Του Γιώργη ΜΩΡΑΪΤΗ

Ζ ΜΕΡΟΣ

"Οπερ έδει δείξαι"!

Λιναρδάτος.(Πρώην αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ως συντάκτης της "Αυγής" παραβρέθηκε στην εκτέλεση του Πλουμπίδη. Κατά λάθος γράφει ότι έγινε στις 17 και όχι στις 14.8.54). Τι βρήκε να προβάλει (από το βιβλίο του Παπαχρίστου) και ως ιστορικός που είναι. (Διαβάστε και θαυμάστε): α) "Είναι φανερό πάντως, απ όλα τα συμπαρομαρτούντα ότι η χαφιεδολογία στο ΚΚΕ ήταν συνέπεια και των δυσκολιών της παρανομίας και προσωπικών αντιθέσεων των ηγετών του κόμματος, αλλά κυρίως, συνειδητό ή ασυνείδητο άλλοθι για τις αποτυχίες μιας πολιτικής που στοίχισε πολύ βαριά σε αίμα, θυσίες, καταστροφές και καθυστέρηση στην Αριστερά και στη χώρα". (Οι υπογραμμίσεις δικές μας). Ο αντίπαλος - ξένος παράγων, ντόπια αντίδραση - ούτε έφταιξε, ούτε ευθύνεται! (Καθόλου δεν το υποψιάζεται). β) Κάνει λόγο για τις "ανανεωτικές και αντιδογματικές" απόψεις του Πλουμπίδη. "Εκλογές 1946" και "δηλώσεις νομιμοφροσύνης". ("Κόβει και ράβει"! κατά πώς βολεί). Και αποφαίνεται: "Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήθελε να τον εξοντώσει ο Ζαχαριάδης"... Και πώς δεν τον εξόντωσε Σπύρο; Και τον άφηνε τόσα χρόνια υπεύθυνο του παράνομου Κέντρου της ΚΕ; Του έστειλε και τον Μπελογιάννη. (Είπαμε να είμαστε σοβαροί). γ) Το πιο σοβαρό όμως είναι το σημείο που βγάζει λάθος τη στάση του Πλουμπίδη απέναντι στο Κόμμα. (Συμπίπτει με τον Παπαχρίστου, ότι έπρεπε να προβεί ανοιχτά σε καταγγελία). Γράφει: "Να πέρασε καμιά στιγμή από το μυαλό του, πως, ίσως θα ήταν χρήσιμο και στην παράταξή του και στο κόμμα του (...) να αποκαλύψει και να καταγγείλει το συκοφαντικό μύθο του Ζαχαριάδη και των συνεργατών του;". Μα τότε δε θα ήταν ο Πλουμπίδης! (Θα ήταν κάποιος άλλος, από εκείνους που "ξέβρασε" το κίνημα κατά καιρούς).

Σωμερίτης. Τι βρήκε να εξάρει, μεταξύ άλλων. (Από τα υλικά που του προσφέρουν ο Κασιμάτης κι ο Παπαχρίστου): "Αποδεικνύεται η πλήρης εξάρτηση του ΚΚΕ από τα ξένα αδελφά κέντρα. (Αυτή κι αν είναι ανακάλυψη!).. Μαθαίνουμε πώς αρρώστησε ο υγιέστατος Μάρκος ώστε να μην παραβρεθεί σε αποφασιστική συνεδρία. Η για το πώς ξηλώθηκε ο Ζαχαριάδης. Που για να μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος αποφάσιζε, παραιτήθηκε από ηγέτης με γράμμα του όχι προς το ελληνικό ΚΚ αλλά προς το σοβιετικό, του οποίου ήταν μέλος και το αναγνώριζε ως υπέρτερο". Και αποφαίνεται κι αυτός: "Αυτά έχουν ένα όνομα: υποτέλεια. Και το ΚΚΕ ήταν, προφανώς ως την ημέρα που διαλύθηκε ο υπαρκτός, ένα κόμμα υποτελές. Λόγω και του διεθνισμού; Ασφαλώς"!.. Εκφράζει, παρ όλα αυτά και το θαυμασμό του. "Ολοι αυτοί οι άνθρωποι... παραμένουν από μια άποψη σεβαστοί και συχνά ήρωες. Θυσιάστηκαν...". (Σπολάτι).

Ο πολυπράγμων κ. Ριχάρδος, αν είχε υπόψη του την 7η Ολομέλεια της ΚΕ του 1957 (από τα "Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ" τομ. 8ος) και διάβαζε την ομιλία του Ζαχαριάδη, θα έβλεπε ότι λογοδοτεί στο Κόμμα του "εφ όλης της ύλης", απαντώντας και σε πλήθος ερωτήσεις. Και θα αντιλαμβανόταν πόσο ευτελής, κακότεχνη και υποβολιμαία είναι η "θεωρία" της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας περί υποτέλειας και εξάρτησης των ΚΚ από τη Μόσχα. Αλλά και πόσο ψευδής και διεστραμμένη παρουσιάζεται η εικόνα του προλεταριακού διεθνισμού και της αρχής της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, του αμοιβαίου σεβασμού και της αυτοτέλειας των αδελφών Κομμάτων. (Βεβαίως τα ξέρει. Δεν είμαστε αφελείς να πιστεύουμε το αντίθετο).

Εκεί όμως που είναι κατ αντιμολίαν με το ΚΚΕ αφάνταστα συγκαταβατικός, συγκρατημένος και λίαν επιεικής, με κίνδυνο να εκτεθεί, αφορά ένα άλλο επίμαχο και κρίσιμο σημείο. Οπου επιχειρεί μια τοποθέτηση "άνω ποταμών" για να δικαιολογήσει και να δικαιώσει τους "γιέσμεν" της υποτέλειας και εξάρτησης. Γράφει: "Πολλά διέπραξαν στη χώρα μας οι άνθρωποι που για να κυβερνήσουν, εκείνη την εποχή, έπρεπε να συνεργάζονται με τους συμμάχους και συχνά να εκτελούν εντολές τους. Αλλά έστω και για τυπικούς λόγους, ποτέ Ελληνας πολιτικός δεν υπέβαλε την παραίτησή του σε αμερικανό πρεσβευτή". (Αλήθεια; Μη μας το λες). Διαμαρτύρεται κατ αρχήν, ο Γ. Παπανδρέου, που υπέβαλε την παραίτησή του, το Δεκέμβρη του 1944 στον Αγγλο - το ίδιο είναι - πρεσβευτή Λίπερ. Αλλο αν δεν έγινε δεκτή από τον Τσόρτσιλ. Με τους Αμερικανούς τίποτα δεν άλλαξε εμφανώς. Με την εξής ίσως διαφορά. Πιο "διακριτικοί" (!) οι Πιουριφόι (που "έδεναν και έλυναν") τι χρειάζονταν την υποβολή παραίτησης; Διόριζαν ή παραιτούσαν, χωρίς καν να ρωτήσουν τους υποτακτικούς τους. Ετσι δεν έγινε το 1955 με τον Καραμανλή; Και γιατί σπεύδουν όλοι και σήμερα στην Ουάσιγκτον να πάρουν "το χρίσμα" και να πουν "ευχαριστώ"! ("Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλούν για σκοινί").

Καρκαγιάννης.Στο Ιτζεδίν (όταν τον έφεραν καταδικασμένο για "κατασκοπία" με την "υπόθεση Γλέζου") κάναμε πολλές συζητήσεις για τον Πλουμπίδη. Θα θυμάται τι λέγαμε, λ.χ., για το βιβλίο του Κ. Κοτζιά "Επί εσχάτη προδοσία". Που ναι μεν στην πρώτη έκδοση δεν κρίνεται τόσο πετυχημένο, ήταν όμως μια αξιέπαινη απόπειρα να περάσει η τραγική μορφή του στη λογοτεχνία μας από προικισμένο κομμουνιστή συγγραφέα. (Το αναφέρουμε γιατί και ο Δ. Πλουμπίδης κάνει λόγο γι αυτό). Απορούμε πώς αυτά τα ξεχνά, καταφεύγοντας μόνο στον Κέσλερ. Αν ήθελε, πάντως, να δώσει ένα αξιοθαύμαστο μήνυμα από τον Ν. Μπουχάριν, θα μπορούσε να αναφέρει το παρακάτω εδάφιο, από το γράμμα του, την παραμονή της δίκης, στη γυναίκα του, στις 15.1.38. (Είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα "Τα Νέα", 21.10.92):

"Μεγάλη η υπόθεση της ΕΣΣΔ που είναι ζωντανή. Ενώ το πεπρωμένο ενός ατόμου είναι κάτι παροδικό και ασήμαντο"!

Αυτό όμως, ολοφάνερα, δε θα διευκόλυνε τη λογική της "σχιζοφρένειας" και των "αμνών" που "σιώπησαν ή σιωπούν ακόμα"! Ούτε θα έδινε το περίγραμμα της υπόθεσης από τη σκοπιά της τωρινής πολιτικής τοποθέτησής του. (Ασχέτως αν διαφωνεί με τον Λιναρδάτο και θεωρεί τη στάση του Πλουμπίδη "οπωσδήποτε ή κατ ανάγκην ορθή"...) Το κείμενό του όμως αποπνέει εμπάθεια. (Αταίριαστη - όσο τον ήξερα - στο χαρακτήρα του). Βρίθει και από ανακρίβειες, συκοφαντίες, κακόβουλους υπαινιγμούς. Σταχυολογούμε μερικά: α) "Εκτοτε εκάλυψε πυκνό πέπλο σιωπής"! (Τα γράμματα δηλαδή του Πλουμπίδη, που παραδόθηκαν στον Φλωράκη). Αποσιωπά ότι στο "Ριζοσπάστη" δημοσιεύτηκαν όχι ένα, το πιο σημαντικό, τουλάχιστον τρία. β) Ο Πλουμπίδης "εκτελέστηκε ζητωκραυγάζοντας υπέρ των συκοφαντών του". Ψέμα. Αλλού αναφέρει, σωστά, ότι φώναξε "Ζήτω το ΚΚΕ"! γ) Αναμασά τα ψεύδη του Φαράκου. "Ο σκληρός πυρήνας του ΚΚΕ ασκεί πάντα αυστηρή λογοκρισία σε οτιδήποτε γράφεται στο "Ριζοσπάστη" για τον Πλουμπίδη"!.. Και δεν του κινεί την περιέργεια να ρωτήσει. Πότε και σε ποιο γραφτό έγινε κάτι τέτοιο; Ποιος ήταν αυτός ο "σκληρός πυρήνας"; Και - για το αστείο της υπόθεσης - αν υπήρξε άλλος "σκληρότερος" (!) από τον ίδιο. (Ασχέτως αν τελικά βγήκε τόσο "ευάλωτος").

Εκτοξεύει τέλος, την εξής κατηγορία κατά της καθοδήγησης του ΚΚΕ. Η Ασφάλεια "πιθανότατα έχει κινηματογραφήσει την εκτέλεση. Και το φιλμ, ή κάπου βρίσκεται ή κάηκε μαζί με τους άλλους φακέλους στην υψικάμινο του Αγγελόπουλου, την εποχή της συγκυβέρνησης. Αλήθεια, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, που ασκούσαν τότε κατά το ήμισυ τουλάχιστον την εξουσία (τρομάρα τους), άφησαν τον φάκελο Πλουμπίδη να καεί; Αν το έκαναν είχαν προφανώς πολλούς λόγους να το κάνουν...". (Οι υπογραμμίσεις δικές του). Μπράβο(!) Αντώνη. Καταπληκτική η "δημοσιογραφική" σου όσφρηση... Αλλά με υποθέσεις και πιθανότητες δεν καταδικάζουν.

Κιάος. Εμεινε τελευταίος. Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να "ξεπεράσει" όλους τους άλλους. Επαναλαμβάνοντας και συνοψίζοντας τα γραφόμενά τους. Με ρεπορτάζ ή άρθρο (οπωσδήποτε) "ρουτίνας" στην οικεία στήλη. Αλλά και με ένα μίσος, μια κακεντρέχεια, ένα φανατισμό. Τέτοιο "ήθος και ύφος"; Σκέτη πρόκληση! (Εκ προοιμίου σε κάνει να σκεφτείς αν έχει νόημα η συζήτηση μαζί του. Ας είναι... Εμείς τα παραμερίζουμε).

α) "Μια μαύρη σιωπή συνεχίζει να βαραίνει την ατμόσφαιρα της Αριστεράς και πρωτίστως το ΚΚΕ τουλάχιστον εδώ και 43 χρόνια". Ετσι αρχίζει. Και προχωρεί. "Το ερώτημα είναι γιατί και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ σιωπά απέναντι στην υπόθεση Πλουμπίδη". Απάντηση: Πού τη βλέπει τη μαύρη σιωπή; Το ΚΚΕ ούτε σιώπησε, ούτε σιωπά, ούτε θα σιωπήσει. (Και να "ήθελε ν αγιάσει δεν τ αφήνουν οι διαβόλοι"). Φαίνεται, αν και δημοσιογράφος, δε διαβάζει τα έντυπά μας, ούτε παρακολουθεί τις εκδηλώσεις μας.

β) "Το ΚΚΕ ουδέποτε αποκατέστησε ουσιαστικά τον Πλουμπίδη... Η απόφαση και η ολιγόλογη ανακοίνωση της 8ης Ολομέλειας της ΚΕ του 1958... μόνο αποκατάσταση δεν μπορεί να είναι". Αντιγράφει του Παπαχρίστου τη στερεότυπη κατηγορία. ("Λάιτ μοτίβ" όλων των "ενδιαφερομένων"). Αλλά δε μας λέει πώς την εννοεί την αποκατάσταση; Τι ζητούν από μας; Αφού με αυτά που γράφουν οι άλλοι κι αυτός τον έχουν ήδη "αποκαταστήσει" πλήρως! (Τον πρόκοψαν). Αν θέλουν να είναι ειλικρινείς, έχουν υποχρέωση να πάρουν θέση στο καίριο ζήτημα. (Κι ας αφήσουν τις υποκρισίες). Υπάρχουν οι υποδείξεις του Πλουμπίδη. Οι "υποθήκες" του, θα λέγαμε. Σαφέστατες και "κωδικοποιημένες". Ως "κανόνας" και "νόμος" πολιτικής και ηθικής στάσης και συμπεριφοράς. Υπάρχει το "Πνεύμα και το γράμμα του". Κανείς τους δεν ασχολείται. (Ούτε οι πλέον "ηθικολογούντες"). Γιατί; Αν έχουν τα "κότσια" ας μας το πουν!

γ) Αραδιάζει έναν κατάλογο θεμάτων που αντιγράφει. Και δηλώνει με στόμφο: "Σ αυτά το ΚΚΕ οφείλει να δώσει απάντηση"! Μα κι εδώ πιάνεται ανενημέρωτος. Η έκθεση Πλουμπίδη για την κινητοποίηση στις 5.3.43 κατά της πολιτικής επιστράτευσης, δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη". Το γράμμα του Πλουμπίδη για τον Αρη Βελουχιώτη, επίσης δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη". Για τη θέση του, στη γραμμή του Ζαχαριάδη στον πόλεμο του 1940, ο Πλουμπίδης έχει κάνει αυτοκριτική...

Τέλος, όσον αφορά, τη μομφή που επιρρίπτει στο Κόμμα. ("Η παρατεινόμενη σιωπή του ΚΚΕ υποκρύπτει ενοχή. Οι δεσμοί με το παρελθόν, το Ζαχαριαδικό, είναι τόσο δυνατοί. Τα δεσμά που κρατούν φυλακισμένη την ελευθερία είναι ακόμα ισχυρά στο ΚΚΕ"). Του την επιστρέφουμε. Βεβαίως, φίλε Νίκο, "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία"!.. Αλλά τον Κάλβο δεν τον κατάλαβες καλά. Δεν την εννοεί (με το συγνώμη) εκεί που την αναζητούν όσοι μας πολεμάνε.

ΑΥΡΙΟ ΤΟ Η ΜΕΡΟΣ