Μια χρονιά αποκάλυψης του χαρακτήρα και της ουσίας της πολιτικής και των θέσεων του ήταν το 1997 για το Συνασπισμό. Την επόμενη των εκλογών με τις οποίες επανήλθε στη Βουλή, το κόμμα αυτό, καθώς υποχρεώθηκε να τοποθετείται συγκεκριμένα στα ζητήματα της πολιτικής συγκυρίας, αναγκάστηκε να αποκαλύψει και το πραγματικό του πρόσωπο. Κι αυτό δεν είναι άλλο παρά εκείνο του Κόμματος της... προγραμματικής συμπολίτευσης στην κυβερνητική πολιτική. Αφού όλη η πορεία του ΣΥΝ, στο χρόνο αυτό, αποκάλυψε ένα κόμμα δορυφόρο του ΠΑΣΟκικού άστρου και "αριστερού" βαστάζου της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής σ' όλους σχεδόν τους τομείς. Πράγμα, άλλωστε, που εκτιμήθηκε δεόντως από την κυβέρνηση Σημίτη και το ΠΑΣΟΚ, που έχρισαν το κόμμα αυτό επίσημα ΣΥΝεταίρο τους στα Κεντροαριστερά τους σενάρια.

Από το Φεβρουάριο, με τη Σύνοδο της ΚΠΕ για την εκλογική τακτική του στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 1998, η ηγεσία του ΣΥΝ έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως επιδιώκει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, κατ' αρχήν στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο σηματοδοτούσε τη στάση του, αλλά και έδινε άλλοθι στην αντιλαϊκή κυβερνητική επέλαση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Στην πορεία, βεβαίως, ο ΣΥΝ, στήριξε ανοιχτά την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη και μετατράπηκε, "αυτοβούλως", σε "αιχμή του δόρατος" της κυβέρνησης για την πλαγιοκόπηση των μεγάλων αγώνων της αγροτιάς. Στελέχη του, κι ανάμεσά τους η κοινή υποψήφια ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ για το δήμο της Αθήνας Μ. Δαμανάκη, ανοιχτά με δηλώσεις τους βγήκαν εναντίον των αγροτικών κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποπροσανατολίσουν τον αγώνα της αγροτιάς, εξωραϊζοντας την κοιναγορίτικη αντιαγροτική πολιτική.

Εκεί, που ο ΣΥΝ "έδωσε τα ρέστα του" στη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, ήταν με τη "μέχρις εσχάτων" υπεράσπιση του "κοινωνικού διαλόγου" - απάτης στα πλαίσια του "κοινωνικού εταιρισμού", που πρεσβεύει το κόμμα αυτό. Αυτό, ενώ η κυβέρνηση Σημίτη είχε ξεκαθαρίσει πως, όχι μόνον δεν προτίθεται να αλλάξει την αντιλαϊκή της πολιτική, αλλά, αντίθετα, μέσω του στημένου "κοινωνικού διαλόγου" επιδίωκε να περάσει νέα ακόμα πιο αντεργατικά μέτρα στο όνομα του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ. Το γεγονός ότι, τελικά ο ΣΥΝ αποχώρησε από τον "κοινωνικό διάλογο" δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως αναγκαστικός ελιγμός που είχε στόχο και την εξαπάτηση των εργαζομένων. Από την άποψη αυτή, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο Ν. Κωνσταντόπουλος, λειτουργώντας σαν διαμεσολαβητής της κυβέρνησης μέχρι την τελευταία στιγμή, με αλλεπάλληλες συναντήσεις με τις συμβιβασμένες ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργανώσεων και με την ηγεσία του ΣΕΒ, προσπάθησε να σώσει τη χαμένη αξιοπιστία του κοινωνικού διαλόγου!

Κατά τα λοιπά, δεν υπάρχει νομοσχέδιο που να αφορά σοβαρά ζητήματα της κυβερνητικής πολιτικής το οποίο να μη στήριξε ο ΣΥΝ! Επαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προπαγάνδιση και στήριξη του γνωστού νόμου "Ι. Καποδίστριας" που οδηγεί σε βίαιη διάλυση χιλιάδων κοινοτήτων και επιχειρεί να μετατρέψει την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε Ανώνυμη Επιχείρηση - εξάρτημα του κυβερνητικού μηχανισμού για την άσκηση φορομπηχτικής πολιτικής, ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και λειτουργιών της ΤΑ.

Στήριξε στην ουσία, αν και για λόγους δημαγωγικούς δεν τον υπερψήφισε, το νόμο Αρσένη, που, στην πραγματικότητα οδηγεί στην υποβάθμιση και την κατάργηση της δημόσιας Δωρεάν Παιδείας. Οι ενστάσεις του ΣΥΝ περιορίζονταν στον τρόπο, με τον οποίο θα γίνονται οι προσλήψεις, συμφωνώντας, ουσιαστικά, και με την κατάργηση της επετηρίδας στις προσλήψεις εκπαιδευτικών... Αξίζει να σημειωθεί, ακόμα, η σκόπιμη απουσία του κόμματος αυτού κατά την ψήφιση του νομοσχέδιου του υπουργείου Ανάπτυξης για τις βιομηχανικές περιοχές με αποτέλεσμα να περάσει το σχετικό νομοσχέδιο, με το οποίο προωθείται και η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ...

Ολα αυτά, η ηγεσία του ΣΥΝ τα βαφτίζει "προγραμματική αντιπολίτευση", τη στήριξη δηλαδή επί της ουσίας της αντιλαϊκής πολιτικής και των επιλογών της κυβέρνησης Σημίτη και τη... σκληρή κριτική σε δευτερεύοντα ζητήματα ήθους και ύφους και του τρόπου διαχείρισης της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, η τακτική στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής από το ΣΥΝ, έχει να κάνει με την κοινή προγραμματική βάση των δύο κομμάτων και τον ευρωατλαντισμό που τα διέπει και που τα οδηγεί στη συνδιαχείριση της Εξουσίας μέσω της "κεντροαριστερής συνεργασίας"...