Σαν πρωτοπόρος ενός τρόπου ζωής, τον οποίο πλήρωσε με τρόπο σκληρό και ίσως ακατανόητο για τον ίδιο, ο Οσκαρ Γουάιλντ είναι ο κινηματογραφικός ήρωας της ταινίας του Βρετανού σκηνοθέτη Μπράιαν Γκίλμπερτ,που βιογραφώντας την προσωπικότητα αυτή της αγγλικής λογοτεχνίας επιδιώκει, εκτός των άλλων, να φέρει στο φως αυτό το στοιχείο που τον έφερε σε σύγκρουση με την κοινωνία της εποχής του. Και μάλιστα με τους κοσμικούς κύκλους και τους κύκλους της αριστοκρατίας, που ήταν και ο ζωτικός του χώρος, ίσως το πεδίο της λογοτεχνικής έμπνευσής του και ο στόχος του κριτικού σαρκασμού του. Είναι επόμενο λοιπόν, μέσα σε όλα αυτά να πρωταγωνιστεί ένας κόσμος, ας πούμε χλιδής, με τα λαμπρά σκηνικά και τα κοστούμια να κυριαρχούν στο περιβάλλον και στην αναπαράσταση της εποχής, στο τέλος του 19ου αιώνα. Και ταυτόχρονα, να απουσιάζει από την ιστορία το λαϊκό Λονδίνο με τα κουρελιασμένα ρούχα, το βαρύ γλωσσικό ιδίωμα, τη "χυδαία" αμεσότητα στην έκφραση, την έτη φωτός μακρινή, τόσο από την επιτηδευμένη συμπεριφορά της ανώτερης τάξης, όσο και από όλα αυτά τα σκανδαλιστικά σούσουρα και τα κουτσομπολιά γύρω από τα ήθη, από τον τρόπο ζωής ενός διάσημου παιδιού της καλής κοινωνίας. Κι όμως, σαν για να καταδείξει μια κάποια συγγένεια ηθική, ένα είδος παιδικότητας κοινής ανάμεσα στους φαινομενικά ανόμοιους και ξένους, το φιλμ ξεκινά με μια περίεργη αλλά και χαρακτηριστική συνεύρεση. Μέσα στις υπόγειες στοές ενός ορυχείου, κάπου στην αμερικανική Δύση, ο Οσκαρ Γουάιλντ συζητά με τους μεταλλωρύχους. Κι εκεί κερδίζεται μια στιγμή ανυπόκριτης επικοινωνίας με μια αυθεντικότητα, που δεν έμελλε να ξαναγνωρίσει ο Γουάιλντ αργότερα, στα κατοπινά χρόνια της καλλιτεχνικής επιτυχίας, την ίδια στιγμή που έμοιαζε να πρωταγωνιστεί στη σκηνή ενός τσίρκου. Οπου η όποια προσωπική αυθεντικότητα μετατρεπόταν σε ατραξιόν, επισκιάζοντας κάποτε το περιεχόμενο του έργου του, ακόμη κι αν αυτό είναι, έτσι ή αλλιώς, αξεχώριστο από την προσωπική συμπεριφορά του δημιουργού του. Ατραξιόν όμοια με επικίνδυνη ακροβασία που αποδείχτηκε θανάσιμη για τον ίδιο, καθώς ποτέ στη ζωή του δεν καταδέχτηκε την ασφάλεια που προσφέρει ένα προστατευτικό δίχτυ. Είναι εύκολο για όποιον επιχειρεί να ακολουθήσει τη διαδρομή ενός τέτοιου χαρακτήρα, να αγγίξει τα όρια ενός είδους αγιοποίησης. Ομως από την άλλη, είναι η ίδια η αντιφατικότητα της προσωπικότητας του Γουάιλντ, που μπορεί να περιορίζει ή και να ακυρώνει τέτοιου είδους "παρεκτροπές". Οπως οι ερμηνείες του Στίβεν Φράι και των συμπρωταγωνιστών του, στο ύψος της βρετανικής υποκριτικής παράδοσης, μπορούν να αποφεύγουν τις "παρεκτροπές" μιας ακαδημαϊκής κινηματογραφικής ματιάς και μιας φιλολογικής διάθεσης, που τείνει συνεχώς να διαλύει την όποια ένταση στην επίπεδη περιγραφικότητα της αφήγησης.

(ΑΠΟΛΛΩΝ, ΑΡΤ ΣΤΟΥΝΤΙΟ, ΔΑΝΑΟΣ)

Δύστροπος χαρακτήρας, απροσάρμοστος κοινωνικά, επιθετικός και βίαιος τύπος, ο 20χρονος Γουίλ Χάντινγκ (Ματ Ντέιμον),μοιράζει τη ζωή του με την παρέα του στα μπαρ, στην ιρλανδική γειτονιά της Βοστόνης, και στη δουλιά που κάνει για να κερδίζει το ψωμί του καθαρίζοντας τους διαδρόμους στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ενας χώρος που, κατά κάποιο τρόπο, του ταιριάζει, αφού ο Γουίλ κρύβει μέσα του ένα εκπληκτικό ταλέντο στα μαθηματικά, είναι μια περίπτωση ξεχωριστή, μια ιδιοφυία. Κάποτε ένας καθηγητής του Χάρβαρντ θα ανακαλύψει αυτόν τον "νεαρό - θαύμα" και θα νιώσει σαν χρυσοθήρας που ανακάλυψε μια ανεξάντλητη φλέβα χρυσού. Πάνω στην ώρα: Ο καθηγητής θα βοηθήσει, ώστε ο Γουίλ Χάντινγκ να γλιτώσει από μια δικαστική καταδίκη με τον όρο ότι θα τεθεί υπό την επίβλεψη ψυχολόγου. Και ότι το ταλέντο του θα τεθεί στην υπηρεσία της επιστήμης... Δυο όροι που δε φαίνεται να ενθουσιάζουν καθόλου τον Γουίλ, ο οποίος εξακολουθεί να προτιμά μια μπίρα με τους φίλους του από τα πλούτη και τη δόξα που μπορεί να του αποφέρει η λύση ενός δύσκολου μαθηματικού προβλήματος. Μια λύση που γι' αυτόν είναι απλά ένα παιχνίδι, οι εφαρμογές της όμως είναι μια άλλη υπόθεση που ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να την ελέγξει ούτε να την ορίσει... Βέβαια, σε όλη αυτή την ιστορία, την πιο καταλυτική επίδραση πρόκειται να παρουσιάσει η σχέση του Γουίλ με τον Σον Μαγκουάιρ (Ρόμπιν Γουίλιαμς),τον ψυχολόγο που θα αναλάβει την περίπτωσή του. Αλλωστε στην αρχή ούτε ο ένας ούτε ο άλλος επιθυμούν να αποκτήσουν μια οποιαδήποτε σχέση. Ο μεν Γουίλ, γιατί θεωρεί ότι δε χρειάζεται κανέναν για να του αλλάξει τα μυαλά και να τον φέρει στον "ίσιο δρόμο". Ενώ ο Σον δυσανασχετεί στην ιδέα, ότι θα παραλάβει έναν "ασθενή" - πειραματόζωο, συστημένο από ένα δικαστήριο με αποστολή να τον παραδώσει έτοιμο κεφάλαιο προς εκμετάλλευση στα ευαγή επιστημονικά ιδρύματα που σχεδιάζουν με μαθηματικούς τύπους το μέλλον της ανθρωπότητας... Κι έτσι, αυτή η αμοιβαία αρχική άπωση θα αποδειχτεί τελικά ευεργετικά δυναμική, καθώς σταδιακά θα οδηγήσει και τους δύο ήρωες σε μια μορφή προσωπικής συνειδητοποίησης, μακρινή από κάθε επιβεβλημένο κοινωνικό ρόλο. Από τον Γκας Βαν Σαντ, σκηνοθέτη των ταινιών "Ντράγκστορ καουμπόι" και "Το δικό μου Αϊντάχο".

(ΙΝΤΕΑΛ, ΠΛΑΖΑ, ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΒΙΛΑΤΖ)

Ο Πάκο, Ισπανός που βρέθηκε στη Γαλλία, κι ο Νίνο, ένας Ρωσοϊταλός μετανάστης, βρίσκονται σχεδόν κατά τύχη να αλητεύουν παρέα για μερικές βδομάδες στη γαλλική επαρχία. Καθώς από την περιπλάνησή τους απουσιάζει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός, οι δυο ταξιδιώτες εξαντλούν το χρόνο της περιήγησής τους σε διάφορες μικρές γνωριμίες, αναζητούν μικρούς μπελάδες που θα κάνουν τις διαδρομές τους λίγο πιο επεισοδιακές και θα τους οδηγήσουν στο επόμενο βήμα, στον επόμενο κοντινό προορισμό. Ενας προορισμός που συχνά βρίσκει τη μορφή του στο πρόσωπο κάποιας γυναίκας, η οποία με τη συντροφιά της δίνει ένα ιδιαίτερο άρωμα σε αυτή τη σχέση, που μόνοι τους οι δυο φίλοι μοιάζει σαν να μην ξέρουν να της δώσουν αιτία και αφορμή. Ενα γυναικείο άρωμα, λοιπόν, κάνει όλο το παιχνίδι, δίνει λόγο στους δυο τύπους να συνεχίσουν να περιπλανώνται ή να ξεμένουν πότε εδώ και πότε εκεί. Κι από το ένα τυχαίο στο άλλο, φτιάχνεται μια μικρή ταινία δρόμου με μια υποψία χιούμορ, που πηγάζει από τα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστών στη μικροσκοπική Οδύσσεια που σκηνοθετεί ο Μανουέλ Πουαριέ.

(ΔΑΝΑΟΣ, ΕΛΛΗ)

Μπορεί να μην βγάζει τρανταχτά γέλια αυτή η αμερικάνικη "οικογενειακή" κωμωδία σε σκηνοθεσία του Φρανκ Οζ.Ομως κρατά σίγουρα σε μια εύθυμη διάθεση το θεατή που τη χαζεύει. Κι αυτό χάρη τόσο στις κωμικές καταστάσεις, στις οποίες μπλέκονται οι ήρωες του φιλμ, όσο καισε ένα χαριτωμένο στιλιζάρισμα στο στήσιμο των πλάνων, που χωρίς να γίνεται κραυγαλέο, διατηρεί συνεχώς έναν ενεργό ρόλο υπαινικτικού σχολίου στη διάρκεια της δράσης. Δράση, η οποία εκτυλίσσεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη με αφορμή την απρόσμενη δημοσιοποίηση στο σύνολο του πληθυσμού του γεγονότος, ότι ένας καθηγητής του τοπικού γυμνάσιου είναι ομοφυλόφιλος. Οι επιπτώσεις είναι αλυσιδωτές, αφού όλα αυτά συμβαίνουν τις παραμονές του γάμου του. Πολύ περισσότερο, που ακόμη κι ο ίδιος δε γνώριζε μέχρι τότε την πραγματική του ερωτική ταυτότητα... Εν πάση περιπτώσει, τι να πει αυτός, τι να πει η αρραβωνιαστικιά του, οι γονείς του, οι φίλοι του, οι μαθητές του; Πολλά μπορούν να συμβούν και οι αντιδράσεις ποικίλλουν...

(ΣΙΝΕΠΟΛΙΣ, ΒΙΛΑΤΖ, ΕΜΠΑΣΣΥ, ΙΛΙΟΝ, ΚΗΦΙΣΙΑ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΝΙΡΒΑΝΑ, ΠΑΛΑΣ, ΣΟΦΙΑ, ΤΙΤΑΝΙΑ, ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΦΑΛΗΡΟ, ΣΙΝΕΑΚ)

Το ποπ συγκρότημα των "spice girls", εμφανίζεται, πρωταγωνιστεί και τραγουδά στην ταινία αυτή με το προσχηματικό σενάριο, που περιγράφει τη ζωή του γκρουπ μια βδομάδα πριν από την πρώτη του μεγάλη ζωντανή συναυλία.

(ΑΣΤΡΟΝ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ, ΑΓΚΟΡΑ, ΒΙΛΑΤΖ, ΚΗΦΙΣΙΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛ., ΑΙΓΛΗ, ΑΤΤΑΛΟΣ, ΑΤΛΑΝΤΙΣ, ΟΣΚΑΡ, ΑΤΤΙΚΟΝ ΠΕΙΡ.)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ