Χαιρετίζοντας το 29ο συνέδριο της ΓΣΕΕ ο Κ. Παρασκευάς,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αναφέρθηκε στις απόψεις του Κόμματος γύρω από τα σοβαρά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους της χώρας, καθώς και την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος. Παραθέτουμε στη συνέχεια, ολόκληρο το κείμενο του χαιρετισμού.

"Η παρουσία μας στο Συνέδριό σας μας δίνει τη δυνατότητα να εκφράσουμε ορισμένες βασικές απόψεις του Κόμματός μας για προβλήματα που απασχολούν τους εργατοϋπάλληλους και ιδιαίτερα για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος. Με σεβασμό στην αυτοτέλεια του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και με το δικαίωμα που έχουν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα να εκφράζουν τη γνώμη τους για την πολιτική των κομμάτων, έτσι και εμείς θέλουμε να αξιοποιήσουμε και αυτή τη δυνατότητα, ώστε υπεύθυνα να πούμε την άποψη του Κόμματός μας για ορισμένα κρίσιμα ζητήματα.

Είναι πλέον γενικά παραδεκτό, και ομολογείται απ' όλους, το συμπέρασμα, ότι η ζωή του εργατοϋπάλληλου χειροτέρεψε δραματικά, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως που έχει ξεχωριστή σημασία είναι το ότι οι εργαζόμενοι έχασαν σημαντικά δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν φέρει τη θέση της εργατικής τάξης αρκετά πίσω, όχι μόνον συγκριτικά με προηγούμενα χρόνια, αλλά ιδιαίτερα αν η θέση της συγκριθεί με την αλματώδη αύξηση του πλούτου, των προνομίων και την ισχυροποίηση της εξουσίας των μονοπωλίων και της αστικής τάξης.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτή η αρνητική εξέλιξη δε σταματά εδώ. Εχει πλέον ανοίξει ο δρόμος για τη γενικευμένη επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο, σαρώνονται θεμελιακά δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Η ανεργία, η εκτεταμένη φτώχεια, η άγρια εκμετάλλευση, το μεροκάματο που χάνεται, το 8ωρο που καταργείται, η αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, το πέταμα στο περιθώριο των συνταξιούχων, γίνονται καθημερινά φαινόμενα και είναι τα αποτελέσματα της ελευθερίας της αγοράς, της ασυδοσίας των πολυεθνικών.

Και αυτά γίνονται σε μια περίοδο που οι ανάγκες των εργαζομένων κάθε μέρα μεγαλώνουν όλο και περισσότερο. Ανάγκες όπως αυτές της μόρφωσης, της υγείας, του πολιτισμού, του αθλητισμού, όχι μόνο δεν ικανοποιούνται, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα, το κυνηγητό του μεροκάματου, η παιδεία που ευθυγραμμίζεται στις απαιτήσεις της αγοράς, η υγεία που ιδιωτικοποιείται, ο πόλεμος που μαίνεται στη γειτονιά μας, η βία και οι στρατιωτικές επεμβάσεις συνθέτουν την αποκρουστική εικόνα της "νέας τάξης πραγμάτων". Δηλαδή έχουμε να κάνουμε με μια στρατηγική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με κύριο χαρακτηριστικό της την απόλυτη κυριαρχία απέναντι σε εργαζόμενους και λαούς. Την απόλυτη κυριαρχία με όποιο τίμημα και κόστος. Σ' αυτή την ιμπεριαλιστική στρατηγική εντάσσεται η αναζωπύρωση της έντασης στην περιοχή των Βαλκανίων. Ολα δείχνουν ότι μπαίνει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, με σκοπό τον παραπέρα διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, το μοίρασμα ζωνών επιρροής, κατά κύριο λόγο ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε γενικότερη ανάφλεξη στα Βαλκάνια.

Είναι χρέος όλων μας και ιδιαίτερα των εργαζομένων να απαιτήσουν: Να μην υπάρξει αλλαγή συνόρων στη Βαλκανική, να μην υπάρξει υποστήριξη από τη χώρα μας στη χρήση βίας κατά της Σερβίας. Καταγγελία του εμπάργκο. Καμία συμμετοχή σε οποιεσδήποτε δραστηριότητες στρέφονται κατά της Σερβίας και της ακεραιότητας της Νέας Γιουγκοσλαβίας.

Ενα πρώτο συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι για το πού οδήγησε η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η παγκόσμια δράση του κεφαλαίου με πλήρη ελευθερία και ασυδοσία.

Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε: Οδήγησε στην τεράστια συσσώρευση κερδών, πλούτου και εξουσίας σε βάρος των λαών και των εργαζομένων.

Οδήγησε στην αφαίρεση δικαιωμάτων, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Οδήγησε στην αφαίρεση δημοκρατικών δικαιωμάτων, ιδιαίτερα μέσα στους χώρους δουλιάς.

Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα στα πλαίσια αυτής της λαίλαπας, παρά μόνο τις καταστροφικές συνέπειές της θα πληρώνουν.

Στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης δεν έχουμε απλά μέτρα αναγκαίων προσαρμογών στις νέες συνθήκες, αλλά έχουμε ριζικές ανατροπές. Ανατρέπονται δηλαδή δικαιώματα και κατακτήσεις και στη θέση αυτών που ισχύουν μέχρι σήμερα μπαίνουν πολύ χειρότεροι όροι για τους εργαζόμενους. Ισχυροποιείται ταυτόχρονα το πλέγμα των αντεργατικών και αντιδημοκρατικών μέτρων, διαμορφώνονται συνολικά πολύ χειρότερες συνθήκες.

Ενα άλλο ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει κάθε αντιπρόσωπο σ' αυτό το Συνέδριο είναι πού οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, η πορεία του στα πλαίσια της "κοινωνικής συναίνεσης", της ταξικής συνεργασίας με την εργοδοσία, με τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τις συντηρητικές αντεργατικές πολιτικές και τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οι συνέπειες είναι τεράστιες για το εργατικό κίνημα, για τους εργαζόμενους, για τα συνδικάτα.

Την ώρα που οι εργαζόμενοι ενωμένοι θα έπρεπε να οργανώνουν τον αγώνα και την αντίστασή τους ενάντια στην επερχόμενη καταιγίδα, καλλιεργήθηκε ο εφησυχασμός, εξωραϊστηκαν τα αντεργατικά μέτρα και οι κατευθύνσεις της "Λευκής Βίβλου", καλλιεργήθηκε η λογική του κοινωνικού εταιρισμού, δηλαδή του εναγκαλισμού των προβάτων με τους λύκους.

Προπαγανδίστηκε ο μονόδρομος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δυστυχώς, ο μονόδρομος αυτός των πολυεθνικών έγινε χρόνια τώρα και ο δρόμος που ακολούθησαν στα συνδικάτα οι δυνάμεις που συνθέτουν τις πλειοψηφίες στις διοικήσεις τους.

Με έναν τέτοιο προσανατολισμό το συνδικαλιστικό κίνημα αφοπλίστηκε. Οχι μόνο δε διαμόρφωσε τη δική του στρατηγική, αλλά εκ των πραγμάτων πια σύρθηκε στις θεωρίες και τις πρακτικές του "κοινωνικού διαλόγου", με προκαθορισμένο πλαίσιο στην αποδοχή αντεργατικών μέτρων και πολιτικών στο όνομα του εφικτού.

Είμαστε σίγουροι ότι πολλά από τα δεινά που προαναφέρουμε, τα οποία πληρώνουν ακριβά οι εργαζόμενοι, μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν το συνδικαλιστικό κίνημα είχε άλλον προσανατολισμό. Αν οι εργαζόμενοι ήταν έγκαιρα ενημερωμένοι. Η κατάσταση θα ήταν πολύ καλύτερη, αν το συνδικαλιστικό κίνημα βρισκόταν στον αντίποδα της γραμμής πλεύσης του κεφαλαίου. Και αν ακόμα δεν είχαν αποκρουστεί τα αντεργατικά μέτρα θα είχαν συναντήσει τουλάχιστον την αντίσταση των εργαζομένων και θα είχαν καταδικαστεί στη συνείδησή τους αυτοί που τα επέβαλαν.

Να γιατί επαναλαμβάνουμε ότι οι δυνάμεις που χάραξαν και στήριξαν μια τέτοια πορεία έχουν ευθύνες απέναντι στους εργαζόμενους.

Ομως, όπως όλοι βλέπουμε, οι εξελίξεις δεν είναι μονοσήμαντες. Την ίδια ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή η επίθεση, δημιουργείται αντικειμενικά η ανάγκη της αντίστασης, του αγώνα και αυτή η αντικειμενική ανάγκη θα δυναμώνει, θα εκφράζεται όλο και πιο ισχυρά στη χώρα μας και διεθνώς.

Παρά τα εμπόδια που μπαίνουν από την εργοδοσία, την κρατική εξουσία και από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, λόγω του προσανατολισμού του, το τελευταίο διάστημα, αναπτύχθηκαν σημαντικοί αγώνες και κινητοποιήσεις, που ταρακούνησαν τα λιμνάζοντα νερά. Αγώνες σαν κι αυτούς των Ναυτεργατών, των Συνταξιούχων, των Εκπαιδευτικών, των Αγροτών. Αυτοί οι αγώνες έστειλαν μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας ότι μπορεί να αρχίσει μια αντίστροφη πορεία για το λαϊκό κίνημα.

Οι εξελίξεις που έρχονται, αλλά και τα αναγκαία συμπεράσματα που βγαίνουν από τη μέχρι τώρα πορεία, απαιτούν να υπάρξει ανασυγκρότηση - ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες και στα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι να σέρνεται παγιδευμένο στα αδιέξοδα των μονόδρομων του κεφαλαίου, να είναι καταδικασμένο σε αποτυχημένες και αναποτελεσματικές ενέργειες.

Η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος συνδέεται άρρηκτα με τον επανακαθορισμό της στρατηγικής του και του προσανατολισμού του, πράγμα που σημαίνει:

- Σαφής εναντίωση με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, που αποτελούν τον πιο σκληρό πυρήνα του.

- Αντίσταση και αντιπαράθεση με τις πολιτικές που προωθούν τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου ωραρίου, των Συλλογικών Συμβάσεων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

- Αντίσταση στην αφαίρεση των κοινωνικών δικαιωμάτων.

- Αντίσταση στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας των επιχειρήσεων και των υπηρεσιών.

- Αντίσταση στις πολιτικές που διογκώνουν την ανεργία και αυξάνουν τη φτώχεια.

- Εγκατάλειψη των κοινωνικού διαλόγου.

- Οργάνωση του αγώνα, αλληλεγγύη με τα άλλα τμήματα των εργαζομένων που παλεύουν ενάντια στις καταστροφικές συνέπειες από την κυριαρχία και ασύδοτη δράση των μονοπωλίων.

- Αντίσταση και υπεράσπιση των κατακτήσεων που για να έχει νόημα, είναι ανάγκη να συνδέεται με οράματα και στόχους που θα δίνουν ελπίδα και προοπτική στους εργαζόμενους, σε όλο το λαό.

Ζώντας από κοντά τα προβλήματα και τις διαθέσεις των εργαζομένων, διαπιστώνουμε ότι η απαίτηση για μια άλλη πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος θα δυναμώσει. Είμαστε σίγουροι ότι μια αλλαγή πορείας θα βρει την πιο πλατιά στήριξη και μαχητική συμμετοχή των εργαζομένων, γιατί ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους.

Οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο έχουν χρέος απέναντι στους εργαζόμενους, να παίξουν το ρόλο του πρωτοπόρου που θα εκφράσει τη διάθεση για λαϊκή αντίσταση και οργανωμένο αγώνα".