Ο "Ρ" συνεχίζει να δημοσιεύει απαντήσεις σε ερωτήματα που διατυπώνονται με αφορμή την πρόσφατη υποτίμηση της δραχμής και τα συνοδευτικά μέτρα της κυβέρνησης.

- Είναι απίθανο να συμβεί αυτό που υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και η χώρα να ξαναβρεθεί μπροστά σε μια θεαματική πορεία καπιταλιστικής παραγωγικής ανάπτυξης, παρόμοιας με αυτή της δεκαπενταετίας του 1950-1965;

- Παρόμοια εικόνα αποκλείεται να ξαναεμφανιστεί, αφού οι εξελίξεις εκείνης της περιόδου ήταν εντελώς διαφορετικές και συνδέονταν περισσότερο με την παρέμβαση του διεθνούς ιμπεριαλισμού για την πλήρη αποκατάσταση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε μια χώρα κυρίως αγροτική. Σημάδια βέβαια αναχαίτισης των όλο και πιο αρνητικών εξελίξεων στο τομέα της παραγωγής μπορεί να εμφανιστούν. Αν η Ελλάδα μετατραπεί σ' έναν πολύ - πολύ καλύτερο - απ' ό,τι σήμερα - επίγειο παράδεισο, για το μεγάλο κεφάλαιο και τις προοπτικές των κερδών του και συντρέξουν και ορισμένοι άλλοι παράγοντες (π. χ. γενικότερες διεθνείς οικονομικο-πολιτικές συγκυρίες), μπορεί να έχουμε μια περίοδο καπιταλιστικής επενδυτικής δραστηριότητας. Το ενδεχόμενο αυτό, όμως, σημαίνει ότι θα προσφέρουμε καλύτερους για το μεγάλο κεφάλαιο όρους, απ' ό,τι μια σειρά χώρες της Ασίας και της Αφρικής ή γειτονικές μας, πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Με άλλα λόγια, δηλαδή, οι Ελληνες εργαζόμενοι θα πρέπει να γυρίσουν πίσω τα ρολόγια τους - στην κυριολεξία και για κάθε πλευρά της καθημερινής τους ζωής - για αρκετές δεκαετίες τουλάχιστον.

Πέρα από τα προηγούμενα, το ενδεχόμενο αυτό δεν έχει ουσιαστικά σχέση με την πρόσφατη υποτίμηση της δραχμής. Και ακόμη είναι φανερό για τον καθένα πως τα πλαίσια που έχουν ορίσει στις σημερινές συνθήκες - αρκετά διαφορετικές απ' αυτές της 10ετίας του 1950 - οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και των πολυεθνικών του διεθνούς κεφαλαίου για την ελληνική οικονομία και τις οποίες ακολουθούν πιστά οι κάθε λογής εγχώριοι οπαδοί του "ευρωπαϊκού ιδεώδους" συμπυκνώνονται στις φράσεις: Μια ολοένα και περισσότερο παρασιτική και συμπληρωματική οικονομική ανάπτυξη, όπου οι υπηρεσίες και οι κάθε λογής "αεριτζίδικες" δουλιές θα δίνουν όλο και περισσότερο τον τόνο. Μια χώρα, που θα επιζεί φθίνοντας από τις διάφορες "ελεημοσύνες" των πλούσιων χωρών (π. χ. τουρισμός, "μεταπρατικού" χαρακτήρα δουλιές στα Βαλκάνια, δάνεια επί δανείων κλπ.), τις οποίες όμως και θα πληρώνει πανάκριβα και στο πολλαπλάσιο της αξίας τους, αφού θα υποχρεώνεται να εισάγει όλο και περισσότερα προϊόντα απ' όσα εξάγει, ενώ θα ξεπουλά αντί πινακίου φακής τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές και το μόχθο του λαού της.