"Συγχωροχάρτια" δε δίνει ο λαός | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

"Συγχωροχάρτια" δε δίνει ο λαός

"Μετά θάνατον ακόμη και οι φαύλοι γίνονται αείμνηστοι, όταν δεν ανακηρύσσονται μεγάλοι"

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

Για την "πρώτη 8ετία" άκουσα, διάβασα κι έμαθα. Ο φόβος μπροστά στον χωροφύλακα που "έγραφε τις κοπριές". Τα πιστοποιητικά "κοινωνικών φρονημάτων". Οι πολιτικές δίκες και καταδίκες σκοπιμότητας. Τα "πέτρινα χρόνια" στη Μακρόνησο και το Γεντί - Κουλέ. Οι εκλογές βίας και νοθείας. Η "καρφίτσα" και η δολοφονία Λαμπράκη. Το παλάτι της Φρειδερίκης και η "εθνική διαπαιδαγώγηση". Ο "μπάρμπα - Σαμ", που "έλυνε κι έδενε". Η φτώχεια, η ανεργία που οδηγούσαν στην ξενιτιά. Οι εργολάβοι της αντιπαροχής και της αρπαχτής, που τα κονομούσαν από το μπετόν.

*****

Ακούω και διαβάζω τώρα κάποιους - δηλώνουν κάπου κάπου και αριστεροί - που νοσταλγούν εκείνη την εποχή. Για την ποίηση του Ρίτσου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη, το σινεμά της ξεγνοιασιάς, τις γειτονιές με τα κρίνα και τα γιασεμιά.

Μα, σε τι αναφέρονταν "Οι γειτονιές του κόσμου" και η "Ρωμιοσύνη" του Ρίτσου, που τραγούδησε ο Μίκης; Οχι, βεβαίως, "στο γένος των αγγέλων", αλλά στους κατατρεγμούς, στα βάσανα, στους πόθους και τους αγώνες του λαού για ελευθερία και δημοκρατία. Υμνωδοί του πολιτικο-κοινωνικού συστήματος της εποχής ήσαν οι δημιουργοί αυτοί και όχι φλογεροί κήρυκες της ανατροπής του; Σίγουρα το δεύτερο, αφού και οι ίδιοι, μαζί με χιλιάδες άλλους Ελληνες, πέρασαν από τις φυλακές και τις εξορίες.

Γιατί, σώνει και καλά, η "κινηματογραφική ευτυχία" ν' αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα και να μην αποτελεί ένα "οπτικό άρλεκιν", για να "ξεχνάει" ο αδικημένος και να "ονειρεύεται" ο φτωχός;

Και ποιος "έκρυψε τον ήλιο στο μπετόν", μαραίνοντας τα κρίνα και τα γιασεμιά;

****

Ακούω και διαβάζω τώρα και κάποιους άλλους - δηλώνουν μονίμως αριστεροί αυτοί - να ισχυρίζονται πως στέκουν απέναντι στην ιστορία "αντικειμενικά".Και θεωρούν το "αστυνομοκρατικό κράτος" ως "ιστορική αναγκαιότητα" για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα. Κατηγορούν το παλάτι και ολίγον τους Αμερικανούς για να αθωώσουν τους πολιτικούς. Μιλούν για "οικονομικό θαύμα" για να δικαιώσουν τον πλουτισμό των λίγων αποδεκτών των κρατικών θαλασσοδανείων. Δίνουν "συγχωροχάρτι" στους τότε πολιτικούς αντιπάλους τους, για να συγχωρεθούν τα τωρινά δικά τους "αμαρτήματα".

Ντρέπονται που υπήρξαν κάποτε αριστεροί και κάνουν, εκ των υστέρων, "δήλωση μετανοίας", ή "καθαρίζουν" τώρα το πιστοποιητικό "κοινωνικών φρονημάτων" προς χρήση στο παρόν και στο μέλλον;

****

Τη δεύτερη θητεία μετά τη Μεταπολίτευση την έζησα. Ο συμβιβασμός με τη χούντα "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι". Οι ασφαλίτες του "σπουδαστικού" στα αμφιθέατρα και του "συνδικαλιστικού" στα εργοστάσια. Το "φακέλωμα". Η δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στην ΕΤΜΑ και η εκτέλεση του Κουμή και της Κανελλοπούλου στη διαδήλωση. Η ψήφος στο ΚΚΕ, που, λόγω εκλογικού συστήματος, ενίσχυε άλλα κόμματα. Η "χρεοκοπία" των επιχειρήσεων για να τα κονομήσουν οι μεγαλοβιομήχανοι. Το νέφος να "πνίγει" την Αθήνα. Η αναγκαστική είσοδος στην ΕΟΚ και το "κολύμπι" στη λιτότητα.

*****

Ακούω και διαβάζω τώρα για αποκατάσταση και κατοχύρωση της δημοκρατίας, για ευρωπαϊκή πορεία.

Ποια δημοκρατία; Αυτή των πολιτικών διακρίσεων και των κοινωνικών αποκλεισμών; Και ποια Ευρώπη; Αυτή της εξάρτησης και της υπονόμευσης της εθνικής ανεξαρτησίας, των πολυεθνικών, της ανεργίας, της Σένγκεν, του νεοφασισμού και του ρατσισμού;

"Πέρασε στην Ιστορία ο Καραμανλής", έγραψαν. Ο ίδιος, σε ανύποπτο χρόνο, είπε πως "η ιστορία γράφεται περισσότερο από τα σφάλματα και εγκλήματα, παρά από ειρηνικά έργα". Μέγα λάθος. Στην Ιστορία καταγράφονται τα σφάλματα και τα εγκλήματα των "επιβητόρων" της εξουσίας - όσο κι αν οι παλιοί και οι όψιμοι υμνητές του "αρχιερέα της συντήρησης" και του "αρχιεπιστάτη του ιμπεριαλισμού" στη χώρα μας, προσπαθούν να τ' αποσιωπήσουν - αλλά η ίδια γράφεται από τα ειρηνικά έργα των λαών.

(Υ. Γ. Να 'ναι τυχαίο που το θάνατο του Καραμανλή δε θρήνησε ο λαός, αλλά μια δημοσιογραφική, πολιτική και οικονομική "ελίτ";)

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ