****
Με βάση τα αποκαλυπτικά αυτά στοιχεία, προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα:
Το πρώτο αποτελεί δικαίωση της θέσης που έχει διατυπώσει η Αριστερά στη χώρα μας, σύμφωνα με την οποία ο τύπος καπιταλιστικής ανάπτυξης, που υπήρξε μεταπολεμικά στην Ελλάδα, στηρίχτηκε στην πολύ φθηνή αμοιβή της εργασίας. Εργασίας, η οποία κατά κανόνα αμείβεται κάτω από την αξία της, με κατάληξη να αποτελεί το βασικό μοχλό της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Στην Ελλάδα, τα τελευταία πενήντα χρόνια, δημιουργήθηκε τεράστιος πλούτος, ο οποίος, όμως, δε διοχετεύτηκε στην κάλυψη παραγωγικών και κοινωνικών αναγκών, αλλά τροφοδότησε την κερδοσκοπία σε γη και "χαρτιά" της αστικής τάξης, μετατράπηκε σε τραπεζικές καταθέσεις στην Ελβετία, ή κατασπαταλήθηκε για την πολυτελή διαβίωση των αστών. Αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε πώς η κα Δασκαλάκη θα μπορούσε να ικανοποιήσει "το όνειρο της ζωής της" με την αγορά ενός πύργου 16,5 δισ. δραχμών;
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι τα εφαρμοζόμενα προγράμματα λιτότητας πυροδοτούν τα καπιταλιστικά κέρδη και αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι την περίοδο 1985 - 1988 (περίοδος εφαρμογής του προγράμματος λιτότητας από το ΠΑΣΟΚ), η απόδοση κεφαλαίου αυξήθηκε από 20,5% σε 21,8% και το μερίδιο της εργασίας στο βιομηχανικό τομέα μειώθηκε, από 58,3%, σε 54,2%. Κατά την περίοδο εφαρμογής του δεύτερου προγράμματος λιτότητας, η απόδοση του κεφαλαίου αυξήθηκε, από 19,7% το 1990, σε 25% το 1996 (παρουσίασε συνεχή άνοδο), ενώ το μερίδιο της εργασίας μειώθηκε, από 57% το 1990, σε 51,2% το 1993, για να ανέλθει στο 54% το 1996 (στα επίπεδα, δηλαδή, του 1988).
****
Σύμφωνα με τον πιο διαδεδομένο από αυτούς, οι Ελληνες εργαζόμενοι δεν είναι παραγωγικοί, έχουν υψηλούς μισθούς, δεν αποδίδουν, είναι τεμπέληδες και τρώνε τζάμπα το ψωμί τους (με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα οι δουλοκτήτες στην αρχαιότητα κατηγορούσαν τους δούλους). Τα "επιχειρήματα" αυτά προσπαθούν, μάλιστα, να τα στηρίξουν με "επιστημονικά" δεδομένα. Ετσι, στο τελευταίο στατιστικό δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδας, διαβάζουμε ότι την περίοδο 1992 - 1997, η παραγωγικότητα στη μεταποίηση αποτελεί ένα ελάχιστο ποσοστό του κόστους εργασίας, το οποίο αυξάνει με μεγάλα άλματα. Αρα, το ζητούμενο είναι η συμπίεση του κόστους εργασίας, άρα του μισθού, ώστε να αυξηθεί η παραγωγικότητα. Το ίδιο ακριβώς επιχείρημα της αύξησης της παραγωγικότητας χρησιμοποιεί και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις. Δε θα σταθούμε εδώ στο ότι σκόπιμα συγχέουν την παραγωγικότητα με την εντατικότητα της εργασίας. Απλώς θέλουμε να επισημάνουμε ότι το όραμα της άρχουσας τάξης είναι, οι φτωχότεροι και πιο κακοπληρωμένοι εργάτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να γίνουν πιο φτωχοί και πιο άθλιοι, ώστε να αυξηθούν τα καπιταλιστικά κέρδη.
Διαλύεται επίσης και ο άλλος μύθος, αυτός του "κοινωνικού κράτους" που υπάρχει στην Ελλάδα, που στις σημερινές διεθνοποιημένες συνθήκες είναι πολύ ακριβό, στέκεται εμπόδιο ...στον ανταγωνισμό και γι' αυτό και θα πρέπει να το ...μεταρρυθμίσουμε. Τα νοσοκομεία - "κοτέτσια", την άθλια "δημόσια" παιδεία, το επίσης άθλιο ασφαλιστικό σύστημα, τα μετρούν σήμερα με τη λογιστική μεζούρα και τα βγάζουν ...ακριβά. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτό το άθλιο εποικοδόμημα του "κοινωνικού κράτους", που θέλουν σήμερα να γκρεμίσουν, υπήρξε συμβατό με τις πιο βάρβαρες και απάνθρωπες συνθήκες καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τέτοιες που οδήγησαν την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις των δεικτών του ΟΟΣΑ.
Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για τα επίπεδα κερδοφορίας του κεφαλαίου των χωρών - μελών του και οι υψηλότατες επιδόσεις κερδοφορίας στην Ελλάδα είναι όντως προκλητικά, αλλά και αποκαλυπτικά για το καθεστώς εκμετάλλευσης, που υφίστανται, όχι μόνο οι Ελληνες εργαζόμενοι στη βιομηχανία, αλλά ολόκληρος ο ελληνικός λαός