81ο ΜΕΡΟΣ

"Διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας"

...Το συνέδριο των Σοβιέτ, τον Ιούνη αυτού του χρόνου, διακήρυξε το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας για ελεύθερη αυτοδιάθεση.

Το Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ, τον Οχτώβρη αυτού του χρόνου, επιβεβαίωσε το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα των λαών της Ρωσίας με τον πιο αποφασιστικό και αμετάβλητο τρόπο.

Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού, εκπληρώνοντας τη θέληση αυτών των συνεδρίων, αποφάσισε να θέσει σαν βάση των ενεργειών του στο ζήτημα των εθνοτήτων της Ρωσίας τις παρακάτω αρχές:

1) Την ισότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών της Ρωσίας.

2) Το δικαίωμα των λαών της Ρωσίας για ελεύθερη αυτοδιάθεση μέχρι και τον αποχωρισμό και το σχηματισμό ανεξάρτητου κράτους.

3) Την κατάργηση όλων των προνομίων και των περιορισμών, που έχουν εθνικό ή θρησκευτικό χαρακτήρα.

4) Την ελεύθερη ανάπτυξη των εθνικών μειονοτήτων και των εθνικών ομάδων που ζουν στο ρωσικό έδαφος.

Τα εκτελεστικά διατάγματα θα καταρτιστούν μόλις σχηματιστεί η Επιτροπή των εθνοτήτων.

Εξ ονόματος της Ρωσικής Δημοκρατίας

ο πρόεδρος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Λαού

Β. Ουλιάνοφ (Λένιν)

Ο Λαϊκός Επίτροπος για τις υποθέσεις των εθνοτήτων

Ιωσήφ Τζουγκασβίλι - Στάλιν".

Η κεντρική ράντα του Κιέβου ανακήρυξε αμέσως την Ουκρανία ανεξάρτητη δημοκρατία και η φιλανδική κυβέρνηση πέτυχε την ψήφιση παρόμοιου μέτρου από τη Γερουσία του Ελσίνκι. Ανεξάρτητες "κυβερνήσεις" ξεφύτρωσαν στη Σιβηρία και στον Καύκασο. Στην Πολωνία, η Ανώτατη Στρατιωτική Επιτροπή, έσπευσε ν' ανακαλέσει από το ρωσικό στρατό όλα τα πολωνικά στρατεύματα και διέλυσε τις επιτροπές τους επιβάλλοντας σιδερένια πειθαρχία...

Ολες αυτές οι "κυβερνήσεις" και τα "κινήματα" είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: διευθύνονταν από τις άρχουσες τάξεις, που φοβούνταν και μισούσαν τους μπολσεβίκους.

Μέσα στο χάος αυτών των αναστατώσεων, το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού συνέχιζε ακούραστα να οικοδομεί τη σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων. Εβγαζε το ένα μετά το άλλο τα διατάγματα για τις κοινωνικές ασφαλίσεις, για τον εργατικό έλεγχο, κανονισμούς για τις επαρχιακές Αγροτικές Επιτροπές, για την κατάργηση των τίτλων των βαθμών, για την κατάργηση του παλαιού δικαστικού συστήματος και τη δημιουργία λαϊκών δικαστηρίων...

Η μια στρατιά μετά την άλλη, ο ένας στόλος έπειτα από τον άλλο έστελναν στην Πετρούπολη αντιπροσωπείες, "χαιρετίζοντας εγκάρδια την καινούρια λαϊκή κυβέρνηση".

Μια μέρα είδα έξω από το Σμόλνι ένα κουρελιάρικο σύνταγμα, που μόλις είχε επιστρέψει από τα χαρακώματα. Οι στρατιώτες, αδύνατοι και χλομοί, συντάχθηκαν μπροστά στη μεγάλη είσοδο και κοίταζαν το Σμόλνι σαν να βρισκόταν μέσα ο ίδιος ο Θεός. Μερικοί έδειχναν γελώντας τους αυτοκρατορικούς αετούς, που φάνταζαν ακόμα πάνω από την είσοδο. Τη στιγμή εκείνη έφθασε στο Σμόλνι ένα τμήμα από κοκκινοφρουρούς, για ν' αντικαταστήσει τη φρουρά. Ολοι οι στρατιώτες γύρισαν και τους κοίταζαν περίεργα, όπως κοιτάζει κανείς κάτι που το έχει ακούσει, αλλά δεν το 'χε δει ποτέ του. Και γελώντας με καλοσύνη, έβγαιναν από τη σειρά και πήγαιναν να χτυπήσουν τους κοκκινοφρουρούς στον ώμο και να τους πουν μερικά λόγια μισοπειραχτικά, μισογεμάτα θαυμασμό...

Η προσωρινή κυβέρνηση δεν υπήρχε πια. Στις 15 (2) του Νοέμβρη σ' όλες τις εκκλησίες της Πετρούπολης οι παπάδες σταμάτησαν να τη μνημονεύουν στις λειτουργίες. Ομως, όπως είπε ο ίδιος ο Λένιν στην ΠΚΕΕ, "η κατάχτηση της εξουσίας μόλις τώρα άρχιζε". Μη διαθέτοντας όπλα, οι αντιδραστικές δυνάμεις, που κρατούσαν ακόμα στα χέρια τους την οικονομική ζωή της χώρας, άρχισαν να οργανώνουν την οικονομική αποσύνθεση της χώρας και με την ικανότητα που έχουν οι Ρώσοι για κοινή δράση, να πολλαπλασιάζουν τα εμπόδια στα Σοβιέτ, για να τα χρεοκοπήσουν και να τα δυσφημήσουν.

Η απεργία των δημόσιων υπαλλήλων ήταν καλά οργανωμένη και υποστηριζόταν οικονομικά από τις τράπεζες και τις μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις. Ολες οι προσπάθειες των μπολσεβίκων να πάρουν στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό συναντούσαν έντονη αντίδραση.

Ο Τρότσκι πήγε στο υπουργείο των Εξωτερικών. Οι υπάλληλοι αρνήθηκαν να τον αναγνωρίσουν και κλείστηκαν στα γραφεία τους, κι όταν σπάσαν τις πόρτες, υπέβαλαν όλοι τις παραιτήσεις τους. Ο Τρότσκι ζήτησε τα κλειδιά των αρχείων. Δεν του τα παρέδωσαν παρά μόνο όταν ήρθαν οι εργάτες, που τους κάλεσε για να σπάσουν τις κλειδαριές. Τότε αποκαλύφθηκε πως ο πρώην υφυπουργός των Εξωτερικών Νεράτοφ είχε εξαφανιστεί παίρνοντας μαζί του τις μυστικές συνθήκες...

Ο Σλιάπνικοφ προσπάθησε να πάρει στα χέρια του το υπουργείο Εργασίας. Ηταν τρομερή παγωνιά και στο υπουργείο δεν υπήρχε κανένας ν' ανάψει τις σόμπες.

Υπήρχαν μερικές εκατοντάδες υπάλληλοι, κανένας όμως απ' αυτούς δε θέλησε να δείξει στον Σλιάπνικοφ, πού βρίσκεται το γραφείο του υπουργού...

Η Αλεξάντρα Κολοντάι, που ονομάστηκε στις 13 του Νοέμβρη (31 του Οχτώβρη) επίτροπος της Κοινωνικής Πρόνοιας έγινε δεκτή στο υπουργείο με απεργία, στη δουλιά παρουσιάστηκαν όλο κι όλο σαράντα υπάλληλοι. Αυτό είχε άμεση και σοβαρή επίδραση σ' όλη τη φτωχολογιά των μεγάλων κέντρων, καθώς και σε κείνους που συντηρούνταν από τα άσυλα και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Ολοι αυτοί βρέθηκαν σε κατάσταση απόγνωσης. Το κτίριο του υπουργείου πολιορκήθηκε από αντιπροσωπείες των πεινασμένων ανάπηρων και ορφανών, με ωχρά και εξαντλημένα πρόσωπα. Η Κολοντάι με δάκρυα στα μάτια αναγκάστηκε να διατάξει τη σύλληψη των απεργών, ώσπου να παραδώσουν τα κλειδιά των γραφείων και των χρηματοκιβωτίων. Οταν πήρε τα κλειδιά ανακάλυψε πως η πρώην υπουργός κόμισσα Πάνινα, το 'χε σκάσει παίρνοντας όλα τα λεφτά και αρνιόταν να τα παραδώσει σε άλλον εκτός από τη Συντακτική Συνέλευση.

Το ίδιο ακριβώς έγινε στα υπουργεία Γεωργίας, Επισιτισμού και Οικονομικών. Οι υπάλληλοι, που είχαν διαταχθεί να παρουσιαστούν στη δουλιά με την απειλή πως θα χάσουν τη θέση τους και θα στερηθούν το δικαίωμα της σύνταξης, είτε συνέχιζαν να απεργούν, είτε ξανάρχιζαν τη δουλιά για να τη σαμποτάρουν. Επειδή σχεδόν όλη η διανόηση ήταν ενάντια στους μπολσεβίκους, ήταν αδύνατο στη σοβιετική κυβέρνηση να στρατολογήσει καινούριο προσωπικό.

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 82ο ΜΕΡΟΣ