Τα βλέμματα συναντιούνται μπροστά. Στη νοητή ευθεία τους. Το ένα σίγουρο. Ξέρει. Τώρα η γειτονιά της απαιτεί εργασιακά δικαιώματα. Τότε, μισό αιώνα πριν, έδινε τα καλύτερα παιδιά της για τη λευτεριά. Και ήταν εκεί. Και την Πρωτομαγιά, μόνο στο δρόμο θα μπορούσε πάλι να 'ναι. Να υπερασπίζεται τους αγώνες της. Να παλεύει για το μέλλον των παιδιών της. Το άλλο βλέμμα "ρουφάει" τις εικόνες. Μάλλον θα νιώθει τυχερή. Αλλωστε, δε βλέπεις κάθε μέρα να ζωντανεύουν τα "παραμύθια" της γιαγιάς...