Τρία κόμματα, μια πολιτική | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τρία κόμματα, μια πολιτική

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, ο πρώην υπουργός της ΝΔ Στ. Μάνος και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Μ. Παπαγιαννάκης, χειροκροτούμενοι από τον πρόεδρο της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών Γ. Λύρα και τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά Γ. Μίχα, συμφώνησαν ότι μία πρέπει να είναι η οικονομική πολιτική. Αυτή που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Η πολιτική που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Διαφώνησαν μόνο στις λεπτομέρειες. Στην ταχύτητα δηλαδή με την οποία προχωρούν οι, από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα διεθνή κέντρα του Κεφαλαίου, επιβαλλόμενες ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας μας πολιτικές επιλογές.

***

Με πρόσκληση του παρατήματος Πειραιά του "Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας", γνωστότερου ως "ΟΠΕΚ", έγινε συζήτηση, το θέμα της οποίας ήταν: "Οικονομική Πολιτική: Κοινωνική επιταγή ή λογιστική διαχείριση;". Εισηγητές οι τρεις προαναφερόμενοι και συντονιστής ο γνωστός οικονομικός συντάκτης του συγκροτήματος Λαμπράκη Ν. Νικολάου, που στο τέλος της συζήτησης δεν έκρυψε την ικανοποίησή του για το ότι "τρία κόμματα έχουν την ίδια πολιτική", συμπληρώνοντας ότι αυτό "είναι πολύ σημαντικό για τον εκσυγχρονισμό".

***

Σε τι συμφώνησαν οι τρεις; Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας επανέλαβε ότι βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι η προώθηση του λεγόμενου "Προγράμματος Σύγκλισης" που έχει επιβληθεί στη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ταυτόχρονα προσπάθησε να αναδείξει και το... "κοινωνικό πρόσωπο της οικονομικής πολιτικής", υποστηρίζοντας ότι "οι 15.000 που δίνουμε σε μία σύνταξη 100.000 δρχ. έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα". Αυτά φυσικά τα έλεγε, γελώντας μάλιστα, έχοντας απέναντί του μαζεμένους τους "εκσυγχρονιστές". Αν τολμούσε να το επαναλάβει σε κάποια από τις φτωχογειτονιές του Πειραιά, το λιγότερο θα του κοβόταν το... χαμόγελο.

Ο Στ. Μάνος που δεν έχει ανάγκη να επιδείξει φιλολαϊκό προσωπείο, αφού συμφώνησε με τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης, ζητώντας μόνο να εφαρμοστούν γρηγορότερα, σύστησε στους συνδικαλιστές, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, να ζητήσουν την ευελιξία στην αγορά εργασίας.

Πιο σαφής από όλους όμως ήταν ο Μ. Παπαγιαννάκης, που πρότεινε τη μείωση του φόρου των επιχειρήσεων και την αύξηση του φόρου εισοδήματος με ταυτόχρονη επιβολή δημοτικών και περιβαλλοντικών φόρων. Ολα αυτά φυσικά στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Κατέληξε δε λέγοντας ότι "επιλογές σωστές γίνονται. Αλλά ουδείς βγαίνει πειστικά να τις υποστηρίξει. Λες και ντρέπονται γι' αυτές". Φαίνεται πως ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ θεωρεί την ντροπή σαν ένα συναίσθημα που οφείλει να εκδηλώνεται πλέον μόνο από πολιτικούς - απολιθώματα του παρελθόντος. Γι' αυτό και ο ίδιος αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας τη "βρώμικη" δουλιά στη θέση των "ντροπαλών" κυβερνητικών στελεχών.

Γ. Κ.