Ούτε μία πρόσληψη δεν έγινε μέχρι σήμερα (!) και βρισκόμαστε ήδη στα μέσα του Νοέμβρη.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο υπουργείο Υγείας - Πρόνοιας, παραδέχτηκε ότι υπήρξε "καθυστέρηση", όπως τη χαρακτήρισε, στις προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού του δημόσιου τομέα υγείας. Χωρίς να αναλάβει την παραμικρή ευθύνη και αποδίδοντας την "καθυστέρηση" στις διαδικασίες διαφάνειας και αντικειμενικότητας, που δήθεν η κυβέρνηση είχε θεσπίσει (!), δεν του ήταν δύσκολο αόριστα να διαβεβαιώσει ότι από δω και μπρος οι διαδικασίες θα επιταχυνθούν.

Τα ίδια περίπου είπε και ο υφυπουργός Υγείας, απαντώντας σε σχετική με τις προσλήψεις Ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή. Και το πρόβλημα για την κυβέρνηση λύθηκε (!).

Τι είδους "καθυστέρηση", όμως, είναι αυτή, που κρατάει ολόκληρα χρόνια, που αγγίζει χρονικά τη θητεία της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Μια "καθυστέρηση" που εντείνει την αποδιοργάνωση και προκαλεί τεράστια προβλήματα στη λειτουργία των Δημόσιων Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, που φορτώνει καθημερινά προβλήματα και άγχος στους ίδιους τους λειτουργούς της Υγείας, που εντατικοποιεί τη δουλιά τους; Μια "καθυστέρηση", που, επειδή αντικειμενικά υποβαθμίζει και την ποσότητα και την ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών υγείας, έχει άμεση επίπτωση στην ίδια την υγεία του ελληνικού λαού;

Το συνδικαλιστικό κίνημα, μεταξύ των πρώτων αιτημάτων του, προβάλλει και διεκδικεί να γίνουν άμεσα προσλήψεις ιατρικού και κυρίως νοσηλευτικού προσωπικού, σημειώνοντας ότι οι ελάχιστες προσλήψεις που αναγκάστηκε το ΠΑΣΟΚ - για την ώρα μόνο - να εξαγγείλει, αποτελούν απλά μια "ασπιρίνη" σε μια δημόσια υγεία που κυριολεκτικά "νοσεί" και δεν αποτελούν την ουσιαστική λύση του τεράστιου αυτού ζητήματος.

Οι σημερινές ελλείψεις έχει προσδιοριστεί ότι ξεπερνούν τον αριθμό 2.500 για γιατρούς και τον αριθμό 25.000 για νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό. Λείπουν σήμερα γιατροί όλων των ειδικοτήτων, καρδιολόγοι, αναισθησιολόγοι, κτλ. Οξύτατα προβλήματα παρουσιάζονται στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) και στα επαρχιακά νοσοκομεία.

Είναι τραγικό οι ελλείψεις αυτές να έχουν ως συνέπεια να μην μπορούν να λειτουργήσουν ολόκληρα τμήματα κλινικών, ενώ για τις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας και την αδυναμία αντιμετώπισης εκεί των επειγόντων περιστατικών να πεθαίνουν άνθρωποι αβοήθητοι και οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες να "συγκινούνται" μόνο όταν τέτοιου είδους περιστατικά έρχονται με οδυνηρό τρόπο στη δημοσιότητα.

Πολλές φορές μια νοσηλεύτρια διατίθεται για 40 ή και περισσότερους ασθενείς, ακόμα και σε κλινικές και τμήματα που αντιμετωπίζουν σοβαρά και βαριά περιστατικά. Ολόκληρα τμήματα νοσοκομείων - ακόμα και ΜΕΘ - υπολειτουργούν ή κλείνουν, παρότι υπάρχει ο εξοπλισμός, λόγω ακριβώς των ελλείψεων σε νοσηλευτικό προσωπικό.

Οι τραγικές ελλείψεις προσωπικού δυστυχώς σημειώνονται και στα Κέντρα Υγείας, τα περισσότερα των οποίων υπολειτουργούν, ενώ αποκαλύπτουν την υποκρισία των κυβερνώντων, που μας διαβεβαιώνουν, εδώ και πολλά χρόνια, για το "ενδιαφέρον" τους για την πρόληψη και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Θα διαρκούσε άραγε αυτή η "καθυστέρηση" χρόνια ολόκληρα, αν δεν ήταν εναρμονισμένη με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στον τομέα της Υγείας - Πρόνοιας από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Πολιτικές περιορισμού και συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα από τη μια, διευκόλυνσης - ενίσχυσης του ιδιωτικού τομέα από την άλλη, που ανεμπόδιστα "επενδύοντας" στο Φάρμακο και στην Υγεία κερδοσκοπεί;

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες. Για να καλυφθούν ΟΛΕΣ οι κενές θέσεις υγειονομικού προσωπικού στα Δημόσια Νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας της χώρας και γενικότερα για να μπει φραγμός στην επιχείρηση κατεδάφισης της δημόσιας υγείας που επιχειρείται, πρέπει στην κυβερνητική πολιτική να αντιπαρατεθεί ένα ισχυρό λαϊκό μαζικό και ταξικά προσανατολισμένο κίνημα αντίστασης και αντεπίθεσης.

Ενα κίνημα που πρέπει από σήμερα να δράσει, ξεπερνώντας τα προβλήματα που του βάζουν οι αρνητικοί συσχετισμοί, ένα κίνημα που με τη δράση και τη δυναμικότητά του, πρέπει να ενώνει υγειονομικούς και άλλους μαζικούς λαϊκούς φορείς, ένα κίνημα που η ανάπτυξή του θα επιβάλει φιλολαϊκές λύσεις, μια άλλη πορεία ανάπτυξης στη χώρα μας.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των υγειονομικών έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια τέτοια πορεία, σε μια τέτοια αντίσταση, αλλά και αντεπίθεση.

Βασίλης ΣΓΟΥΡΑΜΑΝΗΣ

Η χρόνια "καθυστέρηση" της κάλυψης των δεκάδων χιλιάδων κενών θέσεων στα δημόσια νοσοκομεία είναι μία από τις πολλές και σοβαρές συνέπειες μιας γενικότερης και εντεινόμενης "ανθυγιεινής" πολιτικής όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων στον τομέα της υγείας