"ΠΑΡΩΝ" στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, δηλαδή διαθέσιμος για την προώθηση της Ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης, της περιβόητης ΟΝΕ, αποφάσισε και δήλωσε την περασμένη Κυριακή ο Συνασπισμός στο έκτακτο Συνέδριό του, κλείνοντας έναν κύκλο αντιπαραθέσεων και διαφωνιών για τον "πολιτικό χειρισμό" της Συνθήκης στα πλαίσια, πάντα, του ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ της ευρωπαϊκού προσανατολισμού της πολιτικής του.

Αυτό το δεδομένο έβαλε τη σφραγίδα του από την αρχή μέχρι το τέλος στις συζητήσεις και αντιπαραθέσεις των ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ, επιβεβαιώνοντας τελικά - κι αυτό, ανεξάρτητα από τις όποιες τακτικές διαφορές, μεταξύ των ΣΥΝεταίρων της ηγεσίας - τη σταθερή προσήλωση στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αντικειμενικά, και ανεξάρτητα από τις όποιες φραστικές κριτικές στη νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική, η στάση τους στηρίζει την αντιλαϊκή- αντεργατική πολιτική των πολυεθνικών που συναποφασίζεται στις Βρυξέλλες από τα κράτη - μέλη της ΕΕ και εφαρμόζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ πριν. Καθένας μπορεί να αναρωτηθεί τι θα αλλάξει, ώστε να δημιουργηθούν οι όποιες τακτικές αντιπαραθέσεις, αλλά και η κατάληξη με τη μετακίνηση του ΣΥΝ από το ΝΑΙ στο Μάαστριχτ, στο ΠΑΡΩΝ στο Αμστερνταμ. Τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαιώνουν πως οι όποιες αντιπαραθέσεις και τακτικές επιλογές δεν αφορούν παρά τους εσωτερικούς συσχετισμούς και κομματικούς ανταγωνισμούς, ενώ ως στόχο είχαν τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων. Ιδού, λοιπόν, ορισμένα στοιχεία:

Τόσο από τον πρόεδρο του ΣΥΝ, Ν. Κωσταντόπουλο, όσο και από τους επικεφαλής των αντιπαρατιθέμενων εσωκομματικών ηγετικών ομάδων, από την αρχή ξεκαθαρίστηκε ότι ο ΣΥΝ συζητά για τον πολιτικό χειρισμό της Συνθήκης του Αμστερνταμ, άρα δεν μπαίνουν στην ουσία της Συνθήκης, και φυσικά δεν αμφισβητούν τον ευρωενωσιακό προσανατολισμό της πολιτικής του. Το πρόβλημα, λοιπόν, για την ηγεσία του ΣΥΝ ήταν ο πολιτικός ελιγμός, ώστε οι θιασώτες της ΕΕ, χωρίς να κάνουν βήμα πίσω από τις επιλογές τους, να παρουσιαστούν έτσι που να αποφύγουν - αν είναι δυνατόν - το πολιτικό κόστος από την ανοιχτή στήριξη της αντιδραστικής Συνθήκης και ό,τι αρνητικό συνεπάγεται απ' αυτήν για τα λαϊκά στρώματα, που διαπιστώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της καταστροφικής πολιτικής, όπως απορρέει από τη Συνθήκη Μάαστριχτ, υποβάλλοντας πως, τάχα, η Συνθήκη του Αμστερνταμ κάνει "μικρά θετικά βήματα" και, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να βελτιωθεί με νέα αναθεώρηση κάτι που δεν έγινε με την αναθεώρηση του Μάαστριχτ...

Στη βάση αυτή, λοιπόν, και παρακάμπτοντας συνειδητά το γεγονός ότι με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ έχουμε ακόμα χειρότερες ρυθμίσεις - όπως το περιβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας που θεσμοθετεί τη μόνιμη διαρκή λιτότητα για τους εργαζόμενους στο όνομα της Σύγκλισης και της ΟΝΕ, ο ΣΥΝ κατέληξε να δηλώσει "ΠΑΡΩΝ" στην εφαρμογή της Συνθήκης του Αμστερνταμ. Να βάλει δηλαδή "πλάτη" για την υλοποίηση της Συνθήκης στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης που, ο ΣΥΝ πιέζει να προχωρήσει άμεσα... "Ζητούμε να ασκήσουν πίεση, να προχωρήσει άμεσα η Ευρώπη πιο τολμηρά. Γιατί αν δεν προχωρήσει τολμηρά κινδυνεύει από το βάρος των κοινωνικών αδιεξόδων", έλεγε ο πρόεδρος του ΣΥΝ στην εισήγησή του στην ΚΠΕ του ΣΥΝ (14.3.98), υποστηρίζοντας το "ΠΑΡΩΝ".

Ωστόσο, οι αρνητικές εξελίξεις και η ακόμα χειρότερη προοπτική, είναι εξόφθαλμα και επισημάνθηκαν, κατά κάποιο τρόπο, και από ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ στην ΚΠΕ και στο Συνέδριό τους. "Η Συνθήκη του Αμστερνταμ μαζί με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του Λουξεμβούργου - αναφέρεται στην εισήγηση για το "ΟΧΙ" πριν "τα βρουν" στο "ΠΑΡΩΝ" -, συνεχίζουν, θωρακίζουν και επιχειρούν να ολοκληρώσουν τη μονεταριστική νεοφιλελεύθερη οικοδόμηση με όρους αγοράς, η οποία χωρίς καν να ενοποιεί την Ευρώπη, έχει επώδυνες αντιδημοκρατικές, οικονομικές και κοινωνικές παρενέργειες...". Και, πρόσθετε: "Η πιο παραστατική ίσως, επιχειρηματολογία στον τρόπο που προχωρά η Ευρώπη στη βάση του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ και του Λουξεμβούργου είναι όσα στο όνομα της σύγκλισης ζούμε τόσα χρόνια στη χώρα μας και ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο με την κυβέρνηση του κ. Σημίτη. Σήμερα, νομίζω, ότι και στους πιο κακοπροαίρετους πρέπει να έχουν διαλυθεί οι αυταπάτες, κατέληξε επισημαίνοντας πως, βεβαίως, "οι ασκούμενες (κυβερνητικές) πολιτικές συνδέονται και διασυνδέονται οργανικά με τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή πορεία"... Βεβαίως γι' αυτούς υπάρχει και η αντινεοφιλελεύθερη διαχείριση του συστήματος, η παλιά σοσιαλδημοκρατική συνταγή με το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος", που, αν και εφαρμόστηκε, όχι μόνο δεν άλλαξε τον καπιταλισμό αλλά αύξησε την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Ασφαλώς γίνεται καθαρό πως η απόφαση του ΣΥΝ να δηλώσει "ΠΑΡΩΝ", αντί να καταδικάσει τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, οδηγεί στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, δυσκολεύοντας τους αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν όχι μόνον κατά της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και της ΕΕ που συνδέονται και διασυνδέονται. Ετσι, αντικειμενικά με τη στάση της η ηγεσία του ΣΥΝ γίνεται βαστάζος για το πέρασμα της καταστροφικής πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων.

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ