Ο Διαμαντής, ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο τορναδόρος, ο συνταξιούχος, ο εφαρμοστής, ο υπάλληλος, η συντρόφισσα της δουλιάς και του αγώνα, το κόκκινο της εκτέλεσης και της ζωής, τα πρόσωπα που δε χωράνε σε λιγότερο ουρανό, πόσο μάλλον σε φωτισμένα από "νέον" κελιά "κοινωνικού διαλόγου". Η λέξη ΑΠΑΤΗ να αποκτά νόημα στο πανό αυτών που καλούνται να πληρώσουν το "μάρμαρο". Η γνώση να δίνει το βήμα, έτσι που η οργή να μη γίνεται τυφλό χτύπημα, μα δρόμος αποφασισμένος να φτάσει σ' ένα φωτεινό μέλλον, τέτοιο που το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να 'ναι αυτονόητα συνώνυμο του ΖΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.