Η ανάδειξη βασικών αδύνατων πλευρών της καθοδηγητικής δουλιάς των οργάνων και των στελεχών είναι αντικείμενο και συλλογικής αντιμετώπισης, ώστε να ξεπεραστούν δυσκολίες στην ανάπτυξη της δράσης του Κόμματος, γεγονός που θα συμβάλει ώστε οι αγώνες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων να αντιστοιχούν στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της επίθεσης που εντείνεται από την άρχουσα τάξη.

Η προσέγγιση των αδύνατων πλευρών στην καθοδηγητική δουλιά οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να επικεντρώνεται στην τροχιά των δύο κεντρικών καθηκόντων του 15ου Συνεδρίου, της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου και της ισχυροποίησης του Κόμματος. Παρά την πρόοδο και τα βήματα που σημειώθηκαν, η καθοδηγητική ικανότητα μετριέται από το σε ποιο βαθμό η κεντρική πολιτική γραμμή γίνεται υπόθεση των λαϊκών μαζών. Δύο σχεδόν χρόνια μετά το 15ο Συνέδριο, αυτό το ζήτημα δε βρίσκεται στο ύψος των απαιτήσεων και των δυνατοτήτων του Κόμματος. Πού μπορεί να οφείλεται αυτή η καθυστέρηση; Στη μη συνειδητοποίηση ότι το Μέτωπο δεν είναι οργανωτικό ζήτημα, αλλά πρώτα απ' όλα ζήτημα ιδεολογικής πάλης, ταξικής ωρίμανσης, πολιτικής ρήξης με το σύστημα. Και η οικοδόμηση του Κόμματος, η ισχυροποίησή του, είναι το συνολικό αποκρυστάλλωμα της πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής δράσης στη συγκεκριμένη εποχή. Είναι δε ο πυρήνας του περιεχόμενου της καθοδηγητικής δουλιάς των στελεχών και των οργάνων. Διατηρούνται ακόμα μέθοδοι καθοδήγησης, που σε άλλες περιόδους μπορεί να ανταποκρίνονταν στις ανάγκες, αλλά σήμερα δεν αντιστοιχούν στο καινούριο που ζητάει το Κόμμα μας και που έχει άμεση σχέση με την ίδια την πραγματικότητα και το άμεσο πολιτικό καθήκον. Αρα εδώ βρίσκεται και ο πυρήνας του προβλήματος και που με την ευθύνη, η οποία πηγάζει από την ιδιότητα του στελέχους, των μελών των καθοδηγητικών οργάνων, πρέπει να αντιμετωπιστεί και να προωθηθεί στην καθοδηγητική δουλιά προς τις ΚΟΒ, αλλά και στη δουλιά του Κόμματος στις λαϊκές μάζες. Απ' αυτό το ζήτημα κρίνεται η κατάκτηση ποιότητας καθοδήγησης, η οποία θα ανταποκρίνεται στους κεντρικούς πολιτικούς στόχους με βάση και τη μέχρι τώρα εμπειρία.

Ποια ζητήματα - άξονες πρέπει να είναι στο επίκεντρο της προσοχής των οργάνων, ώστε να εξασφαλίζεται η απαιτούμενη ποιότητα στην καθοδηγητική δουλιά;

Πρώτο. Πρέπει να κατανοηθεί από ολόκληρο το Κόμμα ότι στη ζωή, στην κοινωνία, περπατάει η πολιτική της ντιρεκτίβας των τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, η οποία συνεχώς βαθαίνει. Αυτή την ντιρεκτίβα υπηρετούν πολιτικές ενέργειες και χειρισμοί, όπως τα μέτρα που εξάγγειλε και προωθεί η κυβέρνηση αμέσως με την είσοδο της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την υποτίμησή της (ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ εδώ και τώρα, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, δραστικές περικοπές δαπανών του δημοσίου σε κοινωνικούς τομείς κλπ.), οι οποίοι είναι δρομολογημένοι και υπηρετούν αυτές τις συγκεκριμένες ελευθερίες. Επομένως, δεν ήταν ξαφνικές αυτές οι κυβερνητικές επιλογές. Στις λαϊκές μάζες μπορεί να δικαιολογείται ξάφνιασμα, ίσως και πανικός, αλλά αυτό που πρέπει να αξιοποιηθεί από το Κόμμα είναι η δουλιά με τις μάζες, για να οργανωθεί η πάλη τους, η αντίστασή τους ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Αρα το κύριο στην καθοδηγητική δουλιά δεν είναι κυρίως η ερμηνεία της συμπεριφοράς των μαζών απέναντι σ' αυτή την πολιτική, αλλά η αξιοποίησή της για να οργανωθεί το μέτωπο πάλης ενάντια σ' αυτήν.

Δεύτερο. Τα συνδικάτα, με δοσμένη αυτήν την πολιτική, πρέπει να αναπτύξουν αγώνες, αλλά ποιους στόχους προωθούν οι κομμουνιστές στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα; Με δεδομένο αυτό που το 15ο Συνέδριο διαπίστωσε, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για μεταρρυθμίσεις, η προβολή και διεκδίκηση επιμέρους στόχων και αιτημάτων δε συσπειρώνει, δεν αναζωογονεί τη συνδικαλιστική πάλη, να πείθει τους εργαζόμενους ότι το σωματείο μπορεί να αποτελέσει στοιχείο αντίστασης σ' αυτή την πολιτική και να την αναχαιτίσει. Επομένως, μόνο η προώθηση αιτημάτων και στόχων που να απαντούν στην ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων μπορεί να συσπειρώσει και να συμβάλει στην οργάνωση της αντίστασης και των αγώνων, που θα αναχαιτίζουν αυτή την επιθετική από την άρχουσα τάξη πολιτική. Το ταξικό ρεύμα αυτή την αποστολή έχει και η ΕΣΑΚ τέτοιο ρόλο πρέπει να διαδραματίσει, συσπειρώνοντας τις πιο πλατιές, ταξικά αγωνιστικές πρωτοπόρες δυνάμεις. Ανάλογη πρέπει να είναι και η διάταξη των στελεχών, αλλά και η φροντίδα να λειτουργεί η ΕΣΑΚ, γιατί χωρίς συνδικαλιστική παράταξη, δεν αναπτύσσεται η δράση στο σωματείο.

Τρίτο. Η μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών δεν είναι μόνο υπόθεση αντιπαράθεσης της πολιτικής αντίληψης του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες, για το θεσμό, το χαρακτήρα και το ρόλο του, απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η αντιπαράθεση από μόνη της είναι ζύμωση και δεν αρκεί για να αντεπεξέλθει το Κόμμα αποτελεσματικά σ' αυτή τη μάχη. Για να υπάρξουν αποτελέσματα, απαιτείται δράση και μέσα από τη δράση επιδιώκουμε να συσπειρώσουμε πλατύτερες δυνάμεις, που θέλουν και μπορούν να αγωνιστούν στη βάση της πολιτικής του ΚΚΕ για την Αυτοδιοίκηση, μαζί με τους κομμουνιστές.

Τέταρτο. Η αποτελεσματική δράση από τις ΚΟΒ σημαίνει πρώτα και κύρια τη συμβολή των καθοδηγητικών οργάνων για να επεξεργαστούν την επικοινωνία τους και την οργανωμένη παρέμβαση στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τις γυναίκες, τα άλλα λαϊκά στρώματα, με εμπιστοσύνη, συνέπεια και γεμάτη αυταπάρνηση πρωτοπόρα δουλιά.