Το Μάρτη του 1997, σχεδόν 80.000 φοιτητές και σπουδαστές, παρά και κόντρα στα "προγνωστικά", ψήφισαν για νέα Διοικητικά Συμβούλια των Συλλόγων, αλλά και για να αναδείξουν αντιπροσώπους για τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ. Ο χρόνος διεξαγωγής των Συνεδρίων συνέπεσε με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για άλλη μια "επανάσταση" στην παιδεία - την πιο σοβαρή και πιο μεγάλη επίθεση στα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα της νεολαίας. Αντί λοιπόν τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια να διεξαχθούν σε κλίμα αποφασιστικότητας και αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική, διαλύθηκαν. Ποιος ωφελείται από αυτή τη διάλυση είναι φανερό κατ' αρχήν άμεσα, αν αναλογιστεί κανείς ότι παρά την ψήφιση από τη Βουλή το Σεπτέμβρη αυτού του νόμου - έκτρωμα 2525/97, παρά το γεγονός ότι οι φοιτητές στις Γενικές Συνελεύσεις καταδίκασαν αυτόν το νόμο, δεν έχει ακόμη ξεσπάσει στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ ένα γενικό κίνημα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Αν υπήρχε και είχε κύρος το ΚΣ της ΕΦΕΕ (ας θυμηθούμε τα παραδείγματα του '90, '92 και '95), σήμερα με μαθηματική ακρίβεια θα είχαμε άλλη κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα και η κυβέρνηση θα έβρισκε μπροστά της σοβαρά εμπόδια.
Το γιατί λοιπόν η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ πρωτοστάτησαν να διαλυθεί το Συνέδριο της ΕΦΕΕ είναι φανερό. Οσο για τα ΕΑΑΚ, και αυτά από την πλευρά τους το επιδίωξαν, από τη μια επειδή στο νέο ΚΣ η "Πανσπουδαστική" θα κατακτούσε και 3η έδρα αποδείχνοντας τον τυφλό αντικομμουνισμό που τους διακατέχει, και από την άλλη, επειδή γενικότερα αυτός ο χώρος ιδεολογικά διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο προς τον αναρχοσυνδικαλισμό και συνεπώς απεχθάνεται οτιδήποτε θυμίζει οργανωμένο κίνημα. Επειδή, όμως, ούτε σε αυτή την ιδεολογική θεώρηση στέκονται με συνέπεια, καταντάνε να μετατρέπονται στους χειρότερους γραφειοκράτες, που με παζάρια "κορυφών" προσπαθούν εναγωνίως να κατοχυρώσουν τη θέση τους στο φοιτητικό κίνημα.
Αν δούμε για λίγο τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν για τη διάλυση των Συνεδρίων, θα δούμε ότι πράγματι ΔΑΠ - ΠΑΣΠ από τη μια, ΕΑΑΚ από την άλλη, λειτουργούσαν με την ακρίβεια που λειτουργεί στη φύση ο νόμος των "συγκοινωνούντων δοχείων", κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι απλά νομοτέλεια, αλλά απαιτεί και προσυνεννόηση. Ετσι, από τη μια η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ πρόβαλλαν σαν δικαιολογία τη σύγκληση καταστατικού συνεδρίου, προκειμένου να αλλάξει το καταστατικό της ΕΦΕΕ, και από την άλλη, τα ΕΑΑΚ διαλύοντας το Συνέδριο, τροφοδοτούν παραπέρα τα επιχειρήματα περί καταστατικού. Από τη μια τα ΕΑΑΚ κάνανε λόγο για γραφειοκρατική ΕΦΕΕ και από την άλλη, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ με τη θέση τους για καταστατικό συνέδριο τροφοδοτούν τα επιχειρήματα περί γραφειοκρατίας. "Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο" και όλοι μαζί συναινούν να μην υπάρχει οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, να μη συναντά αντίσταση η πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ.
Το ίδιο πρόσωπο, εκπρόσωπος των ΕΑΑΚ, που τη μέρα διάλυσης του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου δήλωνε κατά λέξη πως "πετύχαμε όλους μας τους στόχους, η ΕΦΕΕ διαλύθηκε, από δω και εμπρός το λόγο τον έχουν οι συντονιστικές επιτροπές", κατά τη διάρκεια της σύσκεψης των φορέων για τη δημιουργία επιτροπής γιορτασμού δήλωνε (επίσης κατά λέξη): "το ΚΣ της ΕΦΕΕ υπάρχει και πάρτε την ευθύνη να πείτε ότι η ΕΦΕΕ δεν υπάρχει πια". Απλός τυχοδιωκτισμός; Οχι μόνο. Η στάση αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί μοναχά ως "διατεταγμένη υπηρεσία".
Θωμάς ΠΕΤΣΑΣ
Μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας Αθήνας της ΚΝΕ