Ισως, αν, ήταν μια άλλη περίοδος, λιγότερο υποψιασμένη, λιγότερο επικίνδυνη, ορισμένες "εξ απαλών ονύχων" ενστάσεις επί της κυβερνητικής πολιτικής διατυπωμένες από στελέχη του κυβερνητικού κόμματος (βουλευτές και συνδικαλιστές), ίσως τότε, τέτοιου τύπου ενστάσεις να γίνονταν ανεκτές. Με κάποια συγκατάβαση μάλιστα, εξαιτίας της κατανόησης ότι οι άνθρωποι βρίσκονται στη δύσκολη θέση, όταν από τη μια είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν ως κυβερνητικά στελέχη και από την άλλη - όντας αιρετοί - απ' ευθείας εκπρόσωποι λαϊκών στρωμάτων και εργαζομένων, επίσης υποχρεωμένοι να υπερασπιστούν και τη βάση που τους εκλέγει, κόντρα σ' αυτήν ή την άλλη επιμέρους πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής. Ομως προ πολλού δε βρισκόμαστε σε μια τέτοια ακίνδυνη εποχή και ως εκ τούτου η έκφραση συμπάθειας για τα... δεινά των αστών πολιτικών θα δήλωνε τουλάχιστον αφέλεια.

Δηλώνουν, λοιπόν, οι 17 του κυβερνητικού κόμματος και κοντά σ' αυτούς κι άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ότι στέκονται στο πλευρό των εργαζομένων της "Ολυμπιακής", ότι θεωρούν πολιτικό λάθος τη διαδικασία που επέλεξε η κυβέρνηση για την προώθηση του σχετικού νομοσχεδίου, ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος των βουλευτών με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Ορισμένοι, δε, πιο "τολμηροί" κάτι ψελλίζουν και για το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, λέγοντας ότι δεν είναι μόνο στις εργασιακές σχέσεις το πρόβλημα. Τοποθετήσεις αυτού του είδους, που "μυρίζουν" από μακριά... πολιτικαντισμό μπορούν να απαντηθούν με λίγες μόνο λέξεις: Κατ' επάγγελμα λαοπλάνοι επιχειρούν για μία ακόμα φορά να εκτονώσουν - εγκλωβίσουν τις αντιδράσεις, εμφανίζοντας ως πράγματι υπαρκτά τα δύο πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ, το λαϊκό και το εκσυγχρονιστικό. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Η "υποδοχή" που έτυχε το βράδυ της Δευτέρας έξω από την "Ολυμπιακή" ο Λ. Κανελλόπουλος θα αρκούσε...

Ομως... Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν αφορά κάποια πλευρά της κυβερνητικής πολιτικής, ούτε ένα τμήμα των εργαζομένων. Και ο τελευταίος αστός δημοσιογράφος, με το δικό του τρόπο ο καθένας, ομολογεί ότι: το κεφάλαιο κάνει επέλαση ενάντια στο σύνολο των - έτσι κι αλλιώς αμυντικού χαρακτήρα - κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Βαπτίζουν, βέβαια, αυτές τις κατακτήσεις "αναχρονισμό" και χρησιμοποιούν διάφορες "παρλαπίπες" περί παγκοσμιοποίησης, για να αιτιολογήσουν ως μονόδρομο αυτήν την επέλαση. Το κύριο όμως είναι πως αυτό, που από τους αστούς ομολογείται φωναχτά, καιπου οι 17 "σοσιαλιστές" αρνούνται - για την ακρίβεια, ούτε καν διανοούνται - να ψιθυρίσουν στην εργατική τάξη: Οτι εδώ πρόκειται για την κατάργηση του 8ωρου, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων! Κι ότι αυτό είναι έγκλημα και οι εκτελεστές του αδίστακτοι! Κι αυτή η άρνησή τους είναι που προσδίδει στη στάση τους χαρακτηριστικά, όχι απλά ανοιχτής συνενοχής στο έγκλημα, αλλά ενεργητικής συμμετοχής στην πράξη της εξαπάτησης των εργαζομένων, ώστε αυτοί να φτάσουν στην κρεμάλα χωρίς καν να καταλάβουν ότι όλο το προηγούμενο διάστημα φώναζαν, ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ, "σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω".

Υποστηρίζουμε, τελικά, πως αυτό που οι 17 αρνούνται να κάνουν - για να μην πέσει η κυβέρνηση, είπε ένας απ' αυτούς - έχει καθήκον να το κάνει η ίδια η εργατική τάξη. Με την ανάλυση της πραγματικότητας από το Κόμμα της, με την οργάνωση της πάλης από τα συνδικάτα της και το Κόμμα της, σε συμμαχία και συντονισμό με τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε έναν πολύμορφο και πολύπλευρο αγώνα, που θα οδηγεί στην καταδίκη αυτών των πολιτικών. Ιδού, η πραγματική "Ρόδος" λοιπόν...