Παρεμβαίνοντας ο Στρατής Κόρακας, βουλευτής του ΚΚΕ, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατά τη συζήτηση της εισήγησης "Τελευταίες εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία και η κρίση στο Κοσσυφοπέδιο", σημείωσε τα παρακάτω:

Παρά το ότι ο εισηγητής θέλει να εμφανίζεται ως αντικειμενικός και απερίσπαστος σε ό,τι αφορά την ανάλυση του προβλήματος και την παρουσίαση των δυνατών διεξόδων από την κρίση, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι μια εξέταση σημείο προς σημείο του σχεδίου απόφασης που προτείνει αφήνει να διαφανεί μια εξόφθαλμη προκατάληψη, αφού στο σχέδιο αυτό αποκρύπτονται στοιχεία που αναφέρονται στην εισήγηση.

Επίσης ενώ η Κοινοβουλευτική Συνέλευση, κατά το σχέδιο απόφασης, θέτει όρους πολύ σαφείς στη Γιουγκοσλαβία, υπό την απειλή παραπέρα ενίσχυσης των κυρώσεων σε βάρος της, η έκκληση προς τους ηγέτες της αλβανικής κοινότητας διατυπώνεται με τρόπο πολύ απαλό και τους απευθύνεται με τη μορφή ευχών χωρίς κανενός είδους πίεσης επάνω τους.

Ο εισηγητής αναγνωρίζει ότι ακριβώς η δράση του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου" - σύμφωνα με τις διαπιστώσεις του εισηγητή, αυτός αναγνωρίζει μια σειρά βίαιων και ένοπλων επιθέσεων - εναντίον των σερβικών αρχών είναι αυτή που προκάλεσε τη δυναμική αντίδραση της σερβικής πλευράς στο Κοσσυφοπέδιο: Δε διστάζει, όμως, να στηριχτεί πάνω σ' αυτό το πρόσχημα για να υποστηρίξει ότι πρόκειται για μια διεθνή υπόθεση και όχι για μια εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας ή της Σερβίας.

Μέσα στη νέα ιμπεριαλιστική τάξη που πολλοί χειροκρότησαν κατ' αρχήν - πριν απολέσουν γρήγορα και με πικρία τις αυταπάτες τους - πώς μπορεί να οριστούν τα κριτήρια που καθιστούν μια υπόθεση εσωτερική; Ποιος μπορεί και στο όνομα τίνος πράγματος να πάρει μια τέτοια απόφαση;

Χωρίς να θέλω να συγκρίνω δυο διαφορετικά ζητήματα, δεν μπορώ να μην διερωτηθώ για το γιατί το κουρδικό πρόβλημα δεν αποτελεί διεθνή υπόθεση; Και τότε γιατί δεν επιβάλλονται κυρώσεις κατά της Τουρκίας για τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις, στη νοτιοανατολική της περιοχή, που συχνά ξεπερνούν τα σύνορά της και ασκούνται στο έδαφος ενός άλλου κράτους, όπως είναι το Ιράκ;

Γιατί, άραγε, η Τουρκία δεν απειλείται με αποπομπή από το Συμβούλιο της Ευρώπης, τη στιγμή που προβαίνει σε αγριότητες σε βάρος του άμαχου πληθυσμού; Πόσοι να είναι οι νεκροί; Πόσα κουρδικά χωριά έχουν ισοπεδωθεί από την αεροπορία και τα τανκς; Θα μου απαντήσετε ότι δε λαμβάνονται τέτοια μέτρα για να διατηρηθεί η δυνατότητα άσκησης αποτελεσματικότερων πιέσεων στην Αγκυρα. Μα τότε γιατί να μην ισχύει η ίδια λογική και για την Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας;

Ας έρθουμε τώρα πιο άμεσα στις ευθύνες που έχουμε εμείς "οι πρωταθλητές" των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τι κάναμε, αλήθεια, συγκεκριμένα για το Κοσσυφοπέδιο πριν την εμφάνιση του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου" το 1996, ενώ γνωρίζαμε την ύπαρξη του προβλήματος από το 1989;

Σε ό,τι αφορά το Κοσσυφοπέδιο πάντα, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις ευθύνες του Βελιγραδίου, στο οποίο μπορούμε να ασκήσουμε κριτική για ορισμένες πλευρές της πολιτικής του, φοβούμαι ότι η στάση της λεγόμενης Διεθνούς Κοινότητας κάνει ακραίους και ριζοσπαστικούς ακόμα και τους πιο μετριοπαθείς εκπροσώπους της αλβανικής κοινότητας και τους εξωθεί σε θέσεις αδιαλλαξίας υπέρ της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου. Θα ήθελα εδώ με την ευκαιρία να υπενθυμίσω ότι όργανα του Συμβουλίου της Ευρώπης αναγνώρισαν συχνά εξόριστη κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου!!!

Εάν θέλουμε διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη χωρίς όρους, αυτό το "χωρίς όρους" πρέπει να ισχύει και για τα δύο μέρη. Τότε πώς μπορεί να εξηγηθεί η επί δέκα φορές άρνηση των Αλβανών ηγετών του Κοσσυφοπεδίου να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ακόμη και όταν ο Σέρβος Πρόεδρος ήρθε επί τόπου στην Πρίστινα σε ένδειξη αναγνώρισης της σημασίας του προβλήματος και του βάρους που θα είχε η υπογραφή του κάτω από μια συμφωνία; Εξάλλου, από τότε το Βελιγράδι έκανε δύο ακόμη χειρονομίες καλής θέλησης: Εφαρμόζοντας σχεδόν πλήρως τη Συμφωνία για την εκπαίδευση και προτείνοντας πολύ πρόσφατα στις 16 αυτού του μήνα, τη δημιουργία ενός Κοινοβουλίου του Κοσσυφοπεδίου, στη διάρκεια μιας συνάντησης στην οποία αρνήθηκαν να πάρουν μέρος για μια φορά ακόμη οι Αλβανοί ηγέτες, αλλά στην οποία πήραν μέρος οι εκπρόσωποι των άλλων μειονοτήτων.

Τελειώνοντας, μένει το ερώτημα τι πρέπει να γίνει. Κατά τη γνώμη μας πρέπει: Να σταματήσει κάθε ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και ακόμα περισσότερο κάθε σκέψη για στρατιωτική επέμβαση, να απαιτηθεί από τους Αλβανούς ηγέτες του Κοσσυφοπεδίου, όχι μόνον να καταδικάσουν ρητά και κατηγορηματικά αυτούς που επιδιώκουν αποχωρισμό, αλλά και να τους απομονώσουν. Πρέπει επίσης να βοηθηθεί η προσέγγιση των δύο μερών, αλλά και να ασκηθεί πίεση σε εκείνους που αρνούνται το διάλογο. Επίσης να εξασφαλιστούν και να δοθούν εγγυήσεις για πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της αλβανικής μειονότητας. Τέλος, το ταχύτερο δυνατόν να γίνει αποδεκτή η Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας σαν ισότιμο μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και των άλλων διεθνών Οργανισμών.