Μετά την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και την υποτίμηση έγινε της μόδας ο όρος "διαρθρωτικά μέτρα". Ηταν τα μέτρα, που ανακοίνωσε τότε η κυβέρνηση και τα οποία συνοψίζονταν στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, τις αλλαγές στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και τη μείωση των δημοσίων δαπανών. Από την εφαρμογή αυτών των μέτρων, όπως υποστήριξε η κυβέρνηση, θα εξαρτηθεί όχι μόνο η απορρόφηση των κραδασμών της υποτίμησης, αλλά και η επιτυχία του εγχειρήματος για την ένταξη στο ΕΥΡΩ. Τα ίδια επαναλαμβάνει και τώρα, μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών για το ΕΥΡΩ.

Με τον όρο "διαρθρωτικά" μέτρα η κυβέρνηση υπαινίσσεται ότι πρόκειται για μέτρα που αποσκοπούν στην αποκατάσταση σοβαρών προβλημάτων που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Τέτοια, λοιπόν, "εμπόδια" θεωρούνται ο δημόσιος χαρακτήρας των ΔΕΚΟ, το οκτάωρο, η πλήρης απασχόληση, η κοινωνική ασφάλιση. Βέβαια, αν τα παραπάνω είναι εμπόδια, είναι για το μεγάλο κεφάλαιο που ζητά συνεχώς τη συμπίεση του λεγόμενου "κόστους εργασίας", την απαλλαγή από τα οικονομικά βάρη που συνεπάγονται μια σειρά κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων όπως είναι η πλήρης απασχόληση, οι άδειες, τα επιδόματα, οι αποζημιώσεις για τις απολύσεις και, τέλος, η κοινωνική ασφάλιση.

Αρα, με τα λεγόμενα "διαρθρωτικά" μέτρα επιδιώκεται να δημιουργηθούν όροι και προϋποθέσεις για την, χωρίς εμπόδια, αύξηση των υπερκερδών, για την απελευθέρωση των εργοδοτών από μια σειρά "υποχρεώσεων", για την καλλιέργεια του εδάφους, ενόψει του ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ, για να έχουν οι "στρατηγικοί επενδυτές" τις επιχειρήσεις αυτές σε εξευτελιστικές τιμές και με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, μόνο με υποχρεώσεις. Σήμερα, το κεφάλαιο για να δρα πιο αποτελεσματικά αλλά και για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στα προβλήματα που δημιουργεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και η κρίση, απαιτεί να γίνει ιδιοκτήτης και να διαχειρίζεται το ίδιο στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Ταυτόχρονα, με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων κατακερματίζεται η ενότητα των εργαζομένων, δημιουργούνται πρόσθετες δυσκολίες στην ανάπτυξη των αγώνων, ενισχύεται η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου. Ενα ακόμη σημαντικό μέτρο είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, που ουσιαστικά καταργεί το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των μέτρων είναι ότι το κόστος τους θα το πληρώσουν εξ ολοκλήρου, με τη μια, ή την άλλη μορφή οι εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Δε χρειάζεται, βέβαια, να πούμε ότι επικαλούμενη τα "διαρθρωτικά" μέτρα η κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει και τους εργαζόμενους ότι η εφαρμογή τους είναι προς το δικό τους συμφέρον, χαρακτηρίζοντας τα και αυτά "εθνικά". Στην πραγματικότητα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μέρος του τερατώδους μηχανισμού ανακατανομής του εισοδήματος προς όφελος, βεβαίως, του μεγάλου κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων. Αφού "εθνικό" έχει αναγορευτεί το υπερκέρδος και η υπερεκμετάλλευση.