"Στέλλα" στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου

Εργο, "σφραγισμένο" από την κινηματογραφική μεταγραφή του και "σημαδεμένο" ανεξίτηλα από τη φλογερή ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη στον επώνυμο ρόλο, σαράντα τέσσερα χρόνια αφ' ότου γράφτηκε και αρκετά αφ' ότου ο συγγραφέας του ξαναβρήκε το χαμένο επί χρόνια, μοναδικό, αλλά λειψό κι αυτό, χειρόγραφό του και το "συμπλήρωσε" από μνήμης, η "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" του Ιάκωβου Καμπανέλλη,βρήκε τον προορισμό της, χάρη στην αξιέπαινη πρωτοβουλία του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου να το φέρει για πρώτη φορά στο φως της σκηνής του. Από το 1954 που έγραψε αυτό το έργο ο Ι. Καμπανέλλης έχει διανύσει μια "αστρονομικής προόδου" (ποιοτικά, ποσοτικά, θεματικά και μορφικά) δραματουργική τροχιά. Εξαρχής, όμως, είχε θεμελιώσει γερά τη δραματουργία του, όπως αποδείχνεται και με τη "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια", πάνω στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα, στην αλήθεια και τις αξίες της ζωής, στα πάθη και τους πόθους του απλού ανθρώπου. Από τότε η ρεαλιστική γραφή του "ανέπνεε" ποιητικά, όχι μόνο με το γλωσσικό, θεματικό, ψυχογραφικό και μυθοποιητικό ήθος της, αλλά και με την πολυσημία των συμβόλων της. Η"Στέλλα" δεν είναι απλά η δραματική κατάληξη μιας ερωτικής ιστορίας. Είναι η Ελλάδα σε χρόνια δίσεκτα και ο λαϊκός άνθρωπος σε διάφορες εκδοχές του. Ο άνθρωπος που μοχθεί να επιβιώσει, που λαχταρά για λίγη προκοπή και ευτυχία, που ονειρεύεται, που ερωτεύεται, που τραγουδά τους καημούς του, που διεκδικεί την ελευθερία να είναι ο εαυτός του και την αυτοδιάθεσή του. Αυτό το τελευταίο, σε ένα εκρηκτικό κράμα - σύμβολο του τραγουδιού, του έρωτα, της ελευθερίας - είναι η κεντρική ηρωίδα, η Στέλλα, με τα κόκκινα γάντια. Ενα ακόμα σύμβολο της ελευθερίας της, αλλά και της σφαγής της από το χέρι του άντρα που αγάπησε, αλλά εγκατέλειψε τη μέρα του γάμου τους, γιατί κι αυτός θέλησε να την αλλάξει.

Το έργο, που με τα πρόσωπά του μυρίζει Ελλάδα και λαό, που αγγίζει την ψυχή με τη ρεαλιστική απλότητά του και τη γλυκαίνει με το ρομαντισμό του, υπηρετήθηκε με μεγάλη φροντίδα, σεμνότητα, σεβασμό, ευαισθησία, ήθος και ρεαλιστικό μέτρο από τη σκηνοθεσία του Θέμου Μουμουλίδη.Τίποτα το περιττό, τίποτα επιτηδευμένο. Μια παράσταση καθάρια, με τη συμβολή του όμορφου, λιτά ρεαλιστικού σκηνικού του Γιώργου Ασημακόπουλου,θερμή χάρη και στη μουσική και τα μελωδικότατα τραγούδια του Θύμιου Παπαδόπουλου και αξιόλογη ερμηνευτικά, από καλούς συνολικά ηθοποιούς. Η Μπέσσυ Μάλφα (Στέλλα) ηθοποιός καλλίφωνη, στέρεη, με ασκημένα μέσα, όπως και ο συμπαθής, σεμνός, στρωτός, χαμηλών τόνων Γεράσιμος Σκιαδαρέσης (Μίλτος) προσπάθησαν σοβαρά και εν μέρει κατάφεραν να προσεγγίσουν δυο ρόλους που απαιτούν φλογερή υποκριτική ιδιοσυγκρασία. Γόνιμες ερμηνείες κατέθεσαν οι Κώστας Ζαχαράκης, Τασσώ Καββαδία, Μαίρη Χήναρη, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Αντώνης Δημητρίου, Δημήτρης Βογιατζής.Ο ταλαντούχος, με υποκριτικό εύρος Δημήτρης Μαυρόπουλος πολύτιμος για κάθε παράσταση ηθοποιός, όχι μόνο ξεχωρίζει υποκριτικά, αλλά και μεγεθύνει ένα μικρό ρόλο.

"Το θρίλερ του έρωτα" στο "Θέατρο Εξαρχείων"

Μια πολύ σημαντική θεματική και μορφική στροφή της δραματουργίας του μας επιφύλασσε ο Γιώργος Σκούρτης με το "Θρίλερ του έρωτα".Από το πεδίο της κοινωνικής σάτιρας και αλληγορίας και του σκόπιμα ακραίου γλωσσικού νατουραλισμού, με το τελευταίο έργο του, χωρίς να αφίσταται κάποιων, αιχμηρών μάλιστα, κοινωνικών αναφορών και συμβολισμών, περνά στην περιοχή του ρεαλιστικού ψυχολογικού θεάτρου και σε μια γλώσσα ανεπιτήδευτη, ουσιώδη και οικεία στο περιβάλλον και στην καθημερινότητα της αστικής μας κοινωνίας, καθώς τα δύο πρόσωπα του έργου είναι - αυτοβασανιζόμενοι ψυχολογικά μεν - τυπικοί δε εκπρόσωποι της αστικής κοινωνίας μας. Πρόσωπα του δράματος, ένα αντρόγυνο. Δικηγόρος επώνυμος ο σύζυγος, νοικοκυρά και μητέρα η σύζυγος. Πυρήνας του μύθου του Σκούρτη ο σεξουαλικός βιασμός της συζύγου από το σύζυγο, ένα "μεθυσμένο" βράδυ, από το οποίο γεννιέται το παιδί τους. Η άσκηση σωματικής και σεξουαλικής βίας θα προκαλέσει στη γυναίκα παθολογική αμνησία, αλλά και σεξουαλική απώθηση του άντρα της. Ο σύζυγος, πνιγμένος από ενοχή υπομένει τη μοίρα του, έως ότου αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση του"κατηγορούμενου" σε μια πλαστή, ανταγωνιστικών οικονομικοπολιτικών κινήτρων, υπόθεση "βιασμού" και επηρεασμένος από τη γυναίκα του που του ζητά να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και την ψυχή της κοπέλας, αποφασίζει αυτοκριτικά και ελπίζοντας στη συγχώρεσή της, να ρίξει φως στα "σκοτάδια" τους μυαλού και της ψυχής της γυναίκας του. Για να τη λυτρώσει και να λυτρωθεί ο ίδιος (ο καθαρμός του θα επέλθει με την εγκατάλειψή του από τη γυναίκα του) θα ομολογήσει ότι τη βίασε, βάζοντας τέλος και στο βάσανό της να γράψει ένα θρίλερ, για να απαλλαγεί από τον απροσδιόριστο εφιάλτη της: ένας άγνωστος που την παρακολουθεί, ίσως για να τη βιάσει. Ο Σκούρτης σε πρώτο πλάνο κάνει ένα ψυχολογικό δράμα, "χτίζοντας" εξαιρετικά, λέξη τη λέξη, φράση τη φράση τη θρυμματισμένη, παρά τη συμβατική αστική της"αρμονία", σχέση του ανδρογύνου. Σε δεύτερο πλάνο, με την ακρότητα του μύθου του, μοιάζει να αλληγορεί, υπονοώντας τις διάφορες μορφές "βιασμού" του ατόμου, συναισθηματικού, ψυχολογικού, συνειδησιακού, επαγγελματικού, κοινωνικού.

Το έργο ευτύχησε, καθώς με τη σκηνοθετική "ανάγνωση" του Τάκη Βουτέρη,με ρεαλιστική αλήθεια, απλότητα, αμεσότητα και φυσικότητα στο λόγο αναδείχνονται και τα ψυχολογικά "φορτία" των προσώπων με την αδιόρατα, υπογείως συγκρουσιακή σχέση τους και οι κοινωνικές αιχμές του. Το λιτό, καλαίσθητο σκηνικό και τα κοστούμια του Γιώργου Βαφιά,"εικονογραφούν" την αισθητική του αστικού χώρου, ενώ οι μουσικές επιλογές της Αφροδίτης Παναγιωτάκου την "ψυχογραφούν". Και ερμηνευτικά ευτύχησε το έργο. Ο Τ. Βουτέρης λιτά, εσωτερικά, υπονοηματικά, κλιμακώνει τη συνειδησιακή λύτρωση αλλά και την ερημία του συζύγου. Η Κοραλία Καράντη,όπως αποδείχνει με την αισθαντική ερμηνεία της, κρατά από καλή ερμηνευτική γενιά, διαθέτει στέρεα εκφραστικά μέσα, φυσικότητα και ευαισθησία. Αν ψάξει ακόμα πιο βαθιά μέσα της και ακονίσει θεατρικά τα μέσα της - υπερβαίνοντας την τηλεοπτική της εμπειρία - θα γίνει ικανή για υψηλών απαιτήσεων ρόλους.

ΘΥΜΕΛΗ