Εκλεισε τις πύλες της την Κυριακή η ετήσια Σύνοδος των Οκτώ - με την πλήρη συμμετοχή πλέον και της Ρωσίας - ισχυρότερων κρατών. Σε αντίθεση με τη Σύνοδο του προηγούμενου χρόνου, όπου τα θέματα "της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας" μονοπώλησαν τις συνομιλίες των συμμετεχόντων ηγετών, η φετινή φάνηκε ότι είχε το χαρακτήρα τάξης βικτοριανού σχολείου, όπου οι παρευρισκόμενοι εξέτασαν και εξετάστηκαν στην τρέχουσα διδακτέα ύλη. Μία ύλη που επισκιάστηκε από τα δραματικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα όλο το πρόσφατο διάστημα στη νοτιοανατολική Ασία. Τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην Ινδονησία, όπου η αναταραχή βρισκόταν σε παράλληλη εξέλιξη με τη Σύνοδο, αλλά και τις πυρηνικές δοκιμές που έγιναν στην Ινδία και η οποία φάνηκε να τους "ξαφνιάζει", βάζοντας ακόμα έναν "απρόσκλητο" επισκέπτη στο παιχνίδι. Οχι, βέβαια, πως δε συζητήθηκαν τα οικονομικά προβλήματα. Είναι δεδομένο ότι αποτέλεσαν την καύσιμη ύλη των διαβουλεύσεων. Αλλωστε, οι συζητήσεις διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών και συνήθως, οι αποφάσεις που αφορούν και ενδιαφέρουν τις πολυεθνικές - αλλά και τους λαούς - δεν έρχονται στη δημοσιότητα. Μικρή σημασία, όμως, έχει αυτό. Η κρίση που μαστίζει την Ινδονησία το τελευταίο εξάμηνο είναι ένα καταφανέστατο παράδειγμα της πολιτικής της "ελεύθερης οικονομίας", των καπιταλιστικών επενδύσεων και των γενικότερων, γνωστών κατευθύνσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ). Βέβαια, οι ηγέτες των ισχυροτέρων κρατών δεν προσπάθησαν καν να "αναζητήσουν" το λόγο (αν και τον ήξεραν πολύ καλά...) που η χώρα αυτή οδηγήθηκε στην τραγική σημερινή κατάσταση, ή να βρουν κάποιες έστω φτηνές και καταναλώσιμες δικαιολογίες για την καθοδική οικονομική πορεία της Ινδονησίας, αλλά και των υπολοίπων χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας, που έχουν προκαλέσει σοκ στις χρηματαγορές, μεταδοτικές "ασθένειες" και "ιούς" οι οποίοι ταξιδεύουν - το πώς είναι θέμα άλλης ανάλυσης - σε όλο τον πλανήτη. Δε χρειάζονται οι δικαιολογίες, εξάλλου το ρόλο αυτό παίζουν οι "αναλυτές" παντός τύπου που κοσμούν τις σελίδες των εφημερίδων και των άλλων "έγκυρων" εντύπων.

Με δικανικούς λοιπόν απευθύνθηκαν προς τους ενδιαφερόμενους εκφράζοντας την ανησυχία τους. Οι ρητορικοί λόγοι ξεχείλιζαν από "ενδιαφέρον", όχι για τα θύματα και τους λιμοκτονούντες - πώς είναι δυνατόν! - αλλά για το νέο πακέτο προτάσεων του ΔΝΤ που ενέκριναν και την τάχιστη εφαρμογή του. Το νόημα όλων αυτών: Κόψτε το λαιμό σας, αλλά η λύση πρέπει να είναι η ισχυροποίηση της "παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής". Οι παραλήπτες δεν ήταν όμως μόνο οι χώρες που μαστίζονται αυτή τη στιγμή, αλλά όλη η υφήλιος. Το δήλωσαν ξεκάθαρα και στο τελικό ανακοινωθέν: Το μεγάλο στοίχημα είναι να οικοδομηθεί και να υποστηριχτεί η διαδικασία της "παγκοσμιοποίησης" και της "παγκόσμιας ενσωμάτωσης". Κι επειδή, πρέπει να προσφέρουν και κάποια... κίνητρα, συμπλήρωσαν και το εξής: Να εξασφαλιστεί ότι τα "οφέλη" της "παγκοσμιοποίησης" θα διανεμηθούν ευρύτερα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων παντού. Οπως ακριβώς γίνεται και μέχρι σήμερα, καθώς καθημερινά αυξάνουν οι ανά τη Γη φτωχοί, πεινασμένοι, άνεργοι και οι κάθε λογής απόκληροι της καπιταλιστικής και νεοαποικιοκρατικής ζούγκλας. Για να σιγουρευτεί, πάντως, η κυριαρχία των πολυεθνικών και να υπάρξει το αναμενόμενο κέρδος, στο οποίο προσβλέπουν οι ηγέτες, τάχθηκαν υπέρ της ενίσχυσης των μέσων πίεσης που διαθέτει το ΔΝΤ, προκειμένου να αναγκάζει τις διάφορες χώρες να ακολουθούν τις προσταγές του.

Ωστόσο, παρά το ότι βασικοί στόχοι και σκοποί είναι για όλους οι ίδιοι, δεν έλειψαν και οι αψιμαχίες ανάμεσα στους "τοποτηρητές" των πολυεθνικών. Η σύνοδος του Μπέρμπιγχαμ κατέδειξε ότι οι ηγέτες προσπαθούν ακόμα να συλλάβουν τα όρια της δικής τους δύναμης - της πολιτικής εξουσίας - απέναντι στην πραγματικότητα που οι ίδιοι προωθούν. Εναν κόσμο όπου ισχυροποιούνται με γρήγορους ρυθμούς οι πλανητικοί "έχοντες" και "κατέχοντες" - ή αλλιώς οι πολυεθνικοί κολοσσοί - και συχνά "αποκαλύπτεται", ότι τα διάφορα τέτοια κέντρα εξουσίας βρίσκονται έξω και πάνω, ακόμη και από τη δική τους εξουσία. Το παράδειγμα της Ινδονησίας είναι αρκετά χαρακτηριστικό και ήταν αυτό που προκάλεσε και την περισσότερη γκρίνια. Δεν έχασαν, βέβαια και την ψυχραιμία τους. Με αρκετή ψυχρότητα και για μια φορά ακόμη, ήρθαν να νομιμοποιήσουν με τις αποφάσεις και τις προτροπές τους, ως πολιτική εξουσία, τις επιταγές των "άλλων κέντρων εξουσίας". Των βασικών δημιουργών του "θαυμαστού καινούριου κόσμου", όπου ένας και μόνο νόμος ισχύει. Αυτός, του ασύδοτου κέρδους και του σκληρού και απάνθρωπου ανταγωνισμού.