Η υποτίμηση της δραχμής έγινε αφορμή, για να επισημοποιηθούν από την κυβέρνηση με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι προθέσεις της ότι πλέον όλα σχεδόν τα μεγάλα ή μικρότερα δημόσια έργα στη χώρα μας, θα κατασκευάζονται με τη ληστρική, για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, μέθοδο της αυτοχρηματοδότησης - συγχρηματοδότησης. Οπως μάλιστα ανακοίνωσε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου, ως πρότυπο για τις συμβάσεις με τους ιδιώτες θα λειτουργήσει η αποικιοκρατικού τύπου σύμβαση για τα Σπάτα που υπογράφηκε με τους Γερμανούς της "Χόχτιφ"!

Ανοίγει έτσι ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση ακόμη και του εθνικού οδικού δικτύου της χώρας, αφού με τη μέθοδο της συγχρηματοδότησης επιδιώκεται να κατασκευαστούν διάφορα τμήματα της Εγνατίας Οδού, αλλά και της Εθνικής Οδού Πάτρα - Αθήνα - Θεσσαλονίκη - Εύζωνοι με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της ζεύξης του Μαλιακού. Με την ίδια μέθοδο, όμως, προγραμματίζεται να κατασκευαστούν τα μεγάλα υπόγεια γκαράζ της Αθήνας, το Μετρό Θεσσαλονίκης, διάφορα περιφερειακά αεροδρόμια, ο αυτοκινητόδρομος Τρίπολη - Καλαμάτα, οι εγκαταστάσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες κ. ά. Ουσιαστικά η κυβέρνηση, επικαλούμενη στενότητα του κρατικού προϋπολογισμού, προαναγγέλλει ότι δεν πρόκειται να γίνει κανένα δημόσιο έργο στη χώρα αν δε συμφέρει και δεν μπορεί από τη λειτουργία του να αποκομίσουν τεράστια κέρδη οι ιδιώτες κατασκευαστές και οι τράπεζες.

Είναι, όμως, "αυτοχρηματοδότηση" το σύστημα αυτό που διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση; Η πράξη αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι εντελώς ξένος προς την πραγματικότητα.

Στην πράξη όλες αυτές οι συμβάσεις που υπογράφηκαν μέχρι τώρα με τη μέθοδο αυτή (Σπάτα, Ρίο - Αντίρριο, Λεωφόρος Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων) αποδεικνύουν ότι οι ιδιώτες - συνεταίροι αποκομίζουν τεράστια κέρδη επενδύοντας "αέρα κοπανιστό".

Στα Σπάτα, για παράδειγμα, η γερμανική "Χόχτιφ" συμμετέχοντας στο συνολικό κόστος του έργου προϋπολογισμού 658 δισ. δρχ. με 53 δισ. δρχ., με λιγότερο δηλαδή από το 8% αποκομίζει τεράστια υπερκέρδη όχι μόνο από την κατασκευή του έργου που καθ' ολοκληρία σχεδόν αναθέτει σε Ελληνες υπεργολάβους με τιμές μέχρι και δέκα φορές μικρότερες ενθυλακώνοντας τη διαφορά, αλλά παίρνει και ως προίκα το 45% των μετοχών της εταιρίας που θα εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο για 30 ολόκληρα χρόνια! Στο Ρίο - Αντίρριο η γαλλοελληνική κοινοπραξία συμμετέχοντας στο κόστος (230 δισ. δρχ.) με λιγότερο από 10% αναλαμβάνει την αποκλειστική εκμετάλλευση του έργου για 35 ολόκληρα χρόνια! Στη Λεωφόρο Ελευσίνας - Σταυρού - Σπάτων η κοινοπραξία "Αττική Οδός" των 14 μεγαλύτερων ελληνικών τεχνικών εταιριών, συμμετέχοντας στο συνολικό κόστος(600 δισ. δρχ.), με 8,2% αναλαμβάνει να το εκμεταλλεύεται για 23 ολόκληρα χρόνια!

Αλλά οι ιδιώτες δε βάζουν ουσιαστικά ούτε καν τη λειψή αυτή συμμετοχή τους, καθώς οι προκαταβολές του ελληνικού δημοσίου κατά κανόνα υπερβαίνουν αυτά τα ποσά. Αλλά κι αν δεν τις υπερβαίνουν πάλι το δημόσιο (δηλαδή η κυβέρνηση) δηλώνει πρόθυμο είτε να χορηγήσει την εγγύησή του για τα δάνεια που θα συνάψουν με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και τις εμπορικές τράπεζες, είτε να τους παράσχει "διευκολύνσεις", όπως αυτή των 13,5 δισ. δρχ. που παρείχε πρόσφατα στην "Αττική Οδό", "διορθώνοντας" τη σύμβαση.

Πρόκειται, λοιπόν, για χαριστικές συμβάσεις εκτέλεσης των δημοσίων έργων, αφού το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει και το σύνολο σχεδόν του κόστους των έργων και τους επιχειρηματικούς κινδύνους με τις εγγυήσεις των δανείων που παρέχει αφειδώς, ενώ οι εργολάβοι αρκούνται να θησαυρίζουν όχι μόνο από την κατασκευή των έργων και τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές που πετυχαίνουν, αλλά και από την εκμετάλλευσή τους για μερικές δεκαετίες. Και μαζί τους φυσικά θησαυρίζουν και πολλοί διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και τράπεζες. Μιλάμε, λοιπόν, για... τζάμπα αυτοχρηματοδότηση! Διεθνή, ίσως, πατέντα...

Με την ...πρωτότυπη αυτή μέθοδο που ανατίθενται τα έργα ο ελληνικός λαός θα κληθεί από την πλευρά του να πληρώσει τα σπασμένα για μερικές δεκαετίες, πληρώνοντας αυξημένα τέλη και διόδια (μπορεί και να ξεπεράσουν τις 2.000 δρχ. μέσα στην επόμενη πενταετία), αλλά και πρόσθετη φορολογία. Ο ελληνικός λαός επίσης θα κληθεί να πληρώσει "τη νύφη" ακόμη και αν κάτι στραβώσει και τα έργα δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια από τη λειτουργία τους.

Το σημαντικότερο όμως κόστος που θα πληρώσει ο λαός και η χώρα μας είναι ότι όλα τα δημόσια έργα δε θα κατασκευάζονται πλέον με βάση τις ανάγκες της και την αναπτυξιακή της προοπτική, αλλά με γνώμονα καθαρά το συμφέρον των ιδιωτών. Αν, δηλαδή, αυτοί θα αποκομίζουν κέρδη από την εκμετάλλευσή τους ή όχι.

Με λίγα λόγια όλο το παραγωγικό δυναμικό της χώρας θα δουλεύει για να αποκομίζουν τεράστια υπερκέρδη οι ξένες πολυεθνικές τύπου "Χόχτιφ", οι μεγάλες ντόπιες τεχνικές εταιρίες, που άρχισαν πλέον να συνάπτουν κονσόρτσιουμ και να δημιουργούν συμμαχίες, αλλά και οι διεθνείς τράπεζες που επιβάλουν σιγά - σιγά τους κερδοσκοπικούς όρους τους.

Νίκος ΠΕΡΠΕΡΑΣ