Πριν ακόμα βγει ο χρόνος, τα περί "Κεντροαριστεράς" αποκαλύφθηκαν χωρίς τα φτιασιδώματα που θέλησαν να τους προσδώσουν οι διάφορες αμπελοφιλοσοφίες των παροικούντων το Μέγαρο Μαξίμου. Εμφανίστηκαν, όπως πραγματικά είναι. Ως το ιδεολογικό - πολιτικό περίβλημα ενός χωρίς αρχές παζαριού μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, για το πώς θα ενωθούν "εις σάρκαν μίαν", αν και όχι κατ' ανάγκην σε ενιαία οργανωτική έκφραση, τα δυο κόμματα. Το αλισβερίσι περί των δημοτικών εκλογών μεταξύ Χαρ. Τρικούπη και Κουμουνδούρου είναι χαρακτηριστικό δείγμα του τι θα ακολουθήσει. Βασικά, όμως, αυτό που πέτυχε η προβαλλόμενη "κεντροαριστερή" σκέψη, ήταν να αποδειχτεί και να αποκαλυφθεί ως το σαθρό παραμύθι πάνω στο οποίο οι σημερινοί διαχειριστές του συστήματος ελπίζουν να στηριχτούν, για να "αποκοιμίσουν" τα λαϊκά στρώματα και να προωθήσουν τις νεοφιλελεύθερες επιλογές τους.

***

"

Το γιατί, είναι απόλυτα εξηγήσιμο. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει καταγραφεί ως ο έτερος συνεπής πολιτικός υπηρέτης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, δίπλα στην ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία. Από την άλλη, στην Ελλάδα, οι "κληρονόμοι" του Α. Παπανδρέου, διδαγμένοι στην πολιτική πρακτική της κατασκευής κάλπικων διαχωριστικών γραμμών, δε θα ήθελαν το "κεντροαριστεροδέξιο" εγχείρημά τους να μην έχει και μια δόση από "Δεξιά - Αντιδεξιά". Οχι, βέβαια, τόσο έντονη όσο τη δεκαετία του '80, αλλά ωστόσο ορατή, μιας και ο δικομματισμός, όσο περισσότερο σε κάνει να ξεχνάς ποια είναι η "γαλάζια" και ποια η "πράσινη" πλευρά του, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη από τη διατήρηση κίβδηλων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ εκείνων που τον απαρτίζουν.

***

Το σίγουρο είναι ότι η περιβόητη "Κεντροαριστερά" θα συνεχίσει να αποτελεί θεωρητικό υποστύλωμα μιας βαθιά αντιλαϊκής πορείας, στην οποία επιδίδεται το κυβερνητικό κόμμα, και στην οποία δηλώνει διαθέσιμος συνεργάτης ο ΣΥΝ. Πρόκειται, όμως, για ένα εξόφθαλμα "σαπουνοφουσκοειδές" θεωρητικό υπόβαθρο. Για ένα νοητικό κατασκεύασμα άνευ αντικρίσματος. Και, συγκεκριμένα, άνευ κοινωνικού αντικρίσματος. Διότι τα πολιτικά κόμματα, όπως και τα θεωρητικά εργαλεία με τα οποία αναπτύσσουν και προωθούν την πρακτική τους και τη στόχευσή τους, έχουν αντικειμενική βάση πάνω στην οποία εκτυλίσσουν τη δράση τους. Και αυτή η βάση δεν είναι άλλη από τα κοινωνικά, τα ταξικά συμφέροντα που καλούνται να εκπροσωπήσουν και να υπηρετήσουν.

Σε ό,τι αφορά την "Κεντροαριστερά", με την έννοια των πολιτικών φορέων που τη λανσάρουν, έχει την εξής κοινωνική βάση: Τους βιομηχάνους, που δηλώνουν ότι ο τρέχων προϋπολογισμός είναι ο "καλύτερος προϋπολογισμός" που έχει ψηφιστεί ποτέ (!) και τον κύριο... Μπερνς, τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ο οποίος με το που πάτησε το πόδι του στη χώρα μας μετέφερε μήνυμα του Μπ. Κλίντον ότι οι ΗΠΑ στηρίζουν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης! Τόσο "αριστερή" η "Κεντροαριστερά", δηλαδή...

***

Ακόμα παραπέρα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, σε συνεργασία με τους "διανοούμενους" της άνευ περιεχομένου "θεσμολογίας", νομίζουν, μέσω της "απο-επιστημονικοποίησης" της πολιτικής ορολογίας, ότι μπορούν να απο-ενοχοποιηθούν κιόλας στα μάτια των εργαζόμενων, για την ιδιότητά τους να συνωθούνται στα "κατοικίδια" της ολιγαρχίας. Σκέφτονται: Αν αποσιωπήσουμε τις πραγματικές διαχωριστικές και ταξικές γραμμές που χωρίζουν την ελληνική κοινωνία, αν αποσιωπήσουμε τη σημασία της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά και πλουτοκρατικά κέντρα (όπως αυτή εκδηλώνεται στις μέρες μας μέσω του Μάαστριχτ, του ΝΑΤΟ κλπ), αν μάλιστα καταφέρουμε να βαφτίσουμε σαν "αριστερά" από την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ, μέχρι το ΣΕΒ και το ΔΝΤ (!), τότε πολύ ευκολότερα και κυρίως συναινετικότερα θα προωθείται η πολιτική του "ευχαριστούμε", απέναντι στις ΗΠΑ και του "ό,τι πείτε εσείς", απέναντι στους εγχώριους μεγαλοσχήμονες.

***

Μόνο που σε κάθε έθνος, έτσι και στο ελληνικό, υπάρχουν δυο έθνη. Το ένα είναι το έθνος των εργατών και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Το άλλο είναι εκείνο των αστών. Η "Κεντροαριστερά" είναι ένα, ακόμα, αντιλαϊκό καταφύγιο, αυτού του δεύτερου, του αντιδραστικού έθνους των πλουτοκρατών.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ