Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην περιοχή Μαντουδίου ανέρχονται περίπου στα 15.000 στρέμματα. Το 1/3 από αυτές είναι αρδεύσιμες και είναι αρκετές για να απασχολήσουν ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων στη γεωργία. Ομως η εγκατάλειψη της γεωργίας για πολλά χρόνια, αλλά και η γενικότερη πολιτική που ακολουθείται στο γεωργικό τομέα, δεν επιτρέπει στους καινούριους αγρότες να επιβιώσουν.

Πολλοί ήταν εκείνοι που πήραν δάνεια για να φτιάξουν θερμοκήπια και να αγοράσουν μηχανήματα, αλλά σχεδόν όλοι σήμερα βρίσκονται χρεωμένοι. "Για να ξεκινήσεις να γίνεις αγρότης - θα μας πει ο Γ. Αλεξανδρής από την Κήρινθο - χρειάζονται πολλά εκατομμύρια. Αν δεν έχεις δικά σου μηχανήματα δεν μπορείς να καλλιεργήσεις. Οι τιμές είναι απαγορευτικές. Για να καλλιεργήσεις ένα στρέμμα σιτάρι, τα έξοδα ανέρχονται στις 20.000 δραχμές, ενώ τα έσοδά δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσουν τις 15.000. Αρα μπαίνεις μέσα και αυτό έχει συνέπεια πολλά κτήματα να παραμένουν χέρσα. Εγώ καλλιεργώ 150 στρέμματα και βγάζω ίσα ίσα ένα μεροκάματο. Λίγες είναι οι χρονιές που μπορώ να πω ότι έχω πάει καλά. Τις περισσότερες φορές μπαίνω μέσα".

Το τελευταίο διάστημα λόγω της φτώχειας στην περιοχή πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να αγοράσουν χωράφια με χαμηλές τιμές, που στη συνέχεια τα μετατρέπουν σε οικόπεδα, με αποτέλεσμα οι γεωργικές εκτάσεις συνεχώς να συρρικνώνονται. Στο Μαντούδι που έχει πληθυσμό γύρω στις δυόμισι χιλιάδες κατοίκους και η έκταση του κάμπου του είναι περίπου 5.500 στρέμματα, με τη γεωργία ασχολούνται μόνο τέσσερις οικογένειες. Το μεγαλύτερο κομμάτι του το εκμεταλλεύονται άλλες τέσσερις οικογένειες από τα γύρω χωριά και είναι αυτοί που διαθέτουν τα κατάλληλα γεωργικά μηχανήματα.

Η βασική καλλιέργεια μέχρι πρόσφατα ήταν το καλαμπόκι, το οποίο λόγω τους εδάφους και του κλίματος της περιοχής ήταν το καλύτερο στον κόσμο και εξαγόταν ειδικά για παιδικές τροφές. Η χαμηλή του όμως τιμή και η έλλειψη ξηραντηρίου δεν επέτρεψαν τη συνέχιση της καλλιέργειας. Ο κόσμος στράφηκε στις ντομάτες, αλλά για πέντε ολόκληρα χρόνια δεν πήραν λεφτά στα χέρια τους λόγω της χαμηλής τιμής. Φέτος ήταν η μοναδική χρονιά που κέρδισαν οι ντοματοπαραγωγοί και αυτό διότι χάλασαν οι ντομάτες σε άλλες περιοχές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ολόκληρη την περιοχή δεν υπάρχει κρατικός γεωπόνος που να επισκέπτεται τα χωράφια και οι αγρότες αναγκάζονται να καταφεύγουν σε ιδιώτες μεγεθύνοντας έτσι τα έξοδά τους.

Ενα μεγάλο πρόβλημα στο κάμπο είναι η έλλειψη αποστραγγιστικών έργων και η υπερχείλιση του ποταμού. Το χειμώνα τα χωράφια μετατρέπονται σε λίμνες και η πρόσβαση είναι αδύνατη. Οπως θα μας πει ο Κ. Μόσχος,"το χειμώνα που κατεβάζει το ποτάμι καταστρέφονται πολλές καλλιέργειες. Μέσα σε μερικά χρόνια έχασα από τη διάβρωση του ποταμιού 5 ποτιστικά στρέμματα και αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, δηλαδή να μην γίνονται αντιπλημμυρικά έργα, η καταστροφή θα συνεχίζεται".

Για το καθάρισμα του ποταμού οι κοινοτάρχες βάζουν μπουλντόζες και αλλάζουν τον ρουν, ξεριζώνουν όλα τα δέντρα που υπάρχουν στις όχθες του, με συνέπεια όταν κατεβάζει να εκτρέπονται προς άλλες κατευθύνσεις συμπαρασύροντας καλλιέργειες και χωράφια.

Για τους κτηνοτρόφους τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. "Τα κτηνοτροφικά προϊόντα πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ αντιθέτως οι ζωοτροφές και τα κτηνιατρικά φάρμακα είναι πανάκριβα", θα μας πει ο Π. Αναστασίου και συνεχίζει "το γάλα αναγκαζόμαστε να το πουλάμε 100 και 110 δραχμές το κιλό, ενώ οι τιμές του κρέατος για πολλά χρόνια έχουν καθηλωθεί. Οι επιδοτήσεις συνεχώς μειώνονται και λέγεται ότι θα μας τις κόψουν. Αν γίνει αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει κανένας κτηνοτρόφος στην περιοχή".

Κείμενα: Σταμάτης ΖΗΣΙΜΟΥ