Στο προσκήνιο βρίσκεται τις τελευταίες μέρες το θέμα των σχέσεων εκκλησίας και κράτους, με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται γύρω από την εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδας. Πολλά γράφονται και ακόμα περισσότερα ακούγονται. Εκ των πραγμάτων αποκτά επικαιρότητα η ανάγκη χωρισμού εκκλησίας και κράτους, διαφορετικά μια κατάσταση θα διαιωνίζεται και με κάθε ευκαιρία θα βγαίνει στην επιφάνεια, ενώ δεν αποκλείονται και νοσηρά φαινόμενα. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο, όπου η μεν εκκλησία χρησιμοποιεί τις σχέσεις της με το κράτος, διεκδικώντας ευρύτερο κοσμικό - πολιτικό ρόλο, το δε κράτος, η εκάστοτε πολιτική εξουσία, χρησιμοποιεί πολιτικά τη δύναμη της εκκλησίας για τους δικούς του σκοπούς. Το αποτέλεσμα είναι καμία από τις δύο πλευρές να μην επιδιώκει τον διαχωρισμό και να ανοίγει έτσι ένας κύκλος "βυζαντινού" παρασκηνίου.

Το ΚΚΕ πάντα είχε ξεκάθαρη θέση, απαιτώντας τον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Η εκκλησία από τη φύση της και με βάση την κοσμοθεωρητική της αντίληψη, δεν μπορεί παρά να έχει άποψη για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία, όπως μπορεί να έχει άποψη και ο οποιοσδήποτε. Ομως είναι διαφορετικό πράγμα να διεκδικεί ρόλο στην κοινωνία και στις πολιτικές εξελίξεις. Ενα ρόλο που η εκκλησία, σύμφωνα με τις γραφές της, θα τον αντλεί"από τον Θεό" και στο "όνομα του Θεού" θα τον ασκήσει εάν τον αποκτήσει. Εκτός εάν ισχυριστεί ότι τον αντλεί από τον λαό, πράγμα όμως που θα σημαίνει πολιτικό κίνημα και όχι θρησκεία.

Βέβαια μια τέτοια κατάσταση αποτελεί χωρίς αμφισβήτηση οπισθοδρόμηση και αυτό άσχετα από τις θέσεις που μπορεί να εκφράζει η εκκλησία και οι εκάστοτε ιεράρχες της. Η διατήρηση αυτού του σφιχταγκαλιάσματος εκκλησίας και κράτους εμπεριέχει τον κίνδυνο δημιουργίας αποπροσανατολιστικών και επικίνδυνων καταστάσεων διχασμού του λαού, με κριτήριο το πώς τοποθετείται σε μια διαμάχη η οποία κατά τ' άλλα θα είναι εκτός τόπου και χρόνου. Τέτοια χαρακτηριστικά τείνει να πάρει και η τελευταία "διαμάχη" εκκλησίας και κρατικών αρχών γύρω από το πρωτόκολλο της ενθρόνισης του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου.

Στα σχέδια κάποιων εκκλησιαστικών ή και μη εκκλησιαστικών κύκλων, το σενάριο διαχωρισμού του λαού σ' αυτούς που θρησκεύονται και σε αυτούς που δε θρησκεύονται, σε αυτούς που είναι ορθόδοξοι και σε αυτούς που δεν είναι ορθόδοξοι, σε αυτούς που θέλουν τον όρκο και σε αυτούς που δε τον θέλουν, έχει αρχίσει να εμφανίζεται ως ρεαλιστικό με απώτερους σκοπούς. Δεν μπορεί να είναι κριτήριο για την ενότητα και συσπείρωση του λαού, η στάση του απέναντι στην εκκλησία. Κάτι τέτοιο θα ήταν άκρως αποπροσανατολιστικό και διχαστικό. Η λαϊκή ενότητα, η υπεράσπιση των συμφερόντων της πατρίδας μας, δεν μπορεί να γίνει σε μια τέτοια βάση. Ο ελληνικός λαός κανένα συμφέρον δεν έχει από έναν τέτοιο διαχωρισμό. Αντίθετα η επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, θα βρίσκει διέξοδο μόνο με τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου πάλης ενάντια σε πολιτικές που τον καταδυναστεύουν, του ρουφούν το αίμα και τον γεμίζουν με μεταφυσικές, επικίνδυνες, άρρωστες και ναρκωτικές "ανησυχίες" για να τον αποκοιμίσουν και να σπαταλήσουν τις δυνάμεις του ευκολότερα.