Στο Μαντούδι,έξι χρόνια μετά από το οριστικό κλείσιμο των εργοστασίων, κανείς πια δεν περιμένει τίποτα που - στις σημερινές συνθήκες - θα χτυπήσει δραστικά τη λαίλαπα που μαστίζει την ευρύτερη περιοχή της Βορειοκεντρικής Εύβοιας, την ανεργία. Οι κάτοικοι προσπαθούν να επιβιώσουν στη νέα πραγματικότητα, που απέχει πολύ από την οικονομική "άνθηση" του παρελθόντος. Μια "άνθηση", που σημαδεύτηκε από τη σκληρή εκμετάλλευση και την εγκατάλειψη στη συνέχεια, των Σκαλιστήρη, Παπαστρατή, Μποδοσάκη, που μέσα σε δύο δεκαετίες αφαίμαξαν τον ορυκτό πλούτο της περιοχής, κατέστρεψαν το περιβάλλον, φρενάρισαν την ανάπτυξη της πατροπαράδοτης αγροτοκτηνοτροφικής οικονομίας στην περιοχή.

Στο Παρασκευόρεμα, στην Ψιλή Ράχη, στου Μποδοσάκη, στου Παπαστρατή, εκεί όπου πριν λίγα χρόνια "έσφυζε" η ζωή, εκεί όπου εργάτες και εργάτριες από όλη την Ελλάδα με το σφύριγμα της μπουρού έτρωγαν το ψωμί τους πασπαλισμένο με τη σκόνη του μεταλλείου, δεν υπάρχει ψυχή. Το κονβόι από τα σκονισμένα γεμάτα εργάτες πούλμαν που μετέφεραν σε κάποια περίοδο έως και 5.500 εργαζόμενους, δεν περνά πια. Αυτό που έμεινε είναι τα τεράστια νταμάρια, οι σωροί με τα μπάζα και τα εγκατελειμμένα εργοστάσια, δίνοντας σ' αυτόν που δεν ξέρει, που δεν είδε, κάποια εικόνα για τη δραστηριότητα που υπήρχε στην περιοχή.

Σήμερα, έξι χρόνια μετά από το λουκέτο του '91, που συμπαρέσυρε στην ανεργία 3.500 εργαζόμενους, πολλοί είναι αυτοί που νοσταλγούν τις "δόξες" του παρελθόντος, ελάχιστοι όμως έχουν το "προνόμιο" να δουλεύουν εκεί. Οι μετανάστες εγκατέλειψαν οριστικά την περιοχή, οι ντόπιοι έφυγαν για να δουλέψουν στις μεγάλες πόλεις, ενώ όσοι αποφάσισαν επιστροφή στη γεωργία και στην κτηνοτροφία, το μετάνιωσαν πικρά. Για τον επιχειρηματία Κ. Βαρβούτη που πριν ενάμιση χρόνο πήρε δώρο τα εργοστάσια και τα τεράστια κοιτάσματα λευκολίθου, δε χωράνε πολλοί. Χωράνε μόνο οι 200 εργαζόμενοι με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου και άλλοι 150 δουλεύουν εκ περιτροπής με δίμηνες συμβάσεις.

Το άχαρο έργο ανάθεσης της εκ περιτροπής εργασίας σε ανθρώπους που εκλιπαρούν έστω και για δύο μήνες δουλιάς, το έχουν αναλάβει κάποιοι "ανυστερόβουλοι" κοινοτάρχες της περιοχής, αφού τους δίνει τη δυνατότητα να παζαρεύουν ψήφους.

Η κυβέρνηση για να διασκεδάσει τις αντιδράσεις των ανέργων, έχει προχωρήσει στα προγράμματα επανακατάρτισης. Ομως και γι' αυτά χρειάζεται προεδρικό... αποκούμπι. Τα σεμινάρια αυτά διαρκούν από τρεις έως πέντε μήνες ανάλογα με την ειδικότητα. Κανείς όμως από τους "καταρτισμένους" δεν έχει αποκατασταθεί επαγγελματικά. Οι περισσότεροι που τα παρακολουθούν πάνε για τα 80 χιλιάρικα το μήνα και το ένσημο. Πολλοί μάλιστα είναι αυτοί, που όταν τους ρωτάς αν κάνουν κάποια δουλιά, με πικρία σου λένε "είμαι σεμιναριούχος"...

Οι νέοι στην περιοχή εκτός από τους μαθητές, είναι ελάχιστοι. Οσοι έχουν απομείνει ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία ή με τις μικρές οικογενειακές τους επιχειρήσεις. Οσοι νέοι φεύγουν για να σπουδάσουν ή για να δουλέψουν, δε γυρνούν πια πίσω στην "καμένη γη".

Ο Γ. Παπαθανασίου, σημερινός διευθυντής του Γενικού Λυκείου Μαντουδίου, που έχει σχεδόν 15 χρόνια στην περιοχή, θυμάται μόνο τρεις νέους να έχουν γυρίσει πίσω και αυτοί γιατί έχουν βρει κάποια δουλιά.

Από το 1989 που άρχισαν τα προβλήματα στα εργοστάσια, το μαθητικό δυναμικό έχει μειωθεί κατά 50%, ποσοστό το οποίο αντικατοπτρίζει το γενικότερο μεταναστευτικό ρεύμα από την περιοχή. Στο Γενικό Λύκειο Μαντουδίου το '89 φοιτούσαν 238 μαθητές ενώ σήμερα φοιτούν 121, και με συνεχή την τάση μείωσης. Ο διευθυντής Γ. Παπαθανασίου πιστεύει ότι σε μερικά χρόνια στην περιοχή Μαντουδίου θα ζουν "μόνο οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι που δε θα κλείσουν οι υπηρεσίες τους".