ΛΑΜΙΑ (Του ανταποκριτή μας).-

Το εργατικό ατύχημα που συνέβη την Τρίτη το πρωί στο τμήμα της Χαλυβουργίας (χυτευτική μηχανή) της ΛΑΡΚΟ ήταν κάτι το αναμενόμενο. Απλώς ήταν ζήτημα χρόνου και μεγέθους της ζημιάς. Την τραγική αυτή κατάληξη έχουν προδιαγράψει δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς.

Το πρώτο αφορά τις κυβερνητικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν μέχρι σήμερα, που υπαγορεύονται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ και των πολυεθνικών και που οδηγούν το "φιλέτο" της δημόσιας παραγωγικής βάσης στα χέρια της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας".

Το δεύτερο είναι η υλοποίηση και πρακτική εφαρμογή αυτών των πολιτικών που συνεπάγεται για τη ΛΑΡΚΟ μείωση προσωπικού, υπερεντατικοποίηση, κατάργηση βαρδιών (όπως στο συγκεκριμένο τμήμα που έγινε το ατύχημα) χαλάρωση ή έλλειψη μέτρων ασφαλείας, άσχημες συνθήκες εργασίας, όπως δήλωσαν και συνάδελφοι του άτυχου Κ. Λαμπαδάρη και το σωματείο.

Από την άλλη, οι εντολές κυβέρνησης, υπουργείου Ανάπτυξης και μετόχων είναι σαφείς: "Η τα βγάζετε πέρα αυτοχρηματοδοτούμενοι ή δε μας ενδιαφέρει"! Τους ενδιαφέρει βέβαια, να φέρουν την επιχείρηση σε τέτοιο σημείο, ώστε η ιδιωτικοποίηση να έρθει "σαν ώριμο φρούτο".

Η ΛΑΡΚΟ, π.χ., το 1985 απασχολούσε συνολικά 2.500 εργαζομένους. Σήμερα το προσωπικό έχει μειωθεί στους 1.350 και ο στόχος της κυβέρνησης και της διοίκησης είναι να μείνουν μόλις 1.000 εργαζόμενοι. Ειδικότερα, το εργοστάσιο της Λάρυμνας το 1992 απασχολούσε 1.200 εργαζόμενους και σήμερα μόνο 730. Και αυτή η σημαντική μείωση του προσωπικού ήρθε τη στιγμή που δεν έχει γίνει καμία σοβαρή επένδυση ή εκσυγχρονισμός του εξοπλισμού, καμία ανάπτυξη της επιχείρησης. Πρόσφατα, η διοίκηση της εταιρίας αποφάσισε - και η πλειοψηφία του σωματείου φαίνεται να αποδέχεται παρά τη φραστική αντίθεση των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ορισμένα μέτρα για ένα εξάμηνο, όπως αναγκαστικές 15ήμερες άδειες στο προσωπικό, πληρωμή του μισθού μία φορά το μήνα (από δύο), κόψιμο κοινωνικών παροχών, ανακατανομή υπάρχοντος προσωπικού κ.ά.

Παρ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι έχουν δώσει "και τον εαυτό τους" για την αύξηση της παραγωγής και την καλή πορεία της ΛΑΡΚΟ στην αγορά και τα έχουν καταφέρει σήμερα, φτάνοντας την παραγωγή στις 16 - 18 χιλιάδες τόνους ετησίως. Αντίθετα, κυβέρνηση, υπουργείο, ΟΑΕ, και διορισμένη διοίκηση αυτό που "υπολογίζουν" είναι "μείωση του κόστους και ανταγωνιστικότητα", που, όμως, οι ίδιοι υπονομεύουν για να "αποδείξουν" ότι η ΛΑΡΚΟ έχει δυνατότητες παραγωγικές, αλλά μόνο σαν ιδιωτική επιχείρηση. Εν τω μεταξύ είναι διατεθειμένοι να τη βάλουν να πληρώσει τις καταστροφές (σε ηλεκτροκάμινα, μετασχηματιστή, χυτήρια κ.ά. εγκαταστάσεις) εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών που προξενήθηκαν στο εργοστάσιο από την πολιτική (τους) της συνειδητής εγκατάλειψης και "απαξίωσης".

Δυστυχώς, αυτή η πολιτική βρίσκει "ευήκοον ους" στις συνδικαλιστικές ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στο σωματείο της ΛΑΡΚΟ, που, ενώ εκφράζουν "αντιρρήσεις", στην ουσία συμφωνούν και στηρίζουν τις λογικές και πολιτικές που προωθεί κυβέρνηση και διοίκηση. Το ίδιο έπραξαν και κατά τη χτεσινή Γενική Συνέλευση του σωματείου - που εξετάστηκε η πορεία της επιχείρησης και η στάση των εργαζομένων - όπου ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ απέρριψαν την ολοκληρωμένη αγωνιστική διεκδικητική πρόταση της ΕΣΑΚ. Η ΕΣΑΚ πρότεινε σύσκεψη φορέων στις 11 Γενάρη, 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στις 13 του μήνα, στη συνέχεια ενημερωτικές συσκέψεις και συναντήσεις με εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και φορέων και στις 29 Γενάρη νέα 24ωρη με κάθοδο των εργαζομένων στην Αθήνα. Αντίθετα, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αποφάσισαν μια 24ωρη απεργία χωρίς καν να προσδιοριστεί η ημερομηνία πραγματοποίησής της.

"Εμείς - επισημαίνει με δήλωσή του στο "Ρ" το μέλος της διοίκησης του σωματείου Γ. Ρούσσης - υποστηρίζουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι τεχνοκρατικό, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν, αλλά καθαρά πολιτικό. Παλεύουμε να παραμείνει η ΛΑΡΚΟ στο δημόσιο, να στηριχτεί απ' την κυβέρνηση, για να γίνει ο πνεύμονας ανάπτυξης της οικονομίας για τη χώρα και την περιοχή. Αυτό προϋποθέτει αντίσταση στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολυεθνικών, κάτι που η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να κάνει. Γι' αυτό χρειάζεται η παρέμβαση του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζόμενων, που, μαζί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τους ΕΒΕ, τους αγρότες, θα περάσουν σε ενωτική αντίσταση και αντεπίθεση, αλλάζοντας τους σημερινούς συσχετισμούς".

Γ. Π.