Η Ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή οι 57 βουλευτές της ΝΔ για τον Αρη Βελουχιώτη φανέρωσε μια άλλη διάσταση της αντικομμουνιστικής επιχείρησης, που ξεδιπλώνεται στα μέσα ενημέρωσης και φιγουράρει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων τους τελευταίους μήνες. Μέχρι τώρα, γινόμασταν μάρτυρες μιας προσπάθειας διαστρέβλωσης της ιστορίας του ΚΚΕ, είτε με την έκδοση βιβλίων είτε με τηλεοπτικές εκπομπές, όπου κυριαρχούσε η επιδίωξη, στην όλη επιχείρηση, να δοθεί ο χαρακτήρας της ιστορικής, τάχα, έρευνας, της δήθεν αντικειμενικής και δήθεν αμερόληπτης προσέγγισης, "από την οποία προκύπτει η αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι". Οι 57, όμως, νεοδημοκράτες "πατέρες του έθνους" ξέθαψαν παλιές πρακτικές, αναβιώνοντας το μαύρο ασφαλίτικο αντικομμουνισμό άλλων καταδικασμένων εποχών. Κι ασφαλώς τίθεται το ερώτημα ποια η χρησιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας, που ελάχιστους πείθει ως πολιτική στάση και ως μέθοδος αντιμετώπισης του ΚΚΕ και της ιστορίας του. Την απάντηση, μας τη δίνουν τα χτεσινά, σχετικά με το θέμα, ρεπορτάζ του φιλοκυβερνητικού Τύπου. Να, ορισμένοι τίτλοι: "Δεξιά του '46", "Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε", "Η... μισή ΝΔ τα 'βαλε με το Βελουχιώτη", ""Μαύρη" επέλαση κατά... Α. Βελουχιώτη" κλπ.

Είναι φανερό πως ο φιλοκυβερνητικός Τύπος αξιοποιεί για λογαριασμό της κυβέρνησης και της πολιτικής της το θέμα της Ερώτησης των "57". Εμφανής, άλλωστε, η προσπάθεια να επανέλθουν κάποιες τεχνητές διαχωριστικές γραμμές του τύπου "δεξιά - αντιδεξιά", "δεξιά - δημοκρατικές δυνάμεις", "το φως και το σκότος" - κατά πώς θα 'λεγε και ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας - με μοναδικό σκοπό, φυσικά, να αποκομίσει οφέλη το ΠΑΣΟΚ και να περάσει στις λαϊκές συνειδήσεις ως αρνητής του καταδικασμένου παρελθόντος. Είναι, επίσης, φανερό πως από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων απουσιάζει παντελώς οποιαδήποτε καταδίκη του αντικομμουνιστικού περιεχομένου της Ερώτησης και του αντικομμουνισμού. Το όλο θέμα παρουσιάζεται αποχρωματισμένο, αποϊδεολογικοποιημένο και περιορίζεται στο πρόσωπο του Α. Βελουχιώτη, λες και πρόκειται για θέμα προσωπικών διαφορών κάποιων ατόμων. Ασφαλώς, δεν είναι τυχαία η παράλειψη. Και τούτο, γιατί δεν υπάρχει καμιά διαφωνία των κυβερνητικών ιδεολογικών μηχανισμών με τους 57 βουλευτές της ΝΔ στο θέμα του αντικομμουνισμού. Απλά, οι πρώτοι κάνουν αντικομμουνισμό επιστημονικά και οι δεύτεροι χοντροκομμένα. Οι πρώτοι αξιοποιούν, όσο μπορούν, τον Αρη Βελουχιώτη για να χτυπήσουν το ΚΚΕ, ενώ οι δεύτεροι χτυπούν τον Αρη, για να χτυπήσουν το ΚΚΕ. Τέλος, οι δεύτεροι, ακριβώς λόγω του πρωτογονισμού τους, αποτελούν πολύτιμο παράγοντα, ούτως ώστε να αποκτάει κύρος και φερεγγυότητα ο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός των πρώτων.

Ασφαλώς, το θέμα του αντικομμουνισμού - μ' όποιες μορφές κι αν πάρει - θα έχει πολλή συνέχεια στο μέλλον. Είτε εκλεπτυσμένα είτε χοντροκομμένα, οι επιθέσεις στο ΚΚΕ και οι διαστρεβλώσεις της ιστορίας του δε θα σταματήσουν. Η ιστορία του ΚΚΕ είναι η ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, από τη σκοπιά των συμφερόντων και της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης. Είναι η ιστορία της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος στον 20ό αιώνα, κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου και στον ιμπεριαλισμό. Πώς είναι δυνατό, συνεπώς, να αφήσει η κυρίαρχη τάξη τις σύγχρονες γενιές των εργαζομένων - και τη νεολαία - να αποκτήσουν μέσα από την ιστορία αυτοσυνείδηση του ιστορικού τους ρόλου; Θύματα θέλει το αστικό καθεστώς, δούλους προς εκμετάλλευση. Οχι συνειδητούς εχθρούς, με ιστορική - πολιτική συνείδηση, που αγωνίζονται για να το ανατρέψουν.