Κι οφείλω να ομολογήσω ευθύς εξαρχής ότι όχι μόνο χαρήκαμε και διασκεδάσαμε, γιατί απολαύσαμε μια ωραία γιορτή, παρά και μάθαμε και διδαχτήκαμε πράματα και θάματα, που δε φανταζόμασταν και δεν υποπτευόμασταν! Γιατί μπροστά μας αποκαλύφθηκε ένα ωραίο θέαμα και ακρόαμα, που ούτε πιστεύαμε δυνατό κι ούτε περιμέναμε!

Και πρωταγωνιστές σ' αυτό ήταν όχι μονάχα η Επιτροπή Ειρήνης του Κερατσινίου, παρά και τα παιδιά αυτής της πόλης: οι μαθητές των δυο δημοτικών σχολείων αυτής της παλιάς ξεχασμένης προσφυγούπολης - εργατούπολης.

Και βλέποντας κι ακούγοντας όλα αυτά τα ωραία και θαυμαστά, η σκέψη μου, άθελά μου, πέταξε 75 - 80 χρόνια πίσω και σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα αν εμείς τότε, στα παιδικά μας χρόνια, μπορούσαμε όχι να οργανώσουμε και να πραγματώσουμε παρόμοιες εκδηλώσεις, αλλά ακόμα και να τις σκεφτούμε!

Κι όχι μόνο γιατί ο τόπος της καταγωγής μου, οι Αγιοι Θεόδωροι Κορινθίας, ήταν τότε ένα μικρό αρβανιτοχώρι, που έγινε σήμερα πόλη και δήμος με πενταπλάσιο πληθυσμό, όπου ακόμα κι οι ηλικιωμένοι δε μιλάνε και δεν ξέρουν καθόλου αρβανίτικα, αλλά γιατί τέτοιες σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις ήταν στα παιδικά μου χρόνια αδιανόητες! Κι άθελά μου θυμήθηκα τον παλιό εκείνο συγγραφέα μας που είχε ανακράξει τόσο "μικρά και μιλούν εγγλέζικα!"

Ναι, τόσο μικρά παιδόπουλα και βγαίνουν θαρραλέα και παίζουν, ερμηνεύουν σα σπουδαγμένοι, επαγγελματίες ηθοποιοί και καλλιτέχνες!

Αλήθεια, πόσο βαθιά και μεγάλη πρόοδος συντελέστηκε από τότε, τα παλιά δικά μου παιδικά χρόνια και τα μαθητικά χρόνια των σημερινών παιδιών και μαθητών!

Και, φυσικά, είναι στη μέση η πρόοδος κι όποια εξέλιξη της κοινωνίας γενικά και της χώρας μας ειδικά, αλλά ξεχωριστά των δασκάλων και των μαθητών. Γιατί τότε η "θαυματουργή" βέργα του απροστάτευτου και αυθαίρετου δασκάλου συνυπολογιζόταν στα μέσα διδασκαλίας!

Αλλά τώρα ποιος δάσκαλος και στο πιο απόμακρο χωριουδάκι μπορεί, έστω και να σκεφτεί, να χρησιμοποιήσει τέτοιες βάρβαρες αντιπαιδαγωγικές μεθόδους!

Ομως, το κύριο, νομίζω, είναι πόσο αλλάξανε τα παιδιά, οι μαθητές. Πόσο μεγάλωσαν ψυχικά, πνευματικά και πήραν το δίκιο στα χέρια τους!

Αυτό ασφαλώς έγινε και χάρη στην ωριμότητα των δασκάλων, χάρη στους μακρόχρονους αγώνες τους, την ενότητά τους και στα νεότερα, καλύτερα παιδαγωγικά - εκπαιδευτικά συστήματα.

Πραγματικά τα κατάφεραν λαμπρά. Και μάλιστα χωρίς ίχνος και σκιά υποβολέα!

Με πόση χάρη και ρυθμό έκαναν τις κινήσεις που έπρεπε, πώς απάγγελναν καθαρά, εκφραστικά, ζωηρά, πώς κρατούσαν το νήμα της συνέχειας, χωρίς άσκοπες παύσεις και κενά.

Και σκέφτηκα, άθελά μου, μέσα στη μεγάλη χαρά που δοκίμασα, τι θα γίνει στη συνέχεια, ύστερα από μερικά χρόνια: αυτά τα παιδιά που τόσοτα χαρήκαμε για τη δύναμη, ζωντάνια, δεξιοτεχνία και ικανότητα που δείξανε, θα είναι το ίδιο τυχερά και ικανά όταν, ύστερα από μερικά χρόνια, μεγαλώσουν;

Θα είναι έτσι και τόσο χαρούμενα και γελαστά; Θα μπορέσουν να εκπληρώσουν τις φιλοδοξίες και τους πόθους τους;

Να σπουδάσουν, να μορφωθούν, να διαλέξουν το επάγγελμα, την τέχνη που τους αρέσει; Να βρουν την κατάλληλη ή τη δουλιά που προτιμάνε και ποθούν ή έστω μια οποιαδήποτε δουλιά;

Αλλά πιστεύω πως μεγαλώνοντας και με τη ζωντάνια και νεανική φλόγα τους θα μάθουν και θα διδαχτούν την ανάγκη της ενότητας και της πάλης, του κοινού αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη, πιο δίκαιη κι ανθρώπινη κοινωνία, για ένα ειρηνικό και δημιουργικό μέλλον, όλων των ανθρώπων του μόχτου, ανδρών και γυναικών απαλλαγμένων οριστικά από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Βάσος ΓΕΩΡΓΙΟΥ