Η πατρίδα καλεί ή μάλλον απαιτεί και οι ανώτεροι "κάνουν παιχνίδι".

Κάθε δύο μήνες χιλιάδες νέοι κουρεύουν το μαλλί, αποχαιρετούν τους γονείς, τις κοπέλες τους, τις γυναίκες τους και τους φίλους τους. Φτάνουν έξω από την πύλη και το αίμα τους παγώνει. Παίρνουν βαθιά ανάσα και αφήνουν τον κόσμο τους πίσω. Το πρώτο πράγμα που τους λένε είναι: "Η πολιτική σας ζωή σταματάει εδώ... Και τώρα μπείτε σε γραμμές" και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει, 547 και σήμερα.

Τα ομοιόμορφα στρατιωτάκια στη σειρά. Ο ένας δε γνωρίζει τον άλλο. Αυτό θέλουν άλλωστε τα άλλα παιδιά, που κάποιοι τους εκπαίδευσαν να φωνάζουν όταν οι παντόφλες δεν είναι ίσια, όταν η κουβέρτα έχει ένα τσαλάκωμα, όταν ο φάκελος δεν έχει γωνίες, όταν κάποιος ξύσει το πόδι του...

Και τα πρόσωπα τραντάζονται από τρόμο ή ψάρωμα. Πρόσωπα που μοιάζουν όλο και περισσότερο, κάθε μέρα που περνάει. Εχουν μια παράξενη απόχρωση μαύρου (από τις αγγαρείες) και κόκκινου (από τον ερεθισμό του καθημερινού μαζοχιστικού ξυρίσματος). Τα δε πόδια έχουν πρηστεί από τις αρβύλες και την ορθοστασία.

Φαντάζει παράξενο αλλά όλα αυτά σε οδηγούν στο να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο εκτός από τα στρατιωτικά.

Επανάσταση που ξεκινάει από απλά πράγματα, όπως η μουσική, λίγη κουβέντα, το διάβασμα ενός βιβλίου για κόσμους διαφορετικούς. Και τότε αρχίζουν και τα βραδινά όνειρα, που είχαν χαθεί εδώ και καιρό. Η αλλαγή φαίνεται στα πρόσωπα, στη ματιά, στο χρώμα που ομορφαίνει, στο δέρμα που γίνεται πιο απαλό. Τα ξέρουν και οι ανώτεροι, όμως, αυτα και δυναμώνουν τις κοφτές διαταγές, νέα "κόλπα" εφαρμόζονται, ώστε να επαναφερθεί η μάζα στην τάξη των απρόσωπων.

Σήμερα, το ΚΨΜ γέμισε. Διαταγή του συνταγματάρχη. Το σημερινό απόγευμα δεν έχει ασκήσεις, ούτε αναφορές. Ολοι θα δούμε το ματς. Η προσωρινή ευφορία "κοιμίζει" το μυαλό. Ολοι χαίρονται. Για μια στιγμή, όμως. Το μάτς γρήγορα τελειώνει και οι αγριοφωνάρες του λοχία βάζουν τα πράγματα στη θέση τους... Το μυαλό ξαναξυπνά και καθώς το σώμα ζητά επίμονα λίγη ξεκούραση, αυτό επιμένει να σκέφτεται τους πολλούς τρόπους, που θα έκαναν τη στρατιωτική θητεία χρήσιμη κι ενδιαφέρουσα, τοσο για τον στρατευμένο όσο και για την κοινωνία.

Οταν κλείνουν, όμως, τα φώτα και τα μάτια σφαλίζονται από τα πρώτα χάδια του ύπνου, τα πάντα γεμίζουν χρώματα και όνειρα. Ονειρα που δεν πάνε πολύ μακριά, αλλά μέχρι τη μέρα της ορκωμοσίας, που θα βγουν έξω και "θα φωνάξουν ό,τι τους έρθει εκείνη τη στιγμή και όχι ΜΑΛΙΣΤΑ, και 1ος, 2ος, 3ος, 4ος Λόχος". Θα φωνάξουν πλέον αυτοί και όχι οι άλλοι. Θα πέσουν στις αγκαλιές των δικών τους και θα τους γεμίσουν φιλιά.

540 και σήμερα!

Ο Νεοσύλλεκτος