Μπορούμε πια να μιλάμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά, ότι με πολιορκητικό κριό την ΕΕ οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς μια αμερικανονατοϊκή Ευρώπη, ένα σύγχρονο κάτεργο για τους λαούς, με νέα δεσμά και πιο σκληρούς δεσμοφύλακες, που θα παραβιάζει συστηματικά όλες τις διεθνείς συμφωνίες, ακόμα και τα μεταπολεμικά σύνορα χάριν των αγορών. Πιο επικίνδυνη και εχθρική για τους φτωχούς λαούς της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, ως τη Λατινική Αμερική. Ενα ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο "Ενωμένη Ευρώπη", που θα συντηρείται και θα αναπαλαιώνεται με αίμα, βία και καταπίεση.Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της στη χτεσινή προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα:

Το πρόγραμμα "σύγκλισης", που αποτελεί προκαταρκτικό όρο για τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, μαζί με το περίφημο σύμφωνο "σταθερότητας", που καθορίζει αν μια χώρα παραμένει ή όχι στην ΟΝΕ, χαλκεύουν νέα πιο βαριά δεσμά για τους λαούς. Είναι ο νέος μύθος του Σίσυφου, καθώς αποτελούν το πρόσχημα για θυσίες διαρκείας, πότε με στόχο να "μπούμε στην ΟΝΕ", πότε με στόχο να "μη βγούμε από την ΟΝΕ".

Αποδείχτηκε ότι εμείς είχαμε δίκιο και όχι εσείς και εκείνοι που υποστήριζαν ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή μπροστά σε μια βραχυπρόθεσμη τάχα λιτότητα, ώστε να έρθει στη συνέχεια η ευημερία.

Δεν έχουν καμία βάση - και το ξέρετε - τα επιχειρήματά σας, ότι τα νέα μέτρα, που έχει πάρει ή θα πάρει η ΕΕ (τα σχετικά με το ενιαίο νόμισμα, το φορολογικό, αλλά και για τη λεγόμενη κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια), και για τα οποία αξίζει να κατακρεουργηθούν τα λαϊκά κεκτημένα, απορρέουν από τις λεγόμενες κοσμογονικές αλλαγές, που τάχα άλλαξαν ριζικά την εικόνα του σύγχρονου κόσμου μια για πάντα.

Το ενιαίο νόμισμα ήταν στόχος της ΕΟΚ από την πρώτη στιγμή. Δεν επιτεύχθηκε για διάφορους λόγους, γιατί τα λαϊκά κινήματα δεν άφηναν πολλά περιθώρια, κυρίως όμως γιατί υπήρξε ο λυσσαλέος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία. Ο πόλεμος μεταξύ τους συνεχίζεται, παρά τα διμερή σύμφωνα φιλίας και συνεργασίας.

Επαναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά: Αυτό που θεωρείται αναπόφευκτο και υποχρεωτικό για τους εραστές της ΕΕ, δεν είναι αναπόφευκτο και υποχρεωτικό για τους λαούς.

Δεν ευσταθούν καθόλου τα επιχειρήματα ότι οι στόχοι της "σύγκλισης" έχουν γενική αξία και ότι θα έπρεπε να τους πιάσουμε ακόμα και αν η ΕΕ δε μας το επέβαλε. Οι δημοσιονομικοί και νομισματικοί στόχοι δεν καθορίζονται αυτόνομα, καθορίζονται από την πολιτική γραμμή πλεύσης, από το ποια είναι η γραμμή ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Καθορίζονται από το ποιος έχει την εξουσία, υπεισέρχονται και οι εξωτερικοί διεθνείς συσχετισμοί.

Με διαφορετικό τρόπο θα προγραμματίσεις τους δείκτες στα πλαίσια μιας πολιτικής που το άστρο της είναι η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, με διαφορετικό τρόπο αν θέλεις να κτυπήσεις τα ελλείμματα και τον πληθωρισμό στη ρίζα τους, δηλαδή σε αντίθεση με τις επιλογές και τα συμφέροντα των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου.

Διαφωνούμε με τους στόχους της "σύγκλισης" γιατί αυτοί είναι στόχοι λαϊκής εκμετάλλευσης, συνιστούν ένα από τα βασικά εργαλεία και μέσα πλουτισμού για τους κεφαλαιοκράτες, τις οικονομικές ολιγαρχίες της Ευρώπης, βεβαίως και την ελληνική.

Οι στόχοι "σύγκλισης" έχουν οικονομικό και πολιτικό περιεχόμενο:

- Καθιερώθηκαν με στόχο - ανάμεσα στα άλλα - να διαμορφώσουν ένα ενιαίο απαράδεκτο επίπεδο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των εργαζομένων, με τάση να πέφτει αυτό όλο και πιο χαμηλά.

- Να εξουδετερώσουν τα οποιαδήποτε θεσμικά, νομικά και οικονομικά εμπόδια απομένουν σε εθνικό επίπεδο, εκείνα τα οποία δυσκολεύουν ακόμα την πιο ασύδοτη και αχαλίνωτη δράση των πολυεθνικών και των θυγατρικών τους.

- Να εξασφαλίσουν ότι το μέσο ποσοστό κέρδους θα διατηρείται και θα αυξάνεται συνεχώς, να μη χάνεται ούτε ένα μάρκο, ούτε μια στερλίνα, ούτε ένα γαλλικό φράγκο εξαιτίας του διαφορετικού επιπέδου κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων από χώρα σε χώρα.

Επιπλέον, το υπογραμμίζουμε, η "σύγκλιση" και η " σταθερότητα" αποτελούν αυταπάτες, καθαρή ουτοπία, είναι αδύνατες.

Κανένα πρόγραμμα "σύγκλισης", άρα και " σταθερότητας", δεν είναι ούτε και θα είναι σε θέση να αναιρέσει τον αυθόρμητο και άναρχο χαρακτήρα ακόμη και της πιο προγραμματισμένης από τα πάνω καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σημειώσατε την πρόβλεψή μας, δεν πρόκειται να διαψευστεί όπως και αρκετές άλλες: Οτι η ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα στις χώρες μέλη της ΕΕ θα γίνει ακόμα πιο οδυνηρή, αλλά και ανάμεσα σε περιοχές και κλάδους της ίδιας χώρας. Αυτοί βεβαίως που θα πληρώσουν θα είναι οι εργάτες και οι εργάτριες, τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Θα συνθλιβεί στις μυλόπετρες της ΕΕ η μεγάλη πλειοψηφία των αναπτυξιακών δυνατοτήτων που απομένουν στη χώρα μας, ύστερα από τη μακρόχρονη ληστεία που έχουν υποστεί από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Ενώ η Συνθήκη του Μάαστριχτ διακήρυσσε ότι στόχος είναι η εξίσωση των επιπέδων ανάπτυξης και η δημιουργία ενός και ενιαίου κύκλου χωρών στα πλαίσια της ΕΕ, τώρα πια ομολογείται ότι η ΕΕ θα αποτελείται από χώρες με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, χώρες που θα ανήκουν σε διαφορετικούς ορόφους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ενώ για μας δεν αποτελεί έκπληξη, πρέπει να δώσουν λόγο στο λαό τα κόμματα που ψήφισαν το Μάαστριχτ τάζοντας λαγούς και πετραχήλια.

Το δεύτερο εξάμηνο του 1997 σημαδεύεται από δύο σοβαρά για τους λαούς γεγονότα, που έχουν μεταξύ τους στενή σχέση και καθόλου δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτουν περίπου και χρονικά:

- Τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Αμστερνταμ στις 16 - 17 Ιουνίου και τη σύνοδο κορυφής του Αμστερνταμ τον Οκτώβρη για την επικύρωση της αναθεωρημένης Συνθήκης του Μάαστριχτ.

- Τη σύνοδο του ΝΑΤΟ για την επικύρωση της νέας δομής του στις αρχές του Δεκέμβρη και τις διεργασίες στα πλαίσια της ΔΕΕ.

Η μελέτη των ντοκουμέντων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της ΔΕΕ, δείχνει ότι και στους τρεις οργανισμούς προωθούνται οι ίδιες αλλαγές στις δομές, με στόχο την πλήρη μετατροπή τους σε αυταρχικά οικοδομήματα θωρακισμένα με στρατιωτικές δυνάμεις και ευέλικτα στρατιωτικά αποσπάσματα.

Η αγανάκτηση κατά της νέας δομής του ΝΑΤΟ και της στάσης της ελληνικής κυβέρνησης να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα είναι απόλυτα δικαιολογημένη.Η αλήθεια όμως είναι, ότι η πόρτα άνοιξε ακόμα πιο πλατιά στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε πράξεις υποτέλειας και εθελοδουλίας στις σύγχρονες συνθήκες, πιο πριν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τώρα του Αμστερνταμ. Ο ελληνικός λαός ένα πρέπει να κρατήσει: Οτι με βάση και την ΕΕ και όχι μόνο με βάση το ΝΑΤΟ, τα εθνικά σύνορα των χωρών θα τα διαχειρίζονται άλλοι, πέρα και πάνω από τα καθιερωμένα που καθορίζει το Σύνταγμα της κάθε χωριστής χώρας.

Θωρακίζονται με νέες αυταρχικές συνθήκες και αστυνομικοστρατιωτικούς θεσμούς με σκοπό να διασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Οταν τα κεφάλαια συναντούν αντιδράσεις, τότε οι δυνάμεις ταχείας επέμβασης με την απειλή των όπλων, αλλά και με τον ίδιο τον πόλεμο, θα διανοίγουν δρόμους, τους οποίους θα τους φυλάσσουν στη συνέχεια, για να μην τους χάσουν.

Οι θεσμοί που συγκροτούνται έχουν στόχο όχι απλά να υποκαταστήσουν τον λαϊκό παράγοντα, αλλά να τσακίσουν κάθε μορφή οργανωμένης ζωής και παρέμβασης. Τραβάμε για μια σύγχρονη δικτατορία σε όλη την Ευρώπη, με σύγχρονους τόπους εξορίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.

Μπορούμε πια να μιλάμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά, ότι με πολιορκητικό κριό την ΕΕ οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς μια αμερικανονατοϊκή Ευρώπη, ένα σύγχρονο κάτεργο για τους λαούς, με νέα δεσμά και πιο σκληρούς δεσμοφύλακες, που θα παραβιάζει συστηματικά όλες τις διεθνείς συμφωνίες, ακόμα και τα μεταπολεμικά σύνορα χάριν των αγορών. Πιο επικίνδυνη και εχθρική για τους φτωχούς λαούς της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, ως τη Λατινική Αμερική. Ενα ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο "Ενωμένη Ευρώπη", που θα συντηρείται και θα αναπαλαιώνεται με αίμα, βία και καταπίεση.

Τραβάμε για μια Ευρώπη ενωμένη καταναγκαστικά και ταυτόχρονα κατακερματισμένη, με υψωμένα τείχη στους λαούς εντός και εκτός ηπείρου.Η ΕΕ το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι μια Ευρώπη που θα πλειοψηφούν οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες, μια Ευρώπη, που ενώ θα διακηρύσσει την ενότητα, την ίδια ώρα θα ωθεί και θα εξωθεί σε διαιρέσεις και υποδιαιρέσεις, σε αποσχίσεις και διασπάσεις κρατών.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το τελευταίο διάστημα αναπτύσσονται πιο γοργά κινήσεις και δραστηριότητες υπέρ μιας διασπασμένης Ιταλίας, Βρετανίας, Ισπανίας. Βεβαίως ηγούνται των κινήσεων αυτών αντιδραστικοί εθνικιστές, όμως η υλική βάση αυτής της κίνησης καλλιεργείται από την ίδια την πολιτική της ΕΕ. Εδώ άλλωστε όλα πληρώνονται. Εννοούμε σαφώς την ευθύνη της ΕΕ και των άλλων διεθνών οργανισμών στη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, στη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και στη μεθοδευμένη διαίρεση πολλών κρατών, πρώην σοσιαλιστικών, σε ζώνες διαφορετικής ανάπτυξης. Πληρώνονται εδώ τα κηρύγματα περί της καλής Τσεχίας και της καθυστερημένης Σλοβακίας κ. ά. Πληρώνονται τα περί κακής Σερβίας και Σέρβων, καλών μουσουλμάνων και Κροατών.