Το Διεθνές Συνέδριο Γυναικών που έγινε στην Αβάνα δεν περιορίστηκε μόνο σε συζητήσεις για την οικονομία, τη συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα αποφάσεων, τη βία, την υγεία, την παιδεία και τον πολιτισμό, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τις διακρίσεις και την εθνική κυριαρχία, τις γυναίκες καλλιτέχνιδες και συγγραφείς, τα προβλήματα των νέων γυναικών. Στην αρχή, στη μέση και στο τέλος των εργασιών γίνονταν συνεχείς καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με παραδοσιακά και μοντέρνα κουβανικά συγκροτήματα, απαγγελίες ποιημάτων, κλασική μουσική, σύγχρονα τραγούδια...

Ηταν κι αυτά μια μορφή επικοινωνίας με το λαό της Κούβας, που είναι αλήθεια, ζει κυριολεκτικά με το χορό και τη μουσική. Παντού βλέπεις ανθρώπους με κιθάρες και τοπικά μουσικά όργανα, να χορεύουν και να τραγουδούν σε μικρές ή μεγαλύτερες ορχήστρες, ενώ από το ραδιόφωνο μεταδίδεται συνεχώς μουσική, παραδοσιακή, κλασική, από παλιούς σκοπούς της δεκαετίας του '50 μέχρι και πολύ μοντέρνους. Ο ρυθμός ήταν κάτι που μας εντυπωσίασε από την πρώτη μέρα - ή μάλλον νύχτα - που πατήσαμε το πόδι μας στο όμορφο νησί της Καραϊβικής: σάλσα, ρούμπα, μάμπο κ.ά.

Από το αεροδρόμιο μέχρι την πόλη βλέπεις σ' όλο το δρόμο συνθήματα, πορτρέτα του Τσε και κάποιες λίγες διαφημίσεις. Φοίνικες παντού, λεωφορεία κατάμεστα, αλλά και φορτηγά γεμάτα κόσμο, που σου θυμίζουν την Αθήνα της δεκαετίας του πενήντα. Οι δρόμοι καθαροί, ακόμα και δίπλα στις πιο απόμερες συνοικίες. Στα μπαρ και τις καφετερίες οι άνθρωποι πίνουν ρούμι, μπίρα, δυνατό αρωματικό καφέ και χορεύουν.

Στο μουσείο της Επανάστασης φωτογραφίες των γνωστών και αγνώστων ηρώων που έφυγαν νωρίς, για να ζήσουν οι συμπατριώτες τους μια άλλη, διαφορετική ζωή, μια ζωή όπως την ονειρεύονταν οι γενιές που έζησαν σκλάβοι. Μορφές νεανικές, ωραίες, γεμάτες ορμή, που πνίγηκαν στο αίμα τους. Το κενοτάφιο του Τσε και των συντρόφων του, οι πρώτες γυναίκες επαναστάτριες, αυτοί που βασανίστηκαν μέχρι θανάτου.... "ποτέ δεν είχαμε στην Ελλάδα ένα παρόμοιο μουσείο. Κι όμως..." λέει μια συμπατριώτισσα με θλίψη.

Εξω από την Αβάνα, στις παραλίες με την άσπρη άμμο, τα ξενοδοχεία ξεφυτρώνουν κι αυτά σαν μανιτάρια εξοπλισμένα με όλες τις σύγχρονες ανέσεις."Δύσκολος λαός" σχολιάζει μια φίλη. "Καμιά πειθαρχία". Κι όμως αυτός ο λαός έκανε πιο εύκολα την επανάσταση από άλλους. Μήπως, εκτός από τις αντικειμενικές συνθήκες, έπαιξε ρόλο και η απείθαρχη φλογερή ιδιοσυγκρασία του σκλάβου, που δε δέχεται ποια καμιά αλυσίδα; Μήπως έπαιξε ρόλο η έξαρση της μουσικής που είναι στο αίμα τους; Το μεθύσι της ελευθερίας; Οι Κουβανοί αντέχουν πάντα...