Το κόμμα των μπολσεβίκων βγήκε από την παρανομία και για πρώτη φορά τού δόθηκε η δυνατότητα να αναπτύξει πλατιά, νόμιμη δραστηριότητα μετά την επανάσταση του Φλεβάρη. Τότε η δύναμή του δεν ήταν πάνω από 45 χιλιάδες μέλη, ενώ ο ηγέτης του, ο Λένιν, βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία και μπόρεσε να επιστρέψει στη χώρα στις 3/16 Απρίλη του 1917. Αλλοι κορυφαίοι κομματικοί ηγέτες μόλις που απολύονταν από τις φυλακές και τις εξορίες, κι έτσι ο πρώτος καθοδηγητικός πυρήνας που σχηματίστηκε τις πρώτες μέρες του Μάρτη αποτελούνταν από τους Ντζερζίνσκι, Σβερντλόφ, Στάλιν, Κάμενεφ κ.ά. Σιγά σιγά άρχισαν να ανασυγκροτούνται οι κομματικές οργανώσεις και στις 5/18 Μάρτη κυκλοφόρησε το πρώτο νόμιμο φύλλο της εφημερίδας "Πράβντα", που ήταν όργανο της ΚΕ και της Επιτροπής Πετρούπολης του μπολσεβίκικου κόμματος.

Η επανάσταση του Φλεβάρη, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, βρήκε τον Λένιν εξόριστο στην Ελβετία. Από εκεί - και για όσο διάστημα μεσολάβησε μέχρι την επιστροφή του στη Ρωσία - ο ηγέτης των μπολσεβίκων επιχείρησε, με όσα μέσα διέθετε και παρά τη λειψή ενημέρωσή του για γεγονότα και εξελίξεις, να συμβάλει στον επαναστατικό προσανατολισμό της πολιτικής του κόμματος. Στο πρώτο τηλεγράφημά του που θα στείλει στο κόμμα γράφει: "Η τακτική μας: πλήρης δυσπιστία, καμιά υποστήριξη στη νέα κυβέρνηση, ιδιαίτερα υποπτευόμαστε τον Κερένσκι, εξοπλισμός προλεταριάτου - μοναδική εγγύηση, άμεσες εκλογές Δούμας στην Πετρούπολη, καμιά προσέγγιση με άλλα κόμματα" (Λένιν, Απαντα, τόμος 31ος, σελ. 7). Τα πιο γνωστά και πιο σημαντικά όμως κείμενα του Λένιν, αυτό το διάστημα, για την πολιτική του μπολσεβίκικου κόμματος είναι τα περίφημα "Γράμματα από μακριά" (πρόκειται για τέσσερα γράμματα κι ένα πέμπτο ημιτελές, από τα οποία δημοσιεύτηκε τότε μόνο το πρώτο). Σ' αυτά τα γράμματα ο Λένιν υπογραμμίζει ότι η επανάσταση στη Ρωσία εκπλήρωσε το πρώτο της στάδιο, το αστικοδημοκρατικό, χωρίς φυσικά αυτό να είναι και το τελευταίο. Επομένως, δε θα έπρεπε να δειχτεί καμιά ανοχή ή υποστήριξη προς την προσωρινή κυβέρνηση, αλλά να καθοριστούν οι δρόμοι για το σίγουρο πέρασμα της επανάστασης στο δεύτερο στάδιό της, στη μεταβίβαση δηλαδή όλης της εξουσίας από την προσωρινή κυβέρνηση στο σοβιέτ των εργατών και αγροτών βουλευτών. Προς αυτή την κατεύθυνση ο Λένιν υπέδειχνε στους μπολσεβίκους να εξασφαλίσουν την πλήρη οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική αυτοτέλεια του κόμματος, το πλάτεμα των δεσμών του με τις μάζες, να ταχθούν ενάντια στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη συνέχισή του, να συμβάλουν αποφασιστικά στη στερέωση και εξάπλωση των σοβιέτ αλλά και στον εξοπλισμό του λαού ως εγγύηση για την περιφρούρηση και την ανάπτυξη της επανάστασης. Τα γράμματα αυτά του Λένιν δε βρήκαν την προσοχή που τους άξιζε από τα ηγετικά κλιμάκια των μπολσεβίκων τα οποία βρίσκονταν στη Ρωσία και καθοδηγούσαν την κομματική δουλιά. Στην πραγματικότητα, αγνοήθηκαν. Ετσι, η επαναστατική στροφή στην πολιτική του κόμματος θα συντελεστεί με την επιστροφή του Λένιν στη χώρα και φυσικά ύστερα από οξύτατη ιδεολογικοπολιτική εσωκομματική πάλη, κυρίως με τη μισομενσεβίκικη τάση που εκπροσωπούσε ο Κάμενεφ.