Είναι γνωστή γενικά η αντιπολιτευτική ταχτική του ΔΗΚΚΙ και κυρίως οι υψηλοί τόνοι που χρησιμοποιεί ο πρόεδρός του όταν αναφέρεται στην κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ. Η μέχρι τώρα τακτική αυτού του πολιτικού οργανισμού, διακρίνεται κυρίως για τη σφοδρότητα του ύφους της κριτικής και τη γνωστή επωδό ότι το ΔΗΚΚΙ είναι η συνέχεια του ΠΑΣΟΚ της 8ετίας '81 - '98 ή του "καλού" ΠΑΣΟΚ, την πολιτική του οποίου προσδοκά να συνεχίσει. Οσο και αν αυτή η τοποθέτηση προσδιορίζει γενικά την πολιτική του ταυτότητα, εντούτοις ως τα τώρα δε διατύπωνε με σαφήνεια μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση, τη στρατηγική διέξοδο που το ίδιο προτείνει, στο συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας και του λαού, ελπίζοντας ότι με την ασάφεια στο ζήτημα της πολιτικής διεξόδου, αλλά ρίχνοντας το βάρος της αντιπαράθεσής του στην καταδίκη της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής, θα συσπειρώνει λαϊκές δυνάμεις κερδίζοντας από τη δυσαρέσκεια, αλλά εμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίησή τους.

Η πρόσφατη συνέντευξη του προέδρου του ΔΗΚΚΙ στο Ζάππειο (7/5/98), αν και ακολούθησε την ίδια τακτική, φρόντισε και έδωσε με αρκετή σαφήνεια το στρατηγικό προσανατολισμό του ΔΗΚΚΙ, αυτόν που έχει διατυπώσει και στα ιδρυτικά και σε άλλα ντοκουμέντα τουπου είναι ελάχιστα γνωστά. Είπε λοιπόν ο Δ. Τσοβόλας ότι "το ΔΗΚΚΙ έχει σαφώς ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Πιστεύει, όμως, σε μια ενωμένη Ευρώπη, πολιτικά ενωμένη Ευρώπη... το ότι προηγείται η ΟΝΕ της πολιτικής ένωσης, αυτό αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι αβέβαιο το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης". Το ΔΗΚΚΙ λοιπόν ξεκαθαρίζει πλέον ότι, όχι μόνο ανησυχεί για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά φροντίζει να προβάλλει σαν στρατηγική του πρόταση τη διασφάλιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), με την "πολιτική ένωση". Είχε άδικο ο πρωθυπουργός όταν διατύπωνε την άποψη ότι όλο το πολιτικό φάσμα, εκτός από τους κομμουνιστές, και ανεξάρτητα από διαφορές σε ζητήματα τακτικής, συμφωνεί με την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης; Βεβαίως το ΔΗΚΚΙ δεν ήταν ποτέ αντίθετο με αυτή την προοπτική. Απλά ήρθε η ώρα να το διατυπώσει δημόσια, ολοκληρωμένα και καθαρά. Βεβαίως αυτή η στρατηγική είναι και το κοινό σημείο, αυτών των δυνάμεων που αντικειμενικά συμβάλλουν στη διατήρηση και ενίσχυση του καπιταλιστικού συστήματος και μέσω της στρατηγικής της προσαρμογής στην ΕΕ. Γίνονται, αντικειμενικά, υπέρμαχοι της πολιτικής διαχείρισης των μονοπωλιακών συμφερόντων και της εξουσίας τους, ενάντια στην εργατική τάξη. Η πολιτική ένωση σαν στόχος, θεωρείται το επόμενο, μετά την Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) βήμα, και είναι διατυπωμένος στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και σαν επιδίωξη είναι επίσης διατυπωμένη στη συνθήκη της Ρώμης, κατά την ίδρυση της ΕΟΚ, το 1957. Σαν επιδίωξη σημαίνει τη δημιουργία μιας μορφής ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους. Ανεξάρτητα από το αν αυτό είναι ή δεν είναι εφικτό (δεν είναι πραγματοποιήσιμο, ούτε στην κοινή εξωτερική πολιτική δεν έχουν συμφωνήσει), σαν επιδίωξη δε φαίνεται να γίνεται κυρίαρχο ούτε στους κόλπους της ΕΕ. Αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει τις πολυεθνικές και τους πολιτικούς εκφραστές των συμφερόντων τους, δεν είναι τίποτα το διαφορετικό από τη διαμόρφωση πολιτικής που να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και φυσικά σ' αυτή την προσπάθεια ηγούνται τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη στους κόλπους της ΕΕ. Αυτό γίνεται και με την πορεία της ΟΝΕ. Επεξεργασία πολιτικής που να εξυπηρετεί τις πολυεθνικές, την καπιταλιστική οικονομία των κρατών - μελών και όχι γενικά τις εθνικές οικονομίες, σε συνθήκες έντασης της διεθνοποίησης, οξύτατων ανταγωνισμών και κρίσης. Το παράδειγμα της πρόσφατης αντιπαράθεσης στους κόλπους του επονομαζόμενου γαλλογερμανικού άξονα για τον διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αποδεικνύει ακριβώς ότι ακόμη και η πορεία της ΟΝΕ, είναι πορεία διαμόρφωσης πολιτικής μέσα από ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς ανάμεσα σε ιμπεριαλιστές, με κοινούς μεν στόχους, αλλά ο καθένας τους διεκδικεί επιδιώκοντας το μεγαλύτερο δικό του όφελος. Και οι κοινοί στόχοι είναι η άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων των χωρών της ΕΕ, αλλά και χωρών που μοιράζουν μεταξύ τους και εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές. Επομένως η στήριξη της ΕΕ, η πολιτική προσαρμογής σ' αυτήν, ακόμη και με την πρόταση αντίθεσης στη συγκεκριμένη πορεία της ΟΝΕ και στην πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα για αυτό το σκοπό, όπως λέει το ΔΗΚΚΙ για να προηγηθεί η πολιτική ένωση, είναι πολιτική εκμετάλλευσης των λαϊκών μαζών, στήριξης της άρχουσας τάξης και του συστήματος. Αντικειμενικά με την πολιτική που προτείνει το ΔΗΚΚΙ, όσο και αν θεωρεί το ίδιο ότι αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση και υπερασπίζει τα λαϊκά συμφέροντα, αντικειμενικά ρίχνει "νερό στον ίδιο μύλο", αυτόν της πολιτικής της άρχουσας τάξης. Αυτό εκφράζει και όταν διατυπώνει το φόβο διάλυσης της ΕΕ από τις αντιθέσεις γαλλογερμανικού άξονα - Αγγλίας γι' αυτό ζητά "πολιτική ένωση", και τη ζημιά που θα γίνει απ' αυτή στην καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας. Γι' αυτό, "εμείς προτείνουμε, (είπε ο Δ. Τσοβόλας) μέσα στην ενωμένη Ευρώπη, ακόμη και στα πλαίσια της πολιτικής του Μάαστριχτ μέχρις ότου αλλάξει, μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική η οποία θα ανταποκρίνεται και στις δομές της Ευρώπης και κυρίως της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας".

Η ίδια δε, η ΟΝΕ είναι πολιτική συμφωνία στρατηγικού χαρακτήρα και όχι στενά και μόνο οικονομική. Ολη η προπαγάνδα διαχωρισμού της πολιτικής από την οικονομία, προσπαθεί επιμελώς να συγκαλύψει τη σχέση τους, να πείσει ότι η οικονομία αναπτύσσεται αυτοτελώς, χωρίς την πολιτική και τα κράτη και οι κυβερνήσεις διαμορφώνουν και ασκούν πολιτική που να μοιράζει τα οφέλη από την ανάπτυξη της οικονομίας, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας γενικά και όχι μόνο της αστικής τάξης. Από δω απορρέει και η άποψη της κυβέρνησης και όχι μόνο, ότι το κεφάλαιο δρα αυτοτελώς αλλά η πολιτική της κυβέρνησης, δηλαδή αυτή των ιδιωτικοποιήσεων, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, της κατάργησης της κοινωνικής πρόνοιας, εφαρμόζεται για να ωφεληθούν οι εργαζόμενοι τους οποίους δήθεν προστατεύει από τη δράση του κεφαλαίου. Η συγκεκριμένη τοποθέτηση του ΔΗΚΚΙ, εκφράζει ακριβώς το ίδιο πράγμα και το βολεύει από δυο μεριές. Να εμφανίζεται ότι αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση, αλλά να υποστηρίζει ταυτόχρονα την ίδια στρατηγική. Συγκαλύπτει λοιπόν ότι μια αντικειμενική πορεία του καπιταλισμού δεν αντιστρέφεται προς όφελος των εργαζομένων μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό. Συμβάλλει ταυτόχρονα και στη συγκάλυψη που επιχειρείται με το διαχωρισμό οικονομίας - πολιτικής, αφού ζητά να προηγηθεί, της ΟΝΕ η πολιτική ένωση.

Στη συγκεκριμένη συνέντευξη ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ εμφανίζεται υπέρμαχος της ταξικής ουσίας της πολιτικής που εφαρμόζεται σήμερα, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές. Πιο συγκεκριμένα είπε ότι "το μοντέλο που σήμερα προσπαθεί να το εμφανίσει η ΝΔ και το νέο ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη, δε λύνει τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στη χώρα μας, ούτε και στην Ευρώπη. Αντίθετα αυξάνουν τα προβλήματα και οδηγούν σε ανατροπή της εργασιακής ειρήνης αλλά και της κοινωνικής γαλήνης... ". Και πιο κάτω, "κατά την άποψη πάντα του ΔΗΚΚΙ, έχουν και μπορούν και πρέπει να παίξουν ρόλο και οι πολύ μεγάλες οργανωμένες οικονομικές μονάδες, οι μεγάλες επιχειρήσεις, ντόπιες και ξένες για να προσφέρουν έτσι και στον εαυτό τους, να κερδίζουν μεν, αλλά να προσφέρουν παράλληλα στην εθνική οικονομία, και κοινωνία, με τη συμβολή στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας". Η μόνη προϋπόθεση κατά το ΔΗΚΚΙ είναι "τα πλαίσια ενός αποκεντρωμένου δημοκρατικού προγραμματισμού με τη συμμετοχή του συνόλου του ελληνικού λαού μέσα από θεσμούς λαϊκής συμμετοχής μεταξύ των οποίων σημαντικό ρόλο πρέπει να παίξουν οι δυο βαθμοί Αυτοδιοίκησης προς το παρόν και μελλοντικά και ο Γ βαθμός Αυτοδιοίκησης". Το ΔΗΚΚΙ λοιπόν εγκαταλείπει και τη φραστική διατύπωση της αντίθεσης ανάμεσα στις πολυεθνικές και την "ντόπια οικονομία", υποστηρίζοντας πιο ανοιχτά το μεγάλο πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Αντί να συμβάλει στην ανάπτυξη των αγώνων ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τα συμφέροντα των καπιταλιστών, της ασκεί κριτική γιατί υποδαυλίζει την εργασιακή ειρήνη, δηλαδή την υποταγή των εργαζομένων στα αφεντικά τους. Φαίνεται ότι το ΔΗΚΚΙ δεν "πολυθέλει" λαϊκούς αγώνες. Επίσης προτείνει αποκέντρωση με ρόλο στην ΤΑ - το ίδιο προωθεί και η κυβέρνηση - και μάλιστα της αναθέτει επιχειρηματικές δραστηριότητες ενώ αποτελεί ένα πρόσφορο θεσμό για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής της (ιδιωτικοποιήσεις, προνοιακή πολιτική με ανταποδοτικότητα - θα την πληρώνουν δηλαδή και με πρόσθετη φορολογία), σαν θεσμός οργανικά ενταγμένος στο κράτος, σφιχταγκαλιασμένος μαζί του όλο και περισσότερο και με αντιλαϊκή δράση. Ακόμη το ΔΗΚΚΙ ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη των μονοπωλίων, "μεγάλες ελληνικές και ξένες οικονομικές μονάδες", για να αντιμετωπίσουν την ανεργία δημιουργώντας θέσεις εργασίας. Το ίδιο επιδιώκουν η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ. Ολα αυτά φυσικά σημαίνουν κέρδη για το κεφάλαιο (πώς θα αναπτυχθεί χωρίς ένταση της εκμετάλλευσης), πράγμα που και την ανεργία δεν αντιμετωπίζει αλλά και στην εξαθλίωση οδηγεί.