Ως και αστικά ΜΜΕ εξανέστησαν. Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος "φόρεσε" αντιαμερικάνικο "ένδυμα". Τώρα, εδώ που τα λέμε, ανέξοδα λόγια για τα μάτια του κόσμου, ή, καλύτερα, για τα αυτιά του κόσμου, έχουν εκστομίσει και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες, απ' αφορμή άλλα ζητήματα ή, όπως λέει ο λαός μας, "ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια". Προς τι, όμως, η ξαφνική "αντιαμερικάνικη λογο-λαγνεία"; Ο Μπερνς "χτύπησε", έγινε προκλητικός, έκανε πρωτοφανή επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας. Λες και είναι πρώτη φορά, που οι Αμερικάνοι επεμβαίνουν ωμά και απροκάλυπτα, λες και δεν είναι ο ίδιος ο Μπερνς, που, ασύδοτος, περιδιαβαίνει ανά την Ελλάδα ως όψιμος απόλυτος άρχων. Τι είπε ο Αμερικάνος; Οτι το ελληνικό κράτος δεν προστατεύει τους προστάτες του, Αμερικάνους επιχειρηματίες, από την τρομοκρατία, ότι απαγορεύεται να αναμειγνύεται στην ιδιωτική επιχειρηματική ασυδοσία, ότι η εργατική νομοθεσία, δηλαδή τα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι εμπόδιο στις ξένες επενδύσεις. Ο,τι, δηλαδή, εφαρμόζουν μετά μανίας οι σοσιαλφιλελεύθεροι "εκσυγχρονιστές" κυβερνήτες και τα στηρίγματά τους.

Είναι γεγονός ότι ο Αμερικάνος φάνηκε να ξεπερνά τα όρια του διπλωματικού "σαβουάρ βιβρ", με την ομιλία του στο συνέδριο των επιχειρηματιών. Αλλά αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε έγινε γιατί ο ίδιος δεν έμαθε καλά τη διπλωματική γλώσσα. Σε επιχειρηματίες μίλησε και εκφράστηκε ακριβώς στη γλώσσα που θέλουν και καταλαβαίνουν. Τα αμερικάνικα συμφέροντα προωθεί και υπενθύμιζε, για όσους ίσως δεν το 'χουν εμπεδώσει, ότι και τα συμφέροντα των Ελλήνων επιχειρηματιών μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο με τους Αμερικάνους και την οικονομικοπολιτική πρόσδεση σ' αυτούς. Αλλά επιδιώκει και κάτι ακόμη, που δε θέλει να ξεχνούν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Οτι η "νέα τάξη" απαιτεί αναγνώριση των ηγητόρων της, των ΗΠΑ, επιβολή των αντιδραστικών απαιτήσεων του κεφαλαίου στο λαό της Ελλάδας και εθισμό στη "δίκην κατακτητή" παρουσία τους.

Αυτή η εξέλιξη φάνηκε "άγρια" ακόμη και στην κυβέρνηση, γιατί της χαλάει το προφίλ. Σ' αυτό προσπάθησε να "κάνει παραλλαγή", με το σημερινό δήθεν αντιαμερικάνικο "στήσιμο" ο Δ. Ρέππας. Γιατί ποιος πίστεψε στ' αλήθεια ότι ξαφνικά η κυβέρνηση των "ευχαριστιών" στους Αμερικάνους γίνεται αντιαμερικάνικη; Αυτό, όμως, είναι και το πρόβλημα. Η ψυχολογία της συνήθειας, του εθισμού, της καλλιέργειας συνείδησης του "όλα να τα περιμένεις" και του "μη χειρότερα". Είναι ό,τι πιο επικίνδυνο, γιατί το, υποτιθέμενο, ολίσθημα του Αμερικάνου είναι η φυσική συνέχεια και συνέπεια της πολιτικής της άρχουσας τάξης, που ενεργοποιείται από την κυβέρνηση, και όχι μόνο, στα πλαίσια της "νέας τάξης", θεωρείται το άπαν της προοπτικής για τη χώρα, υποτάσσει τα πάντα σ' αυτήν. Αν δεν το 'κανε, πώς θα επιχειρηματολογούσε για την αναβάθμιση της Ελλάδας (βλέπε των μεγαλοβιομηχάνων και τραπεζιτών) στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, που απαιτεί και παγκοσμιοποιημένη πολιτική, δηλαδή ιμπεριαλιστική πολιτική, άρα και συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτήν, υποτάσσοντας το λαό της; Γιατί, λοιπόν, ο Αμερικάνος να μην συμπεριφέρεται όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε η κυβέρνηση να φαίνεται; Σ' αυτά εθίζουν και θέλουν να εθίζουν τις λαϊκές μάζες. Ο εθισμός σημαίνει μοιρολατρία, υποταγή, ανοχή, παθητικότητα, όταν απαιτείται αντίσταση, δράση ενάντια στους Αμερικάνους, δράση ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική που συμπορεύεται με τα βήματα των Αμερικάνων, ως το τσάκισμα της "νέας τάξης" και των καταπιεστών του λαού μας.