Είκοσι τέσσερα χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη του '73, δεν είναι λίγα. Ειδικά για την επέτειο, που, όλα αυτά τα χρόνια, έχει χτυπηθεί με μυριάδες τρόπους και ανείπωτη λύσσα από την άρχουσα τάξη, τις ΗΠΑ και τους εγχώριους κολαούζους τους. Δυόμισι δεκαετίες τώρα προσπαθούν, χωρίς να διστάσουν να φτάνουν και στο αιματοκύλισμα του λαϊκού κινήματος και της νεολαίας, να "ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς" τους με το νόημα, τα ιδανικά του Πολυτεχνείου. Να θάψουν το μήνυμά του στα στημένα τηλεοπτικά "τοκ σόου" και τα επετειακά αφιερώματα των περισσότερων εφημερίδων. Να εξουδετερώσουν τη φλόγα του, που πυρπολεί, όσο και αν πασχίζουν να δείξουν το αντίθετο, τις καρδιές των νέων ανθρώπων, μέσα από τις αναμνήσεις και την προβολή ορισμένων "επωνύμων" - τότε - αγωνιστών. Να ενταφιάσουν μεγαλοπρεπώς τα οράματά του, βάζοντας απέναντί τους τη σημερινή νεολαία - όπως αυτοί θέλουν να παρουσιάσουν και "κατασκευάσουν" - η οποία, δήθεν, όχι μόνο δε συγκινείται από αυτά, αλλά τους έχει γυρίσει την πλάτη και έχει... αναδιπλωθεί σε συντηρητικούς δρόμους, όπως λένε τα στημένα "γκάλοπ"!

Ομως, τι είναι αυτό που τους χαλάει τα σχέδια, εκείνο που προκαλεί τη λυσσαλέα επίθεσή τους, αυτό που κρατάει ζωντανό το Πολυτεχνείο; Απλούστατα ότι τα μηνύματά του είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρα. Μηνύματα αντίστασης, άρνησης στην υποταγή, στο συμβιβασμό, στη χειραγώγηση. Μηνύματα που έρχονται σε σφοδρή σύγκρουση με τη σημερινή γκρίζα πραγματικότητα την οποία βιώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ειδικά η νεολαία. Μηνύματα που τόσο παραστατικά αποτυπώνονται στα συνθήματα: Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, Εξω οι βάσεις του θανάτου, Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία.

Δεν είναι δυνατόν να δεχτούν ότι ο κόσμος της νέας τάξης των ιμπεριαλιστών, της παγκοσμιοποίησης των πολυεθνικών είναι το μέλλον τους, το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν αποδέχονται τα όργανά τους, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, να μακελεύουν τους λαούς, να διαφεντεύουν τις τύχες τους, να τους ρίχνουν διαρκώς προς τα πίσω.

Αυτός ο αγώνας, με το συγκεκριμένο αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο που αποκτά 24 χρόνια μετά, είναι ακριβώς αυτός που αποτελεί τη μοναδική ασπίδα, το αποκούμπι, την ελπίδα των "από κάτω". Το μήνυμα του Νοέμβρη ήταν μήνυμα ενάντια στην αδιαφορία και τον "οχαδελφισμό", που καλλιεργούσε με όλα τα μέσα τότε - όπως και σήμερα - η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης.