Η μαύρη εργασία έχει γίνει καθεστώς σε όλο τον πλανήτη. Δηλαδή η χρησιμοποίηση εργατών με φτηνό μεροκάματο, αναφάλιστων και παράνομα απασχολούμενων σε χώρους - γκέτο, υπόγεια κ.ά. Στη Νότια Ιταλία το 1/3 των απασχολουμένων στην κλωστοϋφαντουργία - ένδυση, ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία με ένα μεροκάματο περίπου 5.000 δρχ. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τη χώρα μας.

γ. Το ωράριο εργασίας. Ενας άλλος τρόπος, για να μειώνει το εργατικό κόστος και να καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία, σχετίζεται με το χρόνο εργασίας. Η πολυεθνική χρησιμοποιεί όλους τους τρόπους για να αυξήσει το χρόνο απλήτωτης εργασίας. Στην Τυνησία πληρώνει φυσικά μικρότερα συγκριτικά μεροκάματα σε σχέση με την Ιταλία και ισχύει η 48ωρη βδομαδιάτικη εργασία. Στην Ιταλία όμως διέλυσε τις εργασιακές σχέσεις και το 8ωρο και επέβαλε το ελαστικό ωράριο, όπως προτείνει η "Λευκή Βίβλος" με ευθύνη των ρεφορμιστικών συνδικάτων που το δέχτηκαν. Η τάση δηλαδή είναι η "ανεπτυγμένη" Ιταλία και η Τυνησία να είναι περίπου το ίδιο πράγμα για την πολυεθνική σε ό,τι αφορά το ωράριο. Τι μπρόκολα, τι λάχανα που λένε.

Στην Ιταλία πέρα από τις διαφορετικές αμοιβές ανά νομό, που αναφέραμε, στα εργοστάσια της πολυεθνικής ισχύουν 58 διαφορετικά ελαστικά ωράρια! Είναι βασισμένα στο ελαστικό ωράριο που δέχτηκαν τα συνδικάτα πριν ακόμα το Μάαστριχτ και η "Λευκή Βίβλος", επικυρώσει αυτή τη στρατηγική των πολυεθνικών για τη μείωση του κόστους εργασίας. Τα συνδικάτα δέχτηκαν τον υπολογισμό του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση, διευκολύνοντας την πολυεθνική να μειώνει το εργατικό κόστος. Να αυξάνει το χρόνο εργασίας όταν θέλει και να αυξάνει τελικά την εκμετάλλευση και την υπεραξία που καρπώνεται. Ο εκπρόσωπος των συνδικάτων αναφέρει σε ένα σεμινάριο ότι σε ορισμένες χρονικές περιόδους η αγορά απαιτεί μεγαλύτερη παραγωγή, άρα περισσότερη εργατική δύναμη. "Για να δώσουμε απάντηση σ' αυτή την ανάγκη (!)", λέει ο ρεφορμιστής ηγέτης, "δεχτήκαμε το ελαστικό ωράριο και υπογράψαμε κλαδική συλλογική σύμβαση, η οποία προβλέπει ακριβώς τα εξής: Η επιχείρηση συνολικά ή τμήματα της επιχείρησης(!!) μπορούν να καθορίζουν διαφορετικά ωράρια σε ορισμένες περιόδους του χρόνου, υπερβαίνοντας το νόμιμο ωράριο (δηλαδή το 5ήμερο, 8ωρο, 40ωρο για τους διοικητικούς και το 5ήμερο, 7.30ωρο, 37,5ωρο για τους κλωστοϋφαντουργούς), φτάνοντας τις 48 τη βδομάδα από τις 40 και 37,5 που ισχύουν αντίστοιχα".

Αυτό σημαίνει αύξηση των ωρών εργασίας κατά 8 ή 10,5 ώρες τη βδομάδα. Για όλο το χρόνο η υπέρβαση του ημερήσιου χρόνου καθορίστηκε από 98 μέχρι 122 ώρες. Αυτές ονομάστηκαν "ελαστικές ώρες", οι οποίες προσθέτονται ανά μέρες και βδομάδες μέχρι να φτάνει η εργασία το 48ωρο τη βδομάδα, εφόσον έχει ανάγκη η επιχείρηση και αφαιρούνται στη διάρκεια του χρόνου, όταν η αγορά δεν έχει ζήτηση και κατά συνέπεια η επιχείρηση μειώνει την παραγωγή.

Με λίγα λόγια οι εργάτες δουλεύουν στη διάρκεια του χρόνου ορισμένες μέρες, για παράδειγμα 10 ώρες και ορισμένες 6 ώρες, σύμφωνα με τα καπρίτσια της αγοράς και την "όρεξη" του εργοδότη. Με αυτόν τον τρόπο διαλύεται το 8ωρο, 7ωρο, ο εργοδότης δεν προσλαμβάνει εργαζόμενους, όταν αυξάνει η παραγωγή, απαλλάσσεται και έτσι από την πληρωμή υπερεργασίας και υπερωριών, αυξάνοντας το χρόνο εργασίας όταν το κρίνει απαραίτητο, χωρίς να αυξάνει τους μισθούς. Με αυτόν τον τρόπο μειώνει στην πράξη το εργατικό κόστος, καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία, ξεζουμίζει δηλαδή τους εργαζόμενους και αυγαταίνουν τα κέρδη του.

Κάτι παρόμοιο προτείνει η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τον "κοινωνικό διάλογο" για τη χώρα μας. Αυτή λοιπόν η στρατηγική των πολυεθνικών, κατά τη γνώμη τους, πρέπει να διεθνοποιηθεί με το Μάαστριχτ και να αρθεί κάθε εμπόδιο, όπως το 8ωρο, ώστε να "απελευθερωθεί" η αγορά εργασίας.

Μέσα σ' αυτή την παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας, το κεφάλαιο θα εξασφαλίζει φτηνή εργατική δύναμη και οι εργάτες "θα κινούνται" "ελεύθερα". Δηλαδή, θα απολύονται οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς καμιά προστασία. Θα δουλεύουν τη μια μέρα 10ωρο, την άλλη 6ωρο, τη μια άνεργοι, την άλλη λίγο απασχολούμενοι, ανασφάλιστοι, οικονομικά εξαθλιωμένοι, συνδικαλιστικά ανίσχυροι, γιατί η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος δέχεται αυτές τις ρυθμίσεις του κεφαλαίου. Αυτές οι αντιεργατικές ρυθμίσεις ονομάζονται στις συνθήκες του Μάαστριχτ ελευθερία κίνησης προσώπων.

Τελικά η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ και γενικότερα ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ, που μονότονα προπαγανίζει ο Κ. Σημίτης, το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα είναι ανάγκη άμεσα, συνολικά να αντιπαλευτεί από το σύνολο των εργαζομένων και του λαού. Δεν είναι ένα ζήτημα που απασχολεί μόνο τους εργαζόμενους στις πολυεθνικές.