Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Την ίδια ώρα που η απήχηση της κυβέρνησης στην κοινή γνώμη έχει κατρακυλήσει κατακόρυφα - σε σημείο που η ίδια η Χαρ. Τρικούπη να μιλάει για "ήττα" στις δημοτικές εκλογές - πληθαίνουν οι διοχετευμένες πληροφορίες και τα πρωτοσέλιδα που κάνουν λόγο για πρόωρες εκλογές στις οποίες θα καταφύγει ο Κ. Σημίτης. Η αντίφαση, το ερώτημα, πώς γίνεται μια κυβέρνηση που διαβιεί με καταρακωμένο το λαϊκό έρεισμα να προσανατολίζεται για εκλογές, δεν τυγχάνει απάντησης από τους εκλογολογούντες...

Ταυτόχρονα, μέσα στο ίδιο διάστημα έχουμε μια πλειοδοσία επαίνων για τη λεγόμενη "εσωκομματική αντιπολίτευση" του ΠΑΣΟΚ. Η τελευταία εμφανίζεται να έχει κατατροπώσει την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και να την έχει οδηγήσει σε υποχώρηση, όσον αφορά το νομοσχέδιο για την "Ολυμπιακή". Βέβαια το γεγονός ότι η "εσωκομματική αντιπολίτευση" προσέφερε θετική ψήφο στο νομοσχέδιο, μετατρέποντάς το σε νόμο του κράτους, πλέον, περνάει στα ψιλά. Αυτό που προβάλλεται είναι οι "αλλαγές" που επήλθαν έναντι του αρχικού σχεδίου, κατόπιν της "σθεναρής" στάσης της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης" και η εμφάνιση του τελικού τερατουργήματος ως περίπου "φιλολαϊκό"!

Αλήθεια, γιατί όλα αυτά; Κατ' αρχήν πρέπει να σημειωθεί ότι ταυτόχρονα με την ενίσχυση της εκλογολογίας, οι συνεργάτες του πρωθυπουργού, επισήμως, διαψεύδουν την ύπαρξη κάθε τέτοιας σκέψης. Είναι, όμως, οι ίδιοι που υπογείως συντηρούν την όλη φημολογία. Και το κάνουν για λόγους προφανώς εσωκομματικής κατανάλωσης. Ο Κ. Σημίτης από τη μια απειλεί τους "συντρόφους" του, από την άλλη εφαρμόζει τη μέθοδο "όποιος θέλει ας με ρίξει". Η τακτική του πρωθυπουργού παραμένει σταθερή: Θέλει να είναι εκείνος που θα φέρει σε πέρας τη "βρώμικη" δουλιά της νεοφιλελεύθερης επέλασης, είτε ως επικεφαλής όλου, είτε ως επικεφαλής του "υγιούς" κομματιού του ΠΑΣΟΚ. Οσοι, λοιπόν, εσωκομματικοί του "φίλοι" επιζητούν "ανταλλάγματα" για να στηρίξουν την κυβέρνηση, πρέπει να ξέρουν ότι αυτά, ακόμα κι αν υπάρξουν, δε θα θέτουν σε αμφισβήτηση την πρωτοκαθεδρία Σημίτη. Κι αν το χαρτί των εκλογών παίζεται με τέτοια ευκολία σήμερα, φαντάζεται κανείς τη χρησιμότητά του, σε στιγμές όπου θα πλησιάζει το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (άνοιξη του '99) και ενώ θα είναι πρόσφατα τα αποτελέσματα των δημοτικών, που ενδεχομένως θα επιδρά αυξητικά στις απαιτήσεις των άλλων "πτερύγων" από τους "εκσυγχρονιστές".

Οσο για την "εσωκομματική αντιπολίτευση", ο ρόλος της στον πολιτικό βίο γίνεται διαυγέστερος μετά την υπόθεση της "Ολυμπιακής". Εκείνοι που στηρίζουν τον Σημίτη - και ταυτόχρονα τον "κονταίνουν" σε μια επιχείρηση πίεσης για ευνοϊκότερη μοιρασιά στα πλαίσια της διαπλοκής συμφερόντων - την ίδια ώρα προβάλλουν στα ΜΜΕ που ελέγχουν τις "επιτυχίες" της "αντιηγετικής ομάδας". Ποιες οι επιτυχίες; Μα ότι ψηφίστηκε ένα νομοσχέδιο που προβλέπει πολυετές πάγωμα μισθών και κατάλυση του 8ωρου και των εργασιακών σχέσεων. Αυτή είναι η "φιλολαϊκή" συμβολή της "εσωκομματικής αντιπολίτευσης"! Να πώς αξιοποιείται ως ασπίδα της κυβέρνησης και ανάχωμα, τελικά, της κοινωνικής οργής.

Ποια θα είναι η συνέχεια; Είναι σαφές ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια θα διογκώνει και το πρόβλημα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, καθώς πολλοί θα επιχειρούν να διασωθούν από το κόστος που συνεπάγεται η στήριξη αυτής της πολιτικής, παίζοντας ταυτόχρονα τα προσωπικά τους παιχνίδια. Ο δε, Κ. Σημίτης θα συνεχίσει να σημειώνει ότι "όσο ψηφίζονται τα νομοσχέδια δεν υπάρχει πρόβλημα". Αρα, ούτε και λόγος εκλογών.

Ν. Μπ.