"Τούτος ο τόπος ήταν κέντρο ενός σπουδαίου πολιτισμού",είχε γράψει για τη Σάμο ο ποιητής Γ. Ρίτσος.Τούτος ο τόπος του πολιτισμού, του φυσικού κάλλους, των μεγάλων δυνατοτήτων ανάπτυξης, σήμερα μαραζώνει. "Ζούμε την τρίτη γενιά της μετανάστευσης",διαπιστώνουν αγρότες, εργάτες, επαγγελματίες. Μια διαπίστωση που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ο πληθυσμός της Σάμου μειώθηκε από 41.965 το 1991 σε 38.143 το 1996 και συνεχίζει να μειώνεται.

Η ελληνική ύπαιθρος έχει καταδικαστεί σε "θάνατο" και η ακριτική Σάμος δεν εξαιρείται από την καταδικαστική απόφαση. Η ολέθρια πολιτική που άσκησαν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις σήμανε για τη Σάμο την ένταξή της στις πλέον φθίνουσες περιοχές, την εκτίναξη της ανεργίας στο 15%, τη δραματική συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών σε υγεία, παιδεία και συγκοινωνίες.

Η μετατροπή της Σάμου, όμως, σε ερημονήσι έρχεται σε σύγκρουση με τις προσδοκίες του λαού της. Το μέγεθος των προβλημάτων, που συνεχώς οξύνονται, πυροδότησε την αντίδραση των κατοίκων. Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα "αγκάλιασε" δεκάδες συνδικαλιστικές εργοδοτικές, αγροτικές, εργατικές και επαγγελματικές οργανώσεις, που σε διάστημα λιγότερο των δύο μηνών πραγματοποίησαν δύο μεγαλειώδεις παλλαϊκές αγωνιστικές κινητοποιήσεις και έπεται συνέχεια. Οι κάτοικοι της Σάμου διεκδικούν το δικαίωμά τους να ζήσουν στον τόπο τους, ένα δικαίωμα που "περνάει" μέσα από την ανάπτυξη του νησιού. Κι ενώ ο σαμιώτικος λαός ξεσηκώνεται, η πλειοψηφία του Νομαρχιακού Συμβουλίου - αρωγός της κυβερνητικής πολιτικής - διαχώρισε τη θέση της, επικαλούμενη διαφωνία στον ...τρόπο διεκδίκησης!